Wat is de definitie van krankzinnigheid? Met deze vraag wist Far Cry 3’s Vaas de harten van gamers wereldwijd wist te veroveren. En als we de charmante schurk mogen geloven, is het antwoord telkens hetzelfde doen, hopend op een ander resultaat. Volgens die logica was ik al lang klaar voor een gesticht. Immers recenseerde ik de afgelopen jaren tientallen titels van ontwikkelaar Compile Heart, die in de meeste gevallen slechts marginaal van elkaar verschilden en nooit de middenmoot wisten te ontsnappen. Dus waarom zou Mary Skelter: Nightmares anders zijn?
Allereerst is daar de toon van de game. Voorgaande Compile Heart-titels als Hyperdimension Neptunia, Agarest en Mugen Souls waren allemaal kleurrijk en hadden verhaallijnen die varieerden van melig tot simpelweg absurd. Zelfs Dark Rose Valkyrie, die ik nog bestempelde als een kleine stap in de juiste richting, wist hier niet geheel van los te komen, ondanks de serieuzere verhaallijn. In Mary Skelter laat de Japanse ontwikkelaar echter zien dat het wel degelijk een duisterder en echt goed geschreven verhaal neer kan zetten.
Een gevangenis in een gevangenis
Dat het verhaal wat zwaarder is dan wat we gewend zijn van Compile Heart, wordt al duidelijk in de eerste vijf minuten van de game. Spelers maken hierin kennis met Jack en Alice, de twee hoofdpersonen van dit verhaal, die gevangen worden gehouden door wezens die men Marchens noemt. Deze monstruositeiten dienen niet enkel als cipiers voor de gevangen mensen in hun bajes, maar overzien tevens de dagelijkse activiteiten, die bestaan uit verschillende martelingen. Het leven is dan ook een hel voor ons duo.
Tot overmaat van ramp zit deze complete gevangenis in het lichaam van een nóg groter monster, dat een groot gedeelte van de Aarde bedekt. Dus zelfs al zouden ze erin slagen om uit hun letterlijke gevangenis te ontsnappen, dan nog zitten ze vast in het wezen dat men Jail noemt. Toch grijpen ze een kans om terug te vechten met beide handen aan eens die zich aandient.
Dicht op de actie
Wanneer je jouw vrijheid herwonnen hebt, ontpopt Mary Skelter Nightmares zich als een first-person dungeon crawler in de stijl van games als Stranger of Sword City, Etrian Odyssey en MeiQ: Labyrinth of Death. Dit betekent dat je kerkers vanuit het oogpunt van je karakter moet doorkruisen terwijl je monsters van je afslaat, (geheime) paden verkent en puzzels oplost, iets wat heel anders aanvoelt dan wanneer je jouw karakter in vogelvlucht of vanuit de derde persoon bekijkt. Met name wanneer je de map zoveel mogelijk negeert en puur op geheugen werkt, zoals je dat in echt ook zou moeten doen, zorgt deze stijlkeuze voor een beklemmend en beperkend gevoel dat mensen vaak associëren met een labyrint.
Dit gevoel wordt verder versterkt door de visuele aankleding van Mary Skelter. Want net zoals bij het verhaal, is ook hier gekozen voor een andere insteek. Bij het vormgeven van de kerkers is voornamelijk gebruik gemaakt van kleuren als zwart, bruin, donkerblauw en grijs, wat het geheel voorziet van een kille en weinig uitnodigende sfeer. Combineer dit met vallen, veel nauwe gangetjes, vlezige muren en natuurlijk de Marchens die je continu op de hielen zitten, en Compile Heart is er goed in geslaagd om de toon van de game over te brengen op de spelers. Met name wanneer ik moest vluchten voor een Nightmare, een soort onverslaanbare baas-Marchen, zat het hart me spreekwoordelijk in de keel, wat bewijst dat de ontwikkelaar puik werk geleverd heeft.
Mijn beurt!
Nu we het al twee keer over vechten hebben gehad, is het de hoogste tijd om daar maar eens dieper op in gaan. Alhoewel, de woorden turn-based combat maken waarschijnlijk al een hoop duidelijk. Ik wil het dan ook vooral hebben over de dingen die uniek zijn aan de Nightmares-formule; de bloed-elementen in de gevechten.
Na het ontvluchten van de gevangenis sluiten Jack en Alice zich aan bij het Blood Team van een menselijke nederzetting in Jail. Dit team bestaat uit een aantal vrouwen met speciale gaven genaamd Blood Maidens, die in staat zijn om op gelijke voet te vechten met de Marchens door een speciaal stofje dat in hun bloed zit en dat resoneert met het bloed van de monsters. Het bloed van beiden speelt dan ook een centrale rol op het slagveld.
Wanneer een Blood Maiden grote schade aanricht op een Marchen, kan zij bedekt worden met spetters van het bloed van haar tegenstanders. Dit is enerzijds walgelijk, maar is ook een zegen voor onze strijders. Zij worden namelijk sterker en kunnen transformeren in Massacre Mode eens genoeg Marchen-bloed gevloeid heeft. Een kracht als deze komt echter nooit zonder een keerzijde. De stof in het lichaam van de Blood Maiden kan namelijk ook de overhand krijgen in een proces dat men Corruption noemt.
Wanneer een Blood Maiden flinke schade oploopt, haar vrienden ziet vallen of op een andere manier in het nauw gedreven wordt op het slagveld, bestaat de kans dat haar Massacre-transformatie misloopt. Alice en haar mede-strijders kunnen in zo’n geval in een staat van Blood Skelter komen, waarbij ze vriend en vijand zonder discriminatie aanvallen. Blood Maidens zijn dan ook altijd terughoudend geweest als ze kerkers verkenden, om zo maar te voorkomen dat ze hun verstand verliezen. Zoals je kon verwachten heeft dat echter geen positieve impact op de resultaten gehad.
Het belang van back-up
Daar komt verandering in wanneer Jack en Alice zich aansluiten bij Dawn, het menselijke team achter de eerdergenoemde Blood Maidens. Zij ontdekken namelijk, met meer geluk dan wijsheid, dat Jack de eerste man is met speciale bloedkrachten, al zijn die niet direct erg bruikbaar op het slagveld.
Het bloed van Jack resoneert namelijk niet met dat van Marchens, maar met dat van Blood Maidens. Door zijn bloed op het lichaam van een Maiden te gieten, wordt corruptie geneutraliseerd en kan zelfs het eerder onomkeerbare Blood Skelter worden teruggedraaid. En dat is slechts het begin van de lijst met positieve bijwerkingen. Het gebruiken van Jack’s bloedkrachten is dan ook een essentieel mechaniek dat het turn-based gevechtssysteem van Mary Skelter een unieke twist geeft.
Toch zal je er spaarzaam mee om moeten springen, want Jack kan maar zoveel bloed missen voor hij last krijgt van bloedarmoede. En dat terwijl hij, aangezien hij niet direct deelneemt aan de strijd, het enige karakter is dat tijdens gevechten voorwerpen kan gebruiken. Elke zet die je met hem neemt vereist dan ook dat je de situatie evalueert en de baten en risico’s tegen elkaar afweegt, wat genoeg is om het antieke combat-systeem een fris gevoel te geven.
Hart en ziel
Tussen het verkennen van kerkers door vertoef je in het hoofdkwartier van de Dawn, waar je met de bewoners, je teamgenoten en de religieuze Order of the Sun spreekt. Het is hier dat Compile Heart’s gebruikelijke fratsen nog lichtelijk de kop opsteken. Er zijn zo nu en dat wat fanservice-momenten met schaars geklede vrouwen, veel gebloos en geflirt en light romance-opties, maar het blijft allemaal beperkt en smaakvol genoeg dat het ook mooi in de game past, in plaats van dat het het overheerst.
Belangrijker dan de vrouwtjes, zijn de perikelen van de Dawn zelf. Al vroeg in het spel krijgen zowel jij als speler als de karakters in de gaten dat er iets niet klopt aan de informatie die jullie gegeven wordt ten opzichte van de dingen die jullie leren door eigen onderzoek, waardoor je wantrouwend gaat kijken naar de karakters die jullie zouden moeten ondersteunen. Een gevoel dat overigens verder gevoed wordt doordat karakters elkaar tegenspreken en elkaar zwart maken.
De vraag welke informatie juist is en wie je kunt vertrouwen is er een die de eerste tien á vijftien uur van je speelsessie zal beheersen en de game eigenhandig naar een hoger niveau tilt. Het is dan ook jammer dat richting de climax van het plot de schuldige er te dik op wordt gelegd. Maar dat is slechts een kleine smet op een verder uitstekend verhaal.
Loftrompet
Waar ik meest door verrast werd, was echter niet het verhaal en diens intriges, niet het combat-systeem en zijn verborgen diepgang of het tactvolle gebruik van fanservice. Het was de moeilijkheidsgraad.
First-person dungeon crawlers staan erom bekend dat ze op het gebied van de moeilijkheidsgraad variëren van zeer uitdagend (Operation Abyss), tot erg pittig (Demon Gaze) tot ronduit stupide lastig (Stranger of Sword City). De enige bij mij bekende uitzonderingen hierop zijn de twee Untold-games in de Etrian-serie en de vorige first-person dungeon crawler van Compile Heart: MeiQ. Die games staan echter aan de andere kant van het spectrum en zijn té simpel voor de meeste gamers. Met Mary Skelter is echter een gulden middenweg gevonden. Je zult op geen moment met gemak door de game heen schieten, maar je zult ook nergens een blokkade tegenkomen die niet te passeren is door slim gebruik van je karakters en hun vaardigheden. En dat zorgt ervoor dat de game van begin tot eind, na een uur of 25, een genot is om te spelen.
Conclusie
Met Mary Skelter: Nightmares bewijst Compile Heart dat het wel degelijk in staat is om een game neer te zetten die hun kenmerkende stijl en fanservice combineert met robuuste verhaalvertelling en een uitstekend ontworpen wereld. En dat maakt deze game het beste paard uit de stal. De duistere, bijna lugubere wereld en de dreiging van een verrader houden je constant op het puntje van je stoel, terwijl je nooit wordt tegengehouden door absurde sprongen in de moeilijkheidsgraad, die kenmerkend zijn voor zowel games van Compile Heart als first-person dungeon crawlers. Mary Skelter: Nightmares mag dan ook eigenlijk niet ontbreken in de collectie van de meeste Vita-bezitters.