Elke generatie consoles komt zo met zijn obscure klassiekers; toptitels die goed ontvangen werden, maar niet de aandacht kregen die ze verdienden. NieR was één van die games bij de vorige generatie consoles, maar krijgt nu een tweede kans met het vervolg van de hand van PlatinumGames.
PlatinumGames is de ontwikkelaar achter games als Bayonetta, VanQuish, Metal Gear Rising: Revengeance en Madworld en bewees met deze games heer en meester te zijn van razendsnelle hack’n’slash games. De Japanners voelen zich dan ook helemaal thuis in het actievolle NieR-universum en in bredere zin de wereld van Drakengard. Laten we echter niet op de zaken vooruit gaan lopen.
Dat we het zo lang hebben volgehouden
NieR: Automata is technisch gezien een vervolg op NieR, welke op zijn beurt weer een spin-off is van Drakengard, maar de games hebben nauwelijks enige connectie met elkaar. Automata speelt zich namelijk bijna drieduizend jaar na het origineel af, waardoor je ook in de game kunt stappen wanneer je je nooit gewaagd hebt aan de voorganger.
In de verre toekomst van dit tweede deel is de mensheid overrompeld door een robotleger van buitenaardse makelij, dat ons dwong onze planeet achter ons te laten en onze toevlucht naar de maan te zoeken in de hoop ooit terug te kunnen slaan. Dit tegenoffensief kreeg de vorm van de YoHRa-eenheid, wat bestaat uit een eliteteam gevechtsandroïden die naar het oppervlakte worden gestuurd om hier missies te voltooien en tegenwicht te bieden aan de metalen dreiging. Jij als speler kruipt in de huid van een van deze androïden: een jonge vrouw met serienummer 2B.
Pedal to the metal
Als 2B zijnde word je direct middenin de actie gegooid. Gezeteld in een soort vliegende exosuits zijn jij en je team op weg naar een locatie waar een gigantische machine werd waargenomen, wanneer jullie plotseling onder vuur komen te liggen. In enkele seconden verandert een rustige briefing om de game mee te beginnen zo in een gevecht op leven en dood.
NieR: Automata mag dan wel een hack’n’slash game zijn, maar op dit punt speelt het als een bullet hell shooter, waarin je snel met je machine moet manoeuvreren om kogels te ontwijken en vijanden uit de lucht te schieten, om vervolgens over te gaan in een twin-stick shooter, wat feitelijk een bullet hell shooter is waarbij je zowel op de horizontale als de verticale as kunt bewegen en vijanden van alle kanten kunnen komen. Hier stopt het echter niet. Binnen vijf minuten ben je, indien je niet bent neergehaald, op je bestemming aangekomen en begint de game pas echt.
Bewapend met een tweetal zwaarden en een drone die al schietend assistentie verleent met een druk op de schouderknop, maak je korte metten met de robots die proberen om je pad te versperren. NieR: Automata toont zich hier in eerste instantie als een vrij standaard hack’n’slash game, waarbij 2B een lichte en zware aanval, ontwijkingsmanoeuvres en sprongen tot haar beschikking heeft. Al snel openbaart de game zich echter en blijkt het zo veel meer onder de motorkap te hebben zitten.
Bij gebrek aan tutorials
Het personaliseren van je game-ervaring is natuurlijk niets nieuws. Kekke kostuums, tal van wapens en een skill tree maken al jaren onderdeel uit van veel genres en wat dat betreft is Automata niet anders. De game gaat echter zoveel verder dan dat.
De drone die je vergezeld kan worden uitgerust met verschillende programma’s, welke je kunnen bijstaan op het slagveld. Hierbij kun je denken aan een laser, maar ook een radar die je helpt om quests te volbrengen. Aan 2B, als grotendeels machine zijnde, kan bovendien ook flink gesleuteld worden. Je kunt de game makkelijker voor jezelf maken, door een chip in jezelf te installeren waarmee je automatisch voorwerpen gebruikt om jezelf te herstellen of de drone automatisch aanstuurt, of juist moeilijker door delen van de hub of zelfs alles weg te halen.
Vind je het niet realistisch dat je kunt zien hoeveel leven de vijanden over hebben? Weg ermee! De cooldown counter van je drone’s skill? Hebben we niet nodig! De mate waarin je jouw ervaring in NieR: Automata kunt personaliseren is absurd en geniaal tegelijk. De game had echter wel baat gehad bij een duidelijke tutorial hierover, zodat je dit ook goed kunt benutten.
Freedom!
Deze keuzevrijheid sluit goed aan bij de gameplay van NieR: Automata, die je rond laat rennen in een vervallen Japanse metropool. Natuurlijk heeft de game hoofd- en zijmissies die het verhaal of bepaalde subplots vorderen, maar de game zal je nimmer pushen om deze na te jagen. En dat is mooi, want het is verdomd leuk om de wereld gewoon van tijd tot tijd te verkennen. Toch is NieR het sterkste wanneer je middenin de actie zit.
Eerder hadden we al even over hoe deze gevechten eruit zien en vermoedelijk kun je je, in combinatie met bovengenoemde chips, wel een vrij accuraat beeld vormen van hoe de game speelt. Dit mentale beeld kan echter waarschijnlijk niet tippen aan de finesse die de combat met zich meebrengt. NieR: Automata is perfect gepolijst en heeft zelfs met hordes vijanden en een regelmatig wisselend perspectief geen moment waarop de vloeiende gameplay onderbroken wordt, waardoor het doormidden hakken van vijanden een bijna rustgevende bezigheid wordt.
In de overworld wilt de game, als je rent, nog wel eens even haperen wanneer het nieuwe gebieden laadt. Dit doet het echter nooit wanneer er vijanden in de buurt zijn, waardoor de impact op de gameplay verwaarloosbaar is en je het al bijna vergeten bent wanneer je na een kleine zeven uur het einde van de game bereikt…de eerste keer.
Van A tot Z
Een New Game+ of meerdere eindes zijn vandaag de dag geen bijzonderheden meer, vooral bij games van Japanse makelij. Ook hier gaat PlatinumGames echter veel verder dan de meeste van hun collega’s doen. De game eindigt de eerste keer altijd met Ending A, waarna je opnieuw kunt beginnen met al je skills, levels en wapens intact én toegang tot enkele nieuwe opties om het verhaal anders te laten lopen. Zo kun je Ending B krijgen, welke op zijn beurt weer toegang geeft tot einde C en D. En ja, zoals het tussenkopje al verklapte zijn er zo 26 eindes vrij te spelen, al verandert meer dan enkel het einde van de game.
Enkel de meest volhardende spelers, de completionists die alles gezien moeten hebben, zullen alle 26 verhaallijnen van de game kunnen zien en dit universum en diens geheimen volledig kunnen doorgronden. En dat is geen straf, want NieR: Automata is sterk geschreven, voorzien van een epische, bijna melancholische soundtrack en is doorspekt met serieuze en soms duistere ondertonen en subplotten. Enkel in de eerste paar verhaallijnen komen al onderwerpen als de essentie van de mens, verraad en genocide aan bod. Dat betekent echter niet dat ze ook in die verhaallijn afgesloten worden…
Conclusie
NieR: Automata is niet perfect, maar het scheelt toch verdomd weinig. De combat is vlot, vloeiend en gevarieerd, terwijl het verhaal gelaagd en boeiend is. Combineer dit met een open wereld, enorm veel replaywaarde en soundtrack waar je u en amen tegen zegt en het enige minpunt, de schaarse frameratedrops in de overworld, lijken eigenlijk het noemen niet waard.