Het is waar menig één van droomt, eindelijk is een noemenswaardige shooter op een draagbare spelcomputer. Alle voorgaande pogingen konden in de prullenbak worden gesmeten met daarop de boodschap Mission failed, game over. Na de zoveelste slechte poging gaven veel gamers geen kans meer voor shooters op de portable systems, tot misschien wel de dag van vandaag. Ik zeg express tot, want binnenkort verschijnt Metroid Prime: Hunters voor de Nintendo DS, en bij GameQuarter hebben we hem alvast onder de loep genomen.
De eerste klap is een daalder waard, een spreekwoord dat nog steeds niet over de kling is gejaagd. Direct wanneer je het spel opstart, krijg je een startfilmpje te zien, en ik kan jullie vertellen, het ziet er fantastisch uit. Ik durf zelfs te zeggen dat het de kwaliteit heeft van de tot op heden grafisch beste PSP-game, lof alom dus.
Maar dat niet alleen, want harder praten geeft meer geluid, maar niet meer gelijk. Ik zal dus met meer argumenten voor de boeg moeten komen om jullie te overtuigen van mijn indruk over het spel. Ik zal verder moeten gaan dan de graphics in het eerste filmpje, en dat zal ik doen, maar daarvoor moet je nog even doorlezen.
Daar zit ik dan, nadat ik me onwijs heb verwonderd over dat eerdergenoemde startfilmpje, word ik met mijn schip gedropt op de eerste, weliswaar kleine, planeet. Ik stap uit mijn schip, en kom in een lege ruimte. Ik zit wat te kloten met de besturing, die uiteindelijk toch heerlijk werkt. Na een lange tocht kom ik eindelijk bij mijn eerste vijanden, die makkelijk te verslaan zijn. Het gaat zo even door, gangetje in, gangetje uit, totdat ik bij de eindbaas ben. Ik sta voor een gigantische paal die met allemaal lasers op mij schiet, na wat puzzelen hoe hem te verslaan, is hij dood, en heb ik mijn eerste van de totaal 8 octoliths.
Tot noch toe klinkt het wat lineair, en dat is ook het wel. Nadat je dus die eindbaas hebt verslagen, moet je binnen een tijdlimiet terugkomen op je eigen schip. Echter, dit gaat niet zo gemakkelijk als je zult denken. Vanaf het moment dat er opeens opzwellende muziek komt, ga je nadenken, er moet hier iets zijn. En dan staat er opeens een hunter voor je. Geen tijd om na te denken want hij begint als een gek op je te knallen. Aan jou de taak dus om snel hem te vermoorden, want als het andersom gebeurd ben je jouw zwaarbevochten octolith kwijt, en zul je hem alsnog een andere keer moeten verslaan.
Zo gaat het dus ongeveer de hele singleplayer door, vrij lineair, maar toch beleef je er wel plezier mee, het is raar hoe het kan, maar het is zo. Misschien komt het omdat je de nieuwe gebieden wilt ontdekken, misschien omdat je nog een hunter wilt tegenkomen, of gewoon de drang om al die octoliths te halen, ik weet het niet, en zal het waarschijnlijk ook nooit te weten komen…
De een zal zich vooral op de singleplayer richten, de ander op de multiplayer, en weer een ander op…. juist ja, allebei. Maar nu alleen over de multiplayer, want zoals net gezegd zal een groot deel van de gamers zich daar vooral op richten, dus het is van belang dat dit in orde is.
Ik zal maar dan gelijk met de deur in huis vallen, want de multiplayer is echt tof en de keuze is best reuze. Naast WiFi (zo meer hierover) heb je nog een DS to DS mode, die nagenoeg gelijk is aan de WiFi mode. Maar naast dat heb je ook nog de oefen mode tegen bots, en ik moet zeggen, die heb ik tot noch toe het meeste gebruikt, en dat was niet voor niets ook.
Maar nu meer in op de inhoud van de multiplayer, je zult kiezen uit één van de zeven bounty hunters, waaronder onze heldin Samus Aran. Ieder van deze hunters heeft een eigen, aparte, alternatieve vorm. Bij Samus is dit de bekende morph ball, en bij een ieder ander is die dus weer verschillend. Nadat je een hunter hebt gekozen (die je overigens eerst zoals eerder gezegd in de singleplayer moet vrijspelen), moet je het type game bepalen. De meest gebruikte is de “oeroude” battle, maar naast dat heb je ook nog types als survivor, prime hunter, defender etc. Voor de rest heb je nog de standaard gegevens als omgeving, tijd limiet, score goal enz.
En dan start je de game; in WiFi heb je, mits je met vrienden speelt, zelfs nog de mogelijkheid om te voice-chatten, leuke toevoeging, maar veel bijzonders vind ik het niet. Eenmaal in de game shetste ik gelijk mijn verbazing over de bijzonder laffe manier van vechten op WiFi. Als ze eenmaal één kill hebben zullen ze gelijk vluchten, om hun voorsprong te behouden. Maar dat niet alleen, het constant gebruiken van dezelfde wapens en dit soort dingen horen er ook nog bij. Er valt hierbij niks af te dwingen aan de game, maar toch gaat er wel een hoop plezier van af. Overigens moet ik er ook nog bij zeggen, dat mocht je op WiFi spelen en gewoon een random potje (zonder friends) doet, je niet de mogelijkheid hebt om alle modi te spelen.
Conclusie
Iedereen weet dat Metroid Prime Hunters niet de eerste game is waarin onze befaamde heldin Samus Aran zijn intrede doet. Hij heeft er al een aantal aangedaan, met als eerste deel Metroid Zero Mission, en als laatste Metroid Prime 2: Echoes. Stuk voor stuk kregen ze lof voor de game, en stuk voor stuk was de consument er dol op. Het lijkt erop dat Nintendo alle positieve elementen uit alle delen heeft gehaald, en gestopt in deze ene game. Hierbij wel gezegd dat ze zich hebben moeten beperken aan de mogelijkheden van de Nintendo DS, zo is het gewoonweg niet mogelijk om elke gang een eigen vorm en uiterlijk te geven, en om de gehele singleplayer geheel van elkaar verschillend te maken. Ondanks die ergernissen is Metroid Prime Hunters een erg leuke game geworden, met fantastische graphics, toffe muziek eronder, een leuke multiplayer, en een stiekem toch ook wel toffe singleplayer.