Ik heb Mario: Golf – World Tour nog maar net achter de rug, en mijn statement in diens conclusie blaast in mijn gezicht op. ‘’Oh, je vond Mario: Golf toch wel geinig? Mooi! Dan mag je nu Nintendo Pocket Football gaan doen.’’ Ach ja, zo erg kan het toch niet zijn.
Dat denk mijn Mii ook, wanneer hij zich in een net pak hijst om zijn nieuwe positie als coach van een klein lokaal clubje in te nemen. De club heeft een kleine schare aanhangers en vrijwel geen naam. Jij bent hun laatste hoop om het verder te schoppen.
Ondanks wat de naam van de game doet vermoeden, raak je zelf geen bal aan. In plaats daarvan moet je tactieken opstellen, spelers trainen en je team veranderen waar nodig. Een football manager game dus. En dat laten ze recenseren door iemand die nog steeds niet snapt waar die cirkel in het midden van het veld voor is!
Van tevoren werd mij verzekerd dat mijn gebrek aan kennis over de game geen belemmering zou zijn, en het blijkt dat ze gelijk hadden. Tijdens het werkelijke voetballen doen de spelers namelijk waar ze zin in hebben, en is jouw invloed hierop nihil. Je kunt spelers wisselen en tijdens de rust kun je de tactiek bijstellen. Maar doordat deze slechts uit een handjevol opties bestaat, heb je eigenlijk nooit het gevoel dat het ook maar iets uit maakt.
Je voornaamste taak als coach bestaat tijdens de wedstrijd uit het observeren van je team. Door hun pijnpunten vast te stellen (wat overigens volledig automatisch gaat), krijg je trainingskaarten die hier tegen moeten werken. Deze trainingskaarten gebruik je tussen de matches door om je spelers te versterken, waarbij je rekening houdt met hoe hun gesteldheid is en hoe dit impact heeft op hun performance.
Als je kaarten op zijn ga je een oefenduel doen of verzoek je een vriendschappelijke wedstrijd om nieuwe kaarten te verdienen. Dit herhaal je tot in den treure, want dit is de volledige gameplay van Nintendo Pocket Football.
Is Nintendo Pocket Football dan een slechte game? Ja wel voor de meesten, maar het is prima voor wie eens een football manager wilt spelen, maar niet zit te wachten op flowcharts, statistiekjes en andere droge kost. Deze groep zal echter héél klein zijn, waardoor het meer een kwestie is of de game wel bestaansrecht heeft. Voor mij in ieder geval niet, want zelfs voor deze leek was het gebrek aan diepgang nog moeilijk verteerbaar, ondanks de leuke visuele uitstraling waarmee de game in het oog springt.
Conclusie
Nintendo Pocket Football is waarschijnlijk een game waar slechts een hele kleine groep mensen op zit te wachten. Waar Football Managers namelijk normaal gesproken hardcore ervaringen vol met allerlei statistieken, tactieken en ander dergelijk spul is, is Nintendo Pocket Football een casual ervaring die zelfs iemand als ik, die niets van het spel weet, kan spelen. Hiervoor heeft het echter wel enorm aan diepgang moeten inboeten, waardoor je nooit echt het gevoel krijgt in controle te zijn.