Als iemand die alle games in de serie heeft gespeeld, moet ik toegeven dat de Neptunia-serie nooit bijzonder goed was. Hypdimension Neptunia: Victory was in mijn ogen het onbetwiste hoogtepunt, waarna de serie langzaam maar zeker in verval raakte. En met meerdere releases per jaar werd ik het stiekem ook wel een beetje moe, wat deels de reden was waarom ik ze niet allen meer recenseerde. Na Neptunia Virtual Stars gespeeld te hebben, zou ik willen dat ik die pauze langer had ingelast.
Zoals wel vaker het geval is, speelt Neptunia Virtual Stars, in Japan beter bekend als VVVtunia, zich niet af in Gamindustri. In plaats daarvan reizen we af naar een planeet genaamd Emote, welke wordt geleid door een Godin genaamd Faira. De planeet floreert dankzij Content, zoals food reviews, boeken en streams, die het volk tevreden houden en ze vullen met positieve energie. Energie die de vorm aanneemt van kristallen, die de planeet op hun beurt voeden. Een simpele cyclus dus, waarbij een gelukkige bevolking een gezonde planeet in stand houdt. Maar die cyclus is nu in gevaar door de invasie van een vijandig leger dat Content verpest. Daarom roept Faira heldinnen op vanuit andere werelden om Emote te redden.
Same old
Tot niemands verbazing zijn Neptune, Vert, Blance en Noire degene die mogen opdraven als de redders van deze wereld. Als de hoofdpersonages van een hele hoop games hebben ze de kwaliteiten om goede Content te produceren en de charmes om de massa’s voor zich te winnen. Ze hebben echter geen ervaring met deze meer directe vorm van entertainment. Daarom roept Faira ook Vtubers, inclusief echt bestaande die recentelijk populair werden in zekere kringen in het Westen en de laadschermen vullen, tot zich. Me en You, en later twee andere fictieve duo’s, vechten om die reden aan de zijde van onze vier levende consoles om zo de invasie af te slaan en kwaliteits-Content te produceren.
De Neptunia-games waren vanaf de eerste game bedoeld als een parodie op de wereld van gaming. Populaire monsters als Dragon Quests Slimes en de stukken van Tetris werden nieuwe vijanden, popcultuurreferenties vulden de dialogen en de wereld zelf was een weerspiegeling van de geschiedenis van ons favoriete medium. Spin-offs vergaten dit principe vaak, waardoor games als Action Unleashed en Megatagmension verloren wat de serie een guilty pleasure maakte voor vele spelers, maar vanaf de eerste trailers werd duidelijk dat NVS die fout niet zou maken. Het zou andere dingen op de hak nemen, specifiek algemene internetcultuur, maar op deze manier wel de welbekende humor in een nieuw jasje steken. De verwachtingen bij fans waren hierdoor hooggespannen. Tot mijn verdriet worden ze slechts deels waargemaakt.
Als we kijken naar de verhalende kern van Virtual Stars, is deze best solide. De game geeft op zijn eigen bijzondere wijze kritiek op knelpunten van de hedendaagse internetcultuur. In NeoTube worden YooToobers tegengewerkt door advertenties en betaalmuren die steeds opdringeriger worden, terwijl de wereld van Social Media een serieus troll-probleem heeft. Mijn persoonlijke favoriet was de boekenwereld, die de homogenisering van Japanse manga en Light Novels aankaart. Het gaat allemaal niet heel erg diep, maar is voldoende om pijnpunten bloot te leggen in verschillende communities…ware het niet dat het zich hier zelf ook schuldig aan maakt.
Een beetje van dit en een beetje van dat
Zoals Neptune zelf in de game aanhaalt, hebben de Godinnen door de jaren heen mogen schitteren in heel wat genres. Van TRPG, tot action-adventures, platformers en een muziekgame. Het is dus altijd weer de vraag wat we ditmaal voorgeschoteld krijgen. Het antwoord ditmaal is een hybride van een action-adventure en een third-person shooter, afhankelijk van wie je speelt. De Godinnen hebben hun gebruikelijke wapens thuisgelaten om met vuurwapens aan de slag te gaan, terwijl de VTubers wapens als zwaarden of pijl en boog gebruiken. Geen van beide werkt lekker.
De Vtubers zijn het grootste probleem hierbij. Hun combat, vooral wanneer je de short-range karakters gebruikt, voelt zweverig. Het doet nog het meeste denken aan games als Action Unleashed of de musou games van Omega Force, waarbij je aanvallen geen gewicht lijken te hebben. Prima in een spel waar je vijanden met bosjes tegelijk uitschakelt, maar storend als de game hooguit tien vijanden op je af stuurt.
De kogels van ons olijke kwartet zijn niet beter, daar vijanden ook hierop enkel reageren wanneer ze het loodje leggen. Neptune kan tientallen kogels afvuren op één vijand, maar als je me zou vertellen dat ze een super soaker hanteert zou ik je ook direct geloven. Het zou immers niet enkel verklaren waarom tegenstanders net zo rustig doorwandelen terwijl ze geraakt worden, maar ook waarom ze zich gedragen als kogelsponzen. En met dat niet zo subtiele bruggetje gaan we door naar de feitelijke kern van deze review: een waslijst aan gebreken.
Pootjebaden
Om te beginnen met de sponsopmerking: pacing in Neptunia Virtual Stars is een nachtmerrie. Vijanden liggen niet zelden tien plus levels uit elkaar tussen gebieden, waardoor je vijanden met bosjes neermaait in het ene gebied, terwijl je letterlijk één HP schade doet in het ander. Je hebt op dat moment twee keuzes: grinden of doorbijten. Als je gaat grinden moet je herhaaldelijk vijanden verslaan die zelfs met een power boost geen bedreiging voor je vormen, opdat je kunt genoeg kunt levelen om het volgende gebied de baas te kunnen zijn. Of je bijt door en reist naar dat volgende gebied, legt daar vijanden om die niet zelden minutenlang onder vuur moeten worden genomen voor ze het loodje leggen en komt tot de ontdekking dat XP wordt toegekend aan de hand van de vijand, waarbij geen rekening wordt gehouden met het verschil in level, waardoor je gruwelstrijd je slechts marginaal meer XP geeft dan het kanonnenvoer dat het vorige gebied bevolkt.
Alsof bovenstaande problemen combat niet saai genoeg maken, ben je in NVS meer aan het doen dan aan het vechten. Je bent immers ook een Idol die Content moet maken. Gedurende gevechten krijg je daarom commentaar van Vtubers die je hebt bevrijd in de invasie, comments van kijkers en trigger je allerlei verschillende events. Alle drie zijn verschrikkelijk! De Vtubers nemen een groot deel van het scherm over, waardoor je overzicht verliest, zijn random in hun verschijning én hun effect, en duiken niet op in boss battles, waardoor ze feitelijk nutteloos zijn. Comments daarentegen zijn altijd nutteloos, daar ze hoogstens een item opleveren, en zijn in zeer geringe getale aanwezig, waardoor je voortdurend dezelfde tekstballonnen ziet. Over de events, zoals een Resonance Mode, Emotional Drive en Finish Drive zou ik graag ook meer vertellen, maar zelfs na ruim twintig uur spelen en het voltooien van de game begrijp ik niet precies hoe ze werken, daar de in-game tutorials allesbehalve duidelijk zijn.
Dit gevoel – een mix van onbegrip, frustratie en onmacht – dook ook op in de HUB van de game, waar je tussen missies door naar terugkeert. Hier kun je aan jouw status als Idol werken door bijvoorbeeld zogenaamde Beattiks op te nemen. Deze korte muziekvideo’s vereist dat je knoppen indrukt op de maat van de muziek. Maar als je een ervaring á la Persona Dancing of Hatsune Miku verwacht, kom je er bedrogen uit. Je kunt op elke knop drukken die je wilt, welke (wederom) slecht uitgelegde resultaten opleveren. Maar zolang je het op de beat doet, is het eindresultaat goed voor je image én de video battler, die de video’s verandert in items…om de een of andere reden.
Conclusie
Met Neptunia Virtual Stars zijn Neptune en vriendinnen terug om op hun eigen wijze commentaar te leveren op de huidige staat van popcultuur. In twintig uur benoemt het verschillende manieren waarop trends in de internetcultuur zorgen voor een afname in kwaliteit en diversiteit en een slechter eindproduct als gevolg opleveren. Ironisch genoeg is de game zelf hiervan een van de beste voorbeelden. Elk aspect voelt rommelig op zijn slechtst of oppervlakkig en saai op zijn best, terwijl het geheel voelt als een liefdeloos product dat bedoeld is om mee te liften op het succes van de Vtubers die erin te gast zijn. NVS is niet volledig onspeelbaar, maar dat is eigenlijk het beste wat ik erover kan zeggen.