Het is misschien iets waar we niet erg bij stilstaan, maar iedere mens droomt. Hoewel het per nacht maar zeven verschillende dromen zijn die elk maar 5 tot 45 minuten duren, is dat bij elkaar opgeteld toch redelijk veel. Per jaar verkeer je namelijk een maand in ‘dromenland’. Wat daar gebeurt, is voor de meeste mensen een raadsel, maar NiGHTS: Journey of Dreams geeft hier een (niet al te serieus) antwoord op. Wanneer je droomt, ben je volgens hen een bezoeker van Nightopia.
Dit klinkt misschien als het verhaal van een slechte B-film, maar in werkelijkheid vormt dit dromenland de plaats waar NiGHTS: Journey of Dreams (JoD) zich afspeelt. De slechte Nightmarens willen het fleurige Nightopia overnemen, maar natuurlijk mag jij dit niet laten gebeuren. Als de vliegende nar Nights smelt je samen met Will of Helen om zo al vliegend het kwaad te bestrijden en Nightopia van de ondergang te redden. Het verhaal stelt weliswaar niets voor, maar biedt wel de mogelijkheid tot een staaltje gameplay waar je U tegen zegt.
Althans, dit geldt voor een deel van de gameplay. Er zitten namelijk stukken in dit spel waar het zogenoemde dromenland bijna slaapverwekkend is. Naast de geslaagde vliegpassages zul je als het jongetje Will of het meisje Helen namelijk ook platformlevels moeten overwinnen. Naast dat deze saai, ongeïnspireerd en op momenten zelfs vreselijk zijn, is het grootste probleem het trail-and-error-principe (proberen en falen). Geen slim uitgedokterde levels, maar saaie doolhoven waar je onder tijdsdruk moet zien uit te komen. Het is gewoon een kwestie van iene-miene-mutte, welke kant ga ik op. Ze zijn dus geen pretje om te spelen en zullen de snelheid helaas erg uit de game halen.
Deze snelheid is echter onmisbaar bij de goed in elkaar stekende levels van het spel. Al vliegend zal de snelheid namelijk een belangrijke rol spelen. Door over een gedeeltelijk voorgeprogrammeerde route te vliegen, zul je door ringen moeten vliegen, vijanden moeten verslaan en obstakels moeten ontwijken. Het concept is zo goed als uniek, want het constante tempo en de constante voortgang zorgen ervoor dat je je geen moment kan vervelen tijdens het vliegen. De routes die je moet volgen zijn daarbij nog eens afwisselend en origineel. Bepaalde vormen die Nights aan kan nemen, zoals die van een achtbaankarretje, raket, dolfijn of draak, laten het spel enkel gevarieerder worden. Een geslaagde combinatie van snelheid, originaliteit en variatie dus.
Helaas gooien een aantal zaken ook hier roet in het eten. Per betreedbare omgeving zul je namelijk vijf verschillende levels moeten ondergaan. Twee of drie zullen er bestaan uit het afleggen van een bepaalde route, zoals hierboven beschreven. Naast deze leuke levels krijg je ook de vreselijke platformlevels voor je kiezen, welke gelukkig maar weinig voorkomen. Dan blijven er nog een aantal passages over, die je bij geen van beide categorieën in kan delen. Deze bestaan enerzijds uit eindbazen en anderzijds uit levels waarin je in een kleine, beperkte omgeving keer op keer opdrachten moet voltooien die erg op elkaar lijken qua gameplay.
Het is echter niet zo dat ik overwegend positief kan zijn over deze passages. De eindbazen zijn, op een enkeling na, ontzettend origineel bedacht en vereisen een leuke manier van aanpak. De soms erg strakke tijdspanne waarin je de eindbaas moet verslaan, drukt echter een stempel op het geheel, waardoor je niet echt kunt genieten van de baas. Ook het savesysteem gooit roet in het eten. Haal je de eindbaas niet of ga je dood, dan zul je namelijk het hele level (welke ook nog vaak een aantal vliegpassages bevat) moeten overdoen. Daarnaast zul je alle tussenfilmpjes opnieuw moeten bekijken, aangezien je deze niet over kunt slaan. Ontzettend ouderwets dus en daarnaast is het op momenten ook enorm frustrerend.
Echter is niets meer frustrerend dan een besturing die niet doet wat je wilt dat hij doet. Bij NiGHTS: JoD is dit vooral in het begin erg vervelend. Je kunt als speler kiezen of je met de Wii Remote, met de Wii Remote en Nunchuk, met de GameCube-controller of met de Classic Controller wilt spelen. Het gezegde ‘hoe meer hoe beter’ gaat hier niet op, want geen van de besturingen is geweldig uitgewerkt. Ik ben persoonlijk gegaan voor de combinatie Wii Remote en Nunchuk, welke na een tijdje wel werkte. Nog steeds had ik echter momenten waarop Nights totaal niet deed wat ik wilde; iets wat erg vervelend is in een spel als dit.
Het begint misschien een cliché te worden, maar ook de audiovisuele kant van Nights is niet enkel positief. Wanneer je het spel opstart zul je werkelijk weggeblazen worden door de prachtige beelden en ook de introfilmpjes van de nachtmerrie van Will of Helen waarna ze in Nightopia belanden zijn erg leuk weergegeven. Op het moment dat je kennis maakt met de in-game beelden, zul je echter een keer moeten slikken. Van de grafische pracht is namelijk weinig meer over. Personages zien er stijf en allesbehalve levendig uit, maar gelukkig zijn de omgevingen en eindbazen nog steeds erg leuk vormgegeven. Op een paar momenten na, waarop je wordt verrast door de visuele prestaties, gebeurt er dus weinig om je over te verbazen.
Over de muzikale kant van het spel kan ik echter positiever zijn. Alle dialogen zijn namelijk gesproken; iets wat we bijna gewend zijn van het Sonic Team. Het is weliswaar zo dat niet alles stemacteurs kwalitatief even goed zijn, maar ik had over het algemeen weinig te klagen. Ook de achtergrondmuziek is geen reden tot zeuren, want de klanken zijn sfeervol en passen goed bij de gameplay en de beelden. Spannende deuntjes tijdens de eindbazen, vrolijke deuntjes tijdens het vliegen en vooral de muziek die klinkt bij de ‘grand-finale’ is prachtig gecomponeerd en gezongen. Op school zat ik dit deuntje en die van de intro zelfs regelmatig onbewust te neuriën, tot afkeer van mijn klasgenoten.
Helaas komt er ook na de denkbeeldige zonneschijn van de muziek, denkbeeldige regen die wordt veroorzaakt door de speelduur. Met één verhaallijn ben je zo’n drie uur bezig. Hierna kun je nog high-scores halen, maar ook hiermee zal je de vier uur nog lang niet halen. Na het uitspelen is de mogelijkheid nog open om de andere verhaallijn te spelen, wat verbazingwekkend leuk is. Alle locaties zijn namelijk helemaal anders, waardoor ook de verhaallijn, de dialogen, de eindbazen en alle levels totaal van elkaar verschillen. De verhaallijnen van Will en Helen zullen op bepaalde punten zelfs met elkaar verbonden worden, wat toch wel een leuk detail is. Maar helaas zul je na het uitspelen van beide verhaallijnen niet veel te doen hebben. Deze zeven uur zal ook door de enorm korte en saaie meerspelermodus niet meer worden gerekt.
Conclusie
Het dromenland van NiGHTS: Journey of Dreams is helaas niet helemaal rooskleurig, want op sommige momenten zul je bijna zelf naar dromenland gaan. De levels met Will en Helen zijn slaapverwekkend en frustrerend, het savesysteem is ouderwets, de speelduur laat te wensen over en grafisch is Journey of Dreams geen klapper. Gelukkig maken de passages met Nights, de muziek, de snelheid, variatie en originaliteit veel goed. Desondanks kunnen deze punten niet verbloemen dat we te maken hebben met een origineel spel in een middelmatig jasje.





Reacties (0)
Deel je mening over dit artikel met andere GameQuarter-lezers
Plaats een reactie