Er is geen licht zonder dat er een schaduw geworpen wordt. Blijdschap schijnt pas echt nadat verdriet zijn tol heeft geëist. Een mens kan iets pas waarderen wanneer hij het niet meer heeft. Dit zijn slechts drie spreekwoorden met een gelijkaardige kern: dat het goede en het slechte elkaar nodig hebben. De Muv-Luv-trilogie is niet anders. De eerste twee delen bespraken we reeds twee weken geleden en wisten, ondanks enkele goede punten, niet volledig te overtuigen, dankzij enkele overduidelijke tekortkomingen van zowel Extra als Unlimited. Maar dat is geen verwijt. Zonder dat zou Alternative namelijk nooit het meesterwerk zijn geworden dat het nu is.
Met die laatste zin heb ik deze recensie waarschijnlijk grotendeels overbodig gemaakt. Door een term als meesterwerk te gebruiken, maak ik immers erg duidelijk dat de game een overweldigend positieve indruk heeft achtergelaten. Helaas was dit echter niet te voorkomen. De Muv-Luv-games vertellen één groot verhaal dat je niet los van elkaar kunt zien, met Alternative als zijn grand finale. Het bespreken van deze game kan dan ook niet zonder forse spoilerbommen voor zijn voorgangers te laten vallen. Maar die games komen pas echt uit de verf wanneer je Alternative speelt, wat dan ook de reden is dat ik in die recensie naar deze verwees. En dat stelt mij als de schrijver van deze artikelen voor een lastig dilemma. Verpest ik momenten van de eerste twee delen om de genialiteit van dit derde deel te demonstreren? Of blijf ik bewust vaag en loop ik het risico dat mijn punt niet goed overkomt? Beide opties zijn verre van ideaal. Daarom zet ik hier een streep in het zand. Vanaf hier tot aan de conclusie bevind jij je als lezer in een mijnenveld van spoilers, al probeer ik natuurlijk wel om die tot een minimum te beperken. Wil je dat niet lezen, laat de sterke bewoording van deze twee alinea’s dan op je inzinken en weet dat ik zelden zulk taalgebruik nuttig. Met dat gezegd, gaan we terug naar de orde van de dag:
De recensie
Wanneer Shirogane Takeru zijn ogen opent, wordt hij begroet door een wel heel bekend aanzicht: zijn kamer. Waren de gebeurtenissen van Unlimited allemaal een droom en is hij niet in een wereld die het einde nabij is? Als hij de deur uitloopt blijkt al snel dat dat helaas niet het geval is. Alsof een nieuwe speelsessie van Unlimited is gestart, word je begroet door een halve TSF op je dak, wat direct een sterk gevoel van déjà vu oproept.
Wanneer je vervolgens wederom de weg naar Yokohama Base beklimt, worden je vermoedens bevestigd. Niemand weet wie je bent en je bent wederom teruggekeerd naar 22 oktober 2001. Het grote verschil is dat Takeru ditmaal weet wat er gaat komen. Hij probeert daarom om zijn voormalige kameraden te behoeden voor de horrors die hun te wachten staan en zet alles op alles op Alternative V een halt toe te roepen. Een tijdreizende, dimensiehoppende soldaat die bovendien volgens de papieren dood is, is echter niet bijzonder geloofwaardig, waardoor je in het begin maar weinig succes boekt.
Professor Kouzuki geeft je het voordeel van de twijfel, maar ook weinig meer dan dat, waardoor je wederom wordt toegevoegd aan het 207de cadettenkorps. De eerste uren van je avontuur zijn dan ook weinig meer dan een versnelde variatie van de gebeurtenissen van Muv-Luv: Unlimited. Jullie moeten opnieuw een test passeren op een eiland, trainen met vuurwapens en krijgen voor het eerst TSF-training. Gaandeweg worden echter steeds meer nieuwe elementen in de mix toegevoegd, waardoor de toekomst langzaam maar zeker verandert. Dit is natuurlijk grotendeels te danken aan Takeru, die zijn ervaring en (voor)kennis gebruikt om zijn teamgenoten te leiden, hetgeen haaks staat op zijn avonturen in het tweede deel.
Toekomst
Op het moment dat de veranderingen beginnen plaats te vinden, begint Alternative een heel ander beestje te worden dan zijn voorgangers. De humor en licht duistere dramatiek maken plaats voor een plot dat op momenten zwaarder is dan Rebel Wilson na een all-you-eat-avond; maar toch weet het voortdurend doeltreffend te zijn door iets wat moeilijk anders kan worden omschreven dan als emotiemanagement.
Muv-Luv heeft meerdere momenten waarop er lange tijd weinig spannends gebeurt of waarbij je de plottwists van mijlenver zag aankomen. Dat zou normaal een fors minpunt zijn bij een visual novel, daar die immers weinig anders heeft dan verhaal. Maar niet bij Muv-Luv. Want hoewel ik het niet kan bewijzen, ben ik ervan overtuigd dat deze momenten doelbewust in het spel zijn gestopt om je een vals gevoel van rust en veiligheid te geven. En wanneer je dan niet meer op je hoede bent, breekt de pleuris op de meest onverwachte, gruwelijke en vaak hartverscheurende manier uit.
Extra liet me lachen, Unlimited deed me tobben en zo nu en dan een traantje wegpinken, maar Alternative liet me mezelf onbehagelijk voelen, zelfs wanneer ik niet het spelen was, sloeg me neer wanneer ik dacht veilig te zijn en liet me naar de tissues grijpen, hetgeen niets te maken had met de erotische scènes in de game. Want net zoals bij zijn voorgangers zijn die in de Vita-versie van Alternative gecensureerd. Achteraf gezien ben ik daar overigens zelfs blij om, want zelfs met enkel omschrijvingen was een zekere scène al verontrustend genoeg.
Vereist nummertje
Om niet te veel in herhaling te vallen, heb ik me in deze recensie gefocust op het verhaal: het hart van deze ervaring. Immers zei ik al dat je de originele review eerst moest lezen om deze te kunnen volgen. Dat zou dus moeten betekenen dat je al weet wat je verder kan verwachten. De graphics en voice acting zijn van hetzelfde niveau, en zelfs iets hoger, als de eerste twee games en verder zijn er ook geen noemenswaardige veranderingen. Enkel de speelduur is flink opgerekt, want je mag makkelijk veertig á vijftig uittrekken als je dit verhaal gewoon rustig doorspeelt. Dat doe je echter wel maar een keer, want ditmaal zijn er niet meerdere routes om te verkennen, hetgeen ergens ook logisch is. Extra en Unlimited waren opzetjes voor Alternative, waarbij een sterke focus op romantiek lag, zodat je gehecht zou raken aan de karakters. Alternative is de schop in je kloten die je hoofd uit de wolken haalt en je neus op de feiten drukt.
De dames die je voorheen kon versieren zijn niet plotseling gevoelloze robots, noch ben jij opeens aseksueel geworden, maar de focus ligt ditmaal op de wereld van Muv-Luv en de persoonlijke groei van Takeru, die wordt doorgezet vanuit Unlimited. In tegenstelling tot de meeste helden in Japanse media is hij geen uitverkorene die alles recht komt zetten, maar een mens als jij en ik. Een mens met gevoelens, angsten en hoop, die het in zijn broek doet op het moment dat hij dreigt te sterven en die soms niet weet wat hij aan moet met zijn verdriet. En dat maakt hem een iconischer karakter dan welke held dan ook.
Allicht nog indrukwekkender is misschien wel hoeveel werk er heeft moeten zitten in het bouwen van dit universum. In de eerste twee Muv-Luv-games kreeg elk route een bevredigend einde, dat de belangrijkste vragen beantwoordde. Maar altijd bleven er kleine vraagtekens staan; dingen die niet helemaal op hun plek voelden en daardoor afdeden aan het verhaal. Ik had deze zelfs bijna als minpunt opgevoerd in de recensie van die games, ware het niet dat ik ondertussen aan Alternative was begonnen en ontdekte dat âge niets zonder reden doet. Elke vraag die je had wordt beantwoord, zelfs als ze in verschillende routes gebeurden, wat normaal gesproken geforceerd aan zou voelen. Maar door de thematiek van Alternative, waarin men diep ingaat op de principes van kwantummechanica, kan dit op een natuurlijke wijze met de finale worden verweven, wat resulteert in een einde dat zó bevredigend is, dat deze game een welverdiende plek in mijn persoonlijke top drie krijgt.
Conclusie
Als Extra en Unlimited de schaduw van de Muv-Luv-serie zijn, dan is Alternative de stralende zon die zijn licht op het geheel werpt. En dat is ergens best wel ironisch, daar Alternative veel duisterder is dan zijn voorgangers. Maar juist door de opbouw van deze franchise, waarin je door de games heen alles langzaam ziet aftakelen, komt deze finale pas echt tot zijn recht, met als gevolg dat je als speler emotioneel gebroken achterblijft. Ik heb dan ook letterlijk een paar dagen de tijd genomen om alles te laten bezinken alvorens ik deze recensie schreef en het is alweer jaren geleden sinds ik dat voor het laatst moest doen.