Is het journalistiek verantwoord om een recensie te schrijven over een game waar je na ruim honderd uur slechts een fractie van hebt gezien? Absoluut niet! Maar aangezien niemand deze recensie nog zal lezen tegen de tijd dat mijn achter-achter-achter-achter-achter-achter-achter-achter-achter-achter-achter-achter-achter-achter-achterkleinkinderen de game volledig uitgespeeld hebben, en omdat mijn backlog nu al monsterlijke proporties aanneemt, is hij hier dan toch: een recensie van No Man’s Sky.
Natuurlijk heb je op dit moment al een hele hoop gehoord over het geesteskindje van Hello Games. De features die ontbreken, de hype die niet waar gemaakt kon worden, de trailers die een volledig verkeerd beeld schetsten. Allemaal dingen die gaan over wat No Man’s Sky niet is. Vandaag wil ik het echter hebben over wat het wel is.
Ergens in de ruimte
Het eerste wat elke nieuwe speler van No Man’s Sky zal ervaren, is verwarring. Ongeacht hoeveel trailers je gezien hebt, hoeveel YouTubers je het begin van de game hebben laten zien en hoe vaak je bij vrienden hebt meegekeken, met 18.446.744.073.709.551.616 planeten is de kans dat je jouw avontuur start op een planeet die je al gezien hebt verwaarloosbaar. En dus kijk je om je heen en neem je de omgeving in je op.
De planeet waarop je geland bent is een crashsite. Je schip is aan duigen en zelfs je multi-tool, het enige werktuig dat je meenam op je reis, dient nodig opgeknapt te worden. En dus stuurt de game je op pad om in first-person materialen te verzamelen om je reis te kunnen vervolgen. Wat je op die reis ziet, verschilt echter van speler tot speler.
Spaceceratops
Mijn eerste planeet, nu per ongeluk planeet ‘Game‘ in plaats van de beoogde planeet ‘GameQuarter‘, was een grotendeels rotsachtige planeet met slechts weinig begroeiing en dieren. Klinkt niet bijster interessant toch? Dat dacht ik ook, tot ik vanachter getackeld werd door iets wat ik niet anders kon beschrijven als een triceratops. We zijn echter in de ruimte, dus mocht je ooit naar planet Game gaan, dan zal je nu een Spaceratops kunnen vinden.
Een klein half uurtje later was mijn multi-tool weer operationeel en mijn schip klaar voor vertrek. Nu kan de reis pas echt beginnen…en ik word gedood door ruimtepiraten. Gelukkig staat de nieuwe generatie klaar om me op te volgen en kan mijn loot teruggehaald worden. En als een geluk bij een ongeluk ben ik nu ook nog bij een ruimtestation, waar ik mijn eerste alien ontmoet!
Ik versta geen klap van wat hij zegt, maar toch slaag ik erin om hem te plezieren, waardoor ik mijn eerste woorden van de Korvax-taal leer. Het is slechts een kleine stap in mijn queeste om dit universum te doorgronden, maar het was tevens een van de memorabele momenten die ik in No Man’s Sky heb beleefd. En geloof me als ik zeg dat er daar een hoop van waren.
Theorie en praktijk
Een veel gehoord kritiekpunt op No Man’s Sky is dat alle planeten op elkaar zouden lijken, iets waar ik tot op zekere hoogte in kan komen. Inderdaad zijn er elementen die je op elke planeet vindt, zoals thacium9, plutonium, titanium, save points, sentinels en bepaalde soorten gebouwen. Ik begrijp echter ook dat dit nodig is om te voorkomen dat spelers vast komen te zitten op een planeet en hun avontuur niet voort kunnen zetten.
Er zijn meerdere uitstekende manieren om dit op te lossen -- meer mineralen die dezelfde taak vervullen, waardoor een element niet op elke planeet hoeft voor te komen bijvoorbeeld -- maar in zijn huidige vorm is het niet dermate storend dat het de spelervaring verpest. De planten en dieren zijn namelijk altijd anders en het uiterlijk van elke planeet verschilt, waardoor je je alleen al kunt vermaken door als een toerist rond te kijken tot je het beu bent. Op die manier vond ik een betere multi-tool, meerdere upgrades voor mijn exosuit en zeldzame grondstoffen die me een klein fortuin opleverde.
Hoogte- en dieptepunten
Natuurlijk was niet elke planeet de moeite waard. Tussen de tientallen planeten die ik heb bezocht, zaten er meerdere die nauwelijks flora en geen fauna bevatten. Planeet Grinch bijvoorbeeld, die naast weinig leven ook nog eens last van permanente sneeuwstormen had. Het zijn echter juist deze planeten die de game realistisch maken, en daarmee de moeite waard.
Denk maar eens aan ons eigen sterrenstelsel. Planeten als Jupiter, Mars, Venus en Pluto bevatten zover wij weten geen leven en ook maar weinig meer dan gesteente en/of gassen. Had elk van deze planeten een ecosysteem gehad als de onze, met talloze diersoorten en diverse soorten flora, dan waren we niet meer zo fanatiek op zoek naar planeten waar leven is. In No Man’s Sky is dat niet anders. Planeten zoals Grinch zorgen ervoor dat het extra bijzonder wordt wanneer je op een planeet landt waar wel overtollig leven is en waar eindeloze meren en groteske wouden de horizon vullen. En is dat niet wat Hello Games adverteerde? Een reis door de ruimte waarin je verwonderd zou worden door de werelden die je aantrof? Natuurlijk kom je op die reis ook belachelijk uitziende dieren tegen die door het algoritme van de game gegenereerd zijn, maar kun jij werkelijk zeggen dat er niet mogelijk ergens in het gigantische universum waarin we leven een wezen is dat hierop lijkt?
Valse beloften
Overigens ben ik niet blind voor de gebreken van No Man’s Sky. Er had wat meer variatie in de verschillende soorten gebouwen mogen zitten, meer mineralen om te verzamelen was de gameplay ten goede gekomen, zwevende stukken steen die overblijven na het mijnwerken zijn storend en de multiplayer is feitelijk niet bestaand. Hiernaast heeft de game behoorlijk last van bugs.
Hello Games heeft sinds de release goed hun best gedaan om de handel te patchen en ik moet toegeven dat de game al een tijd geen rare dingen of crashes meer heeft vertoond, waardoor het niet eerlijk zou zijn om het er nu nog op af te rekenen. Wat me echter wel tegen het zere been schopt is het feit dat ze nu werken aan nieuwe functies zoals base-building. Als dit mogelijk was, had het dan voor de release erin gestopt in plaats van krampachtig vasthouden aan een deadline!
Conclusie
No Man’s Sky heeft sinds de release heel wat te verduren gehad, grotendeels onterecht. De game biedt wat het beloofde: een wonderlijke reis door een nagenoeg oneindig groot universum. Tijdens die reis kan er een sleur ontstaan, maar deze momenten zijn nodig om de mooiste momenten te kunnen waarderen. En met nieuwe features aan de horizon hebben mijn achter-achter-achter-achter-achter-achter-achter-achter-achter-achter-achter-achter-achter-achter-achterkleinkinderen ook nog wat te doen.