We nemen veel dingen voor lief. De zuurstof die we inademen, de zon die dagelijks opkomt en de mensen waar we van houden. Maar wat als de aarde plotseling stopt met draaien en de wereld zoals we die kennen stopt te bestaan?
Dit is wat elke paar honderd jaar gebeurt in MeiQ: Labyrinth of Death. En zoals iedereen die in een gerelateerd veld gestudeerd heeft je zal vertellen, is dat heel slecht nieuws. Gelukkig heeft men in deze wereld een oplossing gevonden in de vorm van technologie. Door de planeet uit te rusten met een mysterieuze planet key, kan de rotatie herstart worden. Dat is echter niet zo makkelijk als het klinkt.
Willen ze dood?
De planet key kan namelijk alleen worden opgewonden door een machina mage, een soort magiër met technologie. De game legt nooit goed uit wat een machina mage nu precies is, maar uit een boek dat ik vond in een verborgen kamer maakte ik op dat het iets te maken heeft met speciale nanobots. Dat verklaart echter niet waarom de gekozen machina mages allerlei testen moeten afleggen voor ze de planeet mogen redden, waarbij ze mogelijk gewond raken of zelfs sterven.
Spijtig genoeg is dat niet het enige onlogische aan de wereld van MeiQ, die een eeuwige nacht (als gevolg van de stilstaande planeet) opvoert als reden voor het verschijnen van demonen, een mage die te veel kracht heeft gebruikt verandert in een antropomorfische kat en een F-cup als een kindermaatje ziet. Ondanks dit alles blijft de game echter ontzettend voorspelbaar, waarbij de hoofdpersonen het absolute dieptepunt zijn. Dat kon je echter zien aankomen, aangezien ze weinig meer zijn dan veredelde seksobjecten.
Compile Heart heeft met games als Agarest, Hyperdimension Neptunia en Omega Quintet natuurlijk al een reputatie als het aankomt op seksuele games, maar het feit dat MeiQ om exact deze reden niet in Australië mag verschijnen, toont aan dat ze hier mogelijk te ver in zijn doorgedraafd. Maar laten we vooral niet té politiek correct worden. Als je voorbij de gigantische tetten en het onsamenhangende verhaal kijkt, zie je namelijk in eerste instantie een vrij solide game.
Zelfspot is de beste spot
MeiQ is een first-person turn-based dungeon crawler en schaart zich hiermee in hetzelfde niche rijtje als games als Stranger of Sword City, Demon Gaze en Operation Abyss: New Tokyo Legacy. In tegenstelling tot deze games is MeiQ echter vrij laagdrempelig, waardoor het allicht het opstapje kan zijn dat veel gamers nodig hebben om het genre, dat bekend staat om zijn onvergefelijke moeilijkheidsgraad, een kans te geven. Dit komt echter tegen een hoge prijs.
Om ervoor te zorgen dat iedere speler zonder moeite MeiQ op kan pakken, is namelijk meer gedaan dan de moeilijkheidsgraad verlagen. De dungeons, de ziel van de game, ogen ironisch genoeg zielloos en bieden nauwelijks uitdaging in de vorm van exploratie. Puzzels met teleporatiepoorten, glijden op ijs en (slecht) verborgen deuren zijn verre van origineel en zijn zelden interessant of lastig genoeg om je lang op te houden. Ik wist hierdoor in iets meer dan twintig uur al de laatste dungeon te bereiken, wat absurd kort is voor een game in dit genre.
Ook een klassensysteem, een bijna verplicht nummertje voor een first-person turn-based dungeon crawler, schittert in afwezigheid, waardoor we achterblijven met een vijftal karakters met een vooraf bepaalde moveset. En de machines die ze gebruiken om voor ze te vechten zijn al niet veel beter.
Medabots, maar dan slechter
Als machina mages zijn de vijf hoofdpersonen van MeiQ: Labyrinth of Death gezegend met een guardian, een grootse robot die het vechten voor ze doet. Het is moeilijk hierbij niet aan Medabots te denken, want de kracht en aanvallen van de robots worden bepaald door de onderdelen die je gebruikt om ze te maken. Dit biedt ruimte voor heel veel strategische mogelijkheden, maar helaas wordt die ruimte gevuld met stof en hete lucht.
Onderdelen voor je robots zijn duur om te maken, waardoor je vooral bent aangewezen op degene die je in dungeons vindt. Zelfs dan zal je echter zelden geneigd zijn om ze te wisselen. De standaardonderdelen van de robots zijn namelijk in veel gevallen beter dan de alternatieven, waardoor wisselen effectief jezelf in de vingers snijden is.
Hetzelfde geldt voor kristallen die zowel mage als guardian versterken. Met tientallen van deze glimmers zou je jouw karakter in allerlei manieren moeten kunnen uitbouwen. De meeste verschillen effectief echter niet of nauwelijks van elkaar, waardoor je vooral aan het verzamelen voor het verzamelen bent. Het is dus niet echt verwonderlijk dat de game, op twee forse pieken richting het einde van de game na, makkelijk is. Er is immers maar weinig wat je fout kunt doen. Maar is dat wel hoe je wilt winnen?
Conclusie
MeiQ is als een laagdrempelige first-person turn-based dungeon crawler perfect voor zij die rustig kennis willen maken met het genre. Buiten dat is er echter geen doelgroep voor de game. Fans van het genre zullen afgeschrokken worden door het gebrek aan uitdaging en diepgang, terwijl het warrige en onlogische verhaal dat met de rest van de gamers zal doen. En dat is best jammer, want MeiQ heeft met zijn robots best een interessant concept in handen. Alleen laat de uitwerking te veel te wensen over.