22 jaar. 22 effing jaar heb ik moeten wachten op een nieuwe Pokémon: Snap. Steevast kwam een vervolg op de Nintendo 64-titel aan bod wanneer we spraken over games waarvan onze redactie hoopten dat ze aangekondigd zouden worden. Je kunt je dus allicht wel voorstellen hoe zielsgelukkig ik was toen New Pokémon Snap uit de doeken werd gedaan. Nu is die gearriveerd en is de vraag of het een plaatje is geworden of dat je deze beter kunt laten schieten.
Voor New Pokémon Snap reizen we af naar de Lental-regio, waar een zekere Professor Mirror onderzoek doet naar een fenomeen dat men Illumina noemt. Hierbij gloeien Pokémon en planten in bijzondere kleuren, hetgeen wordt beschreven in folklore uit de regio. Met deze insteek mocht de professor een team samenstellen om een ecologisch onderzoek van de regio te doen. En jij bent de fotograaf van de club.
Lachen
Het spreekt voor zich dat jouw voornaamste taak in deze rol het schieten van kiekjes van allerlei verschillende Pokémon is. Net zoals in die game van vier console-generaties geleden neem je daarvoor plaats in een geel voertuig dat een vastgezet pad aflegt, zodat jij je volledig kunt focussen op het observeren van de omgeving en de Pokémon die het bewonen. De eerste stage is al prachtig, gevuld met monsters uit alle generaties, zoals Bouffalant, Wurmple, Comfey, Taillow en Swanna. In enkele minuten rij je er doorheen en vervolgens presenteer je jouw beste foto’s aan Mirror, die ze voorziet van een score. Deze score laat je niet enkel zien hoe goed je het gedaan hebt, maar telt ook tevens als XP waarmee je jouw rang op een bepaalde route kunt verhogen.
Na de eerste locatie een tweede maal te hebben doorlopen, heb ik genoeg ervaring om een level omhoog te gaan. Vol goede moed keer ik zo voor de derde keer terug naar het park, waar ik direct zie dat sommige dingen veranderd zijn. De Bouffalant die lagen te slapen lopen nu rond en sommige Pokémon laten zich nu pas voor het eerst zien. Het is niet een compleet andere stage te noemen, maar een kleine variatie zoals de verschillende paden in het origineel soms waren. Gelukkig blijft daar niet bij.
Nachtkijker
Na het park meermaals overdag te hebben doorlopen, keren we terug in het holst van de nacht. De Taillow hebben plaats gemaakt voor Murkrow, waar Dodrio eerder nog lag te slapen rust nu een Tangrowth en de eerder duttende Hoothoots kijken je nu aan met hun grote rode ogen. Wederom speel je feitelijk dezelfde route door, maar dan met een nachtfilter eroverheen. Het assortiment aan Pokémon is echter zó anders dat dat niet stoort. Maar dan moet je ook hiervoor weer gaan levelen om zo de volgende locatie te ontgrendelen.
Deze loep van levelen, ontgrendelen, herspelen en terug naar af volgt de game een hele lange tijd. Af en toe varieert het een beetje, door je bijvoorbeeld twee levels tegelijk te geven of geen nachtversie te hebben, maar onder de streep maakt dat nauwelijks een verschil. Spelenderwijs levels ontdekken en geheimen vinden, zoals bijvoorbeeld de exploderende Electrode in Tunnel of Porygon in River van de originele game is er spijtig genoeg niet bij. Op één enkele uitzondering na, ontgrendel je alles door simpelweg XP te grinden.
Why so serious
Het verlies van de speelsheid voel je niet enkel in de manier waarop je meer levels vrijspeelt. Het zit hem vooral in hoe je met Pokémon omgaat in New Pokémon Snap. Als iemand die het vaak gehad heeft over de originele game, weet ik welke momenten de meeste spelers helder bijstaan: de evolutie van Charmeleon, de Pikachu die op Elektrode rent, de Mankey die Magikarp een rotschop over een berg geeft. Momenten die spelers verrasten en hele coole resultaten gaven. Momenten die New Pokémon Snap nauwelijks heeft. Pokémon hebben wel interactie met elkaar, maar jij als speler hebt daar zelfs met je tools slechts zelden echt invloed op. De Pokémon gedragen zich als wilde dieren en negeren je volledig of vluchten voor je weg. Dat is realistisch, maar het mist volledig wat Snap 64 zo memorabel maakte.
Het vinden van de meest bizarre en leuke resultaten was een belangrijke reden waarom levels herspelen in de eerste game nooit echt als een probleem werd gezien. Met elk nieuw speeltje wat je kreeg kon je wel iets leuks doen en je hoefde levels niet al te vaak te herspelen. Hoe anders dat in New Pokémon Snap is.
Ik noemde al dat je routes moet levelen om meer routes vrij te spelen en om van level 1 naar level 2 te gaan volstaan doorgaans een of twee bezoekjes. Vaak moet je dan nog een keer de nachtkoers doen, die je ook nog een of twee keer moet zien, alvorens je een missie krijgt waarmee je het verhaal vordert. Je zult de meeste routes hierdoor gemiddeld vier keer moeten bezoeken. Maar dat is puur om verder te komen in de story mode.
Tijd rekken
Nieuw in NPS zijn requests: quests die je krijgt vanuit leden van je team en waarvoor je, je raadt het al, eerder bezochte locaties opnieuw moet verkennen. Die verzoeken zijn daarbij vaak erg vaag, waardoor de kans groot is dat je ze niet allen in een poging gaat voltooien én komen niet allen tegelijk, waardoor je hoe dan ook later weer terug moet. Dat is echter nog niet het ergste. Het ergste is dat je voor veel van de verzoeken level 3 of 4 (MAX) moet zijn, hetgeen een stuk lastiger is dan level 2 bereiken. Dus reken op minimaal een bezoek of tien voor elke route, zowel dag als nacht, als je alles wil doet wat er te doen is. En is dat het waard? Nee, absoluut niet, want zoals gezegd zijn de verschillen tussen levels minimaal, daar je grotendeels dezelfde Pokémon tegenkomt, zelfs al bracht level MAX wel een paar leuke verrassingen met zich mee. Waarmee we aanbelanden bij mijn grootste hekelpunt.
New Pokémon Snap heeft een overdaad aan routes, de ene nog mooier dan de andere. Dus waarom zijn er zoveel gevuld met heel veel exemplaren van één Pokémon? Trevenant, Wingull, Finneon, Luvdisc en Exeggutor zijn hier goede voorbeelden van: je komt er makkelijk tien tegen op een route en dat meestal ook op meerdere levels. Het gevoel dat hierbij blijft hangen is dat men de game groter wilde maken met minimale inspanning. De overmatige duplicaten vullen de routes, zodat er drie levels van kunnen worden gemaakt, die op hun beurt samen met de requests de speelduur opvullen. Dan moet ik toch weer het origineel erbij halen, want die was misschien kort, maar wel krachtig.
Conclusie
New Pokémon Snap heeft in essentie vrijwel alles wat de originele game zo geliefd maakte, minus de speelse en soms bizarre interacties met de monsters. Wat het daarvoor in de plaats heeft gekregen is een hoop vulling om de speelduur op te rekken, met als gevolg dat de ervaring ontzettend repetitief is geworden. Spijtig, want als de routes geen levels hadden gehad, maar enkel dag- en nachtvarianten, was het spel een stuk beter geweest dan het nu. Meer is soms echter minder.