Vier miljoen dollar, uitgever Deep Silver en Mega Man-veteraan Keiji Inafune aan het roer. Mighty No.9 leek alles in huis te hebben om de legende van de Blue Bomber over te nemen. Maar nu de game er daadwerkelijk is, ziet het er niet zo rooskleurig uit.
Dat Mighty No. 9 een spirituele opvolger is van Capcoms platformheld wordt al duidelijk in de eerste paar minuten van de game. Jij als speler krijgt de controle over Beck, een robot die op een jong ventje lijkt, kleine balletjes energie schiet en probeert om zijn stad te redden van doorgeslagen robots. Daar is op zich niets mis mee, immers is goed gejat beter dan slecht bedacht. Bovendien kan Beck dashen en verzwakte vijanden absorberen. Dat is nieuw! Vol goede moed ging ik dan ook de uitdaging aan. Tijdens het spelen van Mighty No.9 zakte me die echter al snel in de schoenen.
Nul voor presentatie
Uitleggen hoe de game tekortschiet is niet makkelijk. Er is geen simpele aanwijsbare factor die de ervaring verpest. In plaats daarvan zijn het de individuele onderdelen, en hoe deze zich tot elkaar verhouden, die zorgen voor een, op zijn best, ondermaatse ervaring. Laten we daarom maar beginnen bij hetgeen dat je als eerste ziet: de graphics.
Mighty No.9 is voor de Wii U (waar wij het op gespeeld hebben) geen lelijke game, maar zal ook zeker geen schoonheidsprijzen winnen. Er is geen sprake van rare grafische fratsen en de spelwereld is zowel op de voor- als achtergrond netjes aangekleed, maar net zoals bij een Kardashian blijkt al snel dat een leuk uiterlijk niet voldoende is. Ondanks het feit dat de levels goed gevuld zijn, voelen ze namelijk leeg aan, waardoor ze al snel inwisselbaar worden. In zekere zin zou je kunnen zeggen dat de game zielloos is, ware het niet dat dit beter past bij de voice acting.
Verhaalvertelling is natuurlijk nooit de forte van platformgames geweest, maar Mighty No.9 weet de lat onder de grond te leggen. Dat het verhaal nagenoeg gejat is van iedere oldskool Megaman is een ding, maar de manier waarop dit gepresenteerd wordt is om te huilen. De karakters ogen van plastic en levenloos en hun beweging is beperkt tot een loop van twee seconden. Denk aan de mensen uit de Thomas de Trein-serie, maar dan een gradatie erger. De échte zondes zijn echter de voice acting en het schrijfwerk van de dialogen, welke niet eens door mogen gaan voor een derderangs Bollywood-productie. 
Do you even test?
Gezien de toon van de recensie tot nu toe, zou je denken dat er niets goeds is aan Mighty No.9, en dan zou je er niet ver naast zitten. Ook de gameplay, de kern van de game en de laatste mogelijke redder, schiet namelijk gruwelijk tekort. Het grootste probleem hiervan kan echter mogelijk verholpen worden.
Uitermate gebrekkige presentatie en totale afwezigheid van enige originaliteit zijn natuurlijk kwalijke zaken in wat voor game dan ook, maar kunnen nog enigszins gebalanceerd worden door een game met degelijk design en goede gameplay. Dat de levels qua sfeer inwisselbaar zijn, betekent immers niet dat ze per definitie slecht zijn. Mighty No.9 heeft namelijk best wat goede ideeën in huis, maar die worden simpelweg nooit goed genoeg tot leven gebracht.
Een perfect voorbeeld is een zeker level waarin je over auto’s rent terwijl je een robot maste….uhm Mighty Number achtervolgt. Je moet snel van voertuig naar voertuig springen, hier en daar een robot afschieten en rekening houden met het scherm dat door blijft scrollen, met óf zonder jou. De hele weg ziet er hetzelfde uit, met als enige variatie een tunnel halverwege. Daar had veel meer ingezeten! Laat de auto’s een grootse brug op rijden of een heuvel af. Laat een van de auto’s vol op de rem gaan en mij als karakter lanceren, zodat ik razendsnel moet reageren. Geef mij als speler iets wat ik niet zag aankomen, iets wat me verrast! Helaas zijn dit soort momenten echter spaarzaam in deze game.
De doodsteek, maar mogelijk ook diens redding, is dat op de momenten dat de game wel iets verrassends naar je toe gooit of werkelijk uitdagend wordt, het meestal last krijgt van haperingen en drastische drops in de framerate. Mocht dit middels een patch opgelost worden, dan kan The Mighty No.9 zich mogelijk nog omhoog trekken tot een game die er net mee door kan. En dat voor vier miljoen dollar.
Conclusie
Resultaten uit het verleden staan niet garant voor de toekomst en Mighty No.9 is hier het perfecte voorbeeld van. Inafune heeft alles gepakt wat goed was aan Megaman, een serie waar hij jaren aan het roer van heeft gestaan en die hij dus door en door moet kennen, en heeft dit volledig verbastert. Hier kunnen allerlei redenen voor zijn, maar het meest waarschijnlijke achten wij dat Inafune zonder toezicht van Capcom stuurloos werd en als gevolg een product zonder kwaliteit of ziel afleverde. Wij spelen dus nog wel even de Megaman-collectie.