Steeds vaker worden populaire locaties in de wereld nagebootst in een videogame. Zo konden we vorig jaar Jeruzalem onveilig maken in Assassins Creed en stond er een stuk proza op ons te wachten in, op het New York gebaseerde, Grand Theft Auto IV. Hoewel ontwikkelaar Rockstar Games een eigen draai gaf aan het uiterlijk van The Big Apple, waren ze er in geslaagd het leven van die stad goed weer te geven. Met Midnight Club: Los Angeles proberen ze het opnieuw.
Midnight Club: Los Angeles is de eerste Midnight Club voor de Xbox 360 en PlayStation 3. De game speelt zich logischerwijs af in ‘De Stad der Engelen’, en is daarmee de eerste (straat)racer die zoiets op de kaart zet. En met succes, want ondanks dat niet heel de stad is nagebootst, heeft Rockstar Games met deze free-roaming game een unieke prestatie neergezet. De stad kent bovendien meerdere gezichten door de prachtige dag-nachtcyclus. Ook met bekende plekken als Hollywood, Beverly Hills, Century City en Santa Monica heeft Midnight Club: Los Angeles de mooiste setting tot nu toe van alle racegames.
Dat is nogal een statement, maar wanneer je de ervaring beleeft die LA te bieden heeft, dan snap je wat ik bedoel. Om niet te enthousiast en dus onbesuisd te worden heeft Rockstar een visueel hoogstaand GPS in de game verwerkt. Het meest indrukwekkend is nog wel de GPS-kaart, die op een moment vanaf straatniveau uitzoomt en vervolgens weer naadloos inzoomt. Kippenvel kreeg ik ervan. En niet niet alleen het visuele plaatje floreert, ook het audiogedeelte mag er zijn. Los van de voice-actors staat er een sterke soundtrack op je te wachten. Ook de grote hoeveelheid verkeer dat tegelijkertijd op het scherm wordt getoverd is indrukwekkend. De stad bevat daarnaast ook voetgangers, die zich gelukkig geen zorgen hoeven te maken over je race-taferelen (ze ontwijken immers alles). Leuk om te weten is dat dit alles gepaard gaat met een keurig lopende framerate. Een mooi resultaat heeft Rockstar San Diego op dit vlak zeker behaald.
In Midnight Club: Los Angeles kruip je in de huid van een ambitieuze, beginnende straatracer die verhuisd is naar Los Angeles, bevolkt door de zogenaamde ‘rich and famous'. In het begin wordt hij een beetje belachelijk gemaakt door de ervaren racers, naarmate het spel vordert krijgt hij meer aanzien en toegang tot allerlei mogelijkheden. Voor alles wat je in de game uitspookt ontvang je respect, variërend van het kwijtraken van de politie tot het winnen van races. Zelfs wanneer je een race verliest krijg je respectpunten. Wellicht is dit zo gedaan omdat de game over het algemeen vrij moeilijk is. Misschien iets té moeilijk, aangezien je tegenstanders nauwelijks op een fout te betrappen zijn. Daarnaast is het volgen van een route bij een race vaak lastig. De game maakt keihard gebruik van lichtbakens en deze liggen meestal omslachtig ten opzichte van het af te leggen parcours, waardoor je hen vaak te laat ziet en er keihard voorbij vliegt. Dit zijn vervelende minpunten die afbreuk doen aan de gameplay van Midnight Club: Los Angeles.
Desalniettemin speelt de game verder uitstekend en is het heerlijk om met 250 kilometer per uur door de bochten te scheuren. Er zit dan ook echt een snelheidsgevoel in de game, iets wat bij een Need for Speed: Undercover totaal ontbreekt (daar over enkele weken meer informatie). De game maakt zoals verwacht gebruik van nitro’s, die je tijdens de race naar hartelust kunt inzetten. Verder kun je onderdelen die voor dat type auto of motor beschikbaar zijn vervangen door betere en kun je zelfs het interieur pimpen. Denk daarbij aan je stuur, je stoelen, je bekleding en zelfs de kleur van het dashboard. Kortom, werkelijk alles kun je veranderen en geen één auto zal in de online modus dan ook hetzelfde zijn.
Extra zuur is het dan ook als je je kind verliest in een Pink Slip-event. Dit is een duel waarbij de winnaar achteraf de auto van de verliezer in beslag mag nemen. Een spannende modus, ware het niet dat dit vrijwel de enige is die er boven uitspringt. Verder kun je namelijk in de stad alleen maar opdrachten accepteren als een normale race en een time-trial. Erg origineel of vernieuwend is Midnight Club: Los Angeles dus niet. Het enige wat een beetje innovatief is zijn de superkrachten als bliksem en tijdvertraging. Enerzijds grappige gadgets om eens te proberen, anderzijds is het de vraag of wij hier wel op zitten te wachten in een racegame. Dezelfde opdrachten met al haar features zijn ook in de online modus van de partij, waar we met maximaal zestien man in Los Angeles kunnen rondrijden. Verrassend genoeg zit er hier een leuke leuke Capture-the-Flag modus bij inbegrepen! Erg goed dat deze optie in de game is verwerkt, anders zou de game al veel te snel eentonig worden. De offline races duren immers best lang en je moet veel en goed werk verrichten om echt vooruitgang te boeken.
Conclusie
Midnight Club: Los Angeles is misschien wel de beste racer van dit najaar, maar kent tegelijkertijd twee gezichten. Enerzijds is de game audiovisueel fantastisch en is Los Angeles een geweldige locatie om te racen. Anderzijds kent de gameplay fundamentele fouten en is het na verloop van tijd gewoon veel te moeilijk. Gelukkig bevat de game nog een online modus, waar we ons geen zorgen hoeven te maken over de kunstmatige intelligentie. Al met al een goede straatracer, maar voornamelijk bedoeld voor de echte fans en de doorzetters onder ons.