Het moet de afgelopen jaren zwaar zijn geweest bij ontwikkelaar Vanillaware. Dragon’s Crown, hun vorige titel, had prachtige graphics en geweldige gameplay, welke wij bekroonden met een welverdiende 84. De game wist zich echter nooit vrij te maken van de controverse rondom diens karakters die het aantrok tijdens de ontwikkeling. De hoofdpersonen van Odin Sphere: Leifdrasir hebben echter geen gigantische jetsers om iemand mee voor het hoofd te stoten.
Wat ze wel hebben is een speer, een dolk, een zwaard, een ketting en een boog, elk versterkt met magische diamanten die psyphers worden genoemd en elk gehanteerd door een van de vijf krijgers wiens verhaal jij door mag spelen in Odin Sphere Leifdrasir. Parkeer je derriere dus maar comfortabel in de zetel, want het gaat een lange zit worden.
Boekenwurm
De verhalen van Odin Sphere worden gepresenteerd als sprookjes die een klein meisje leest en lijken in eerste instantie, op dezelfde setting na, maar weinig met elkaar van doen te hebben. Het eerste verhaal introduceert Gwendolyn, een vrouwelijke krijger die de liefde van haar vader, de koning, probeert te winnen, maar tegelijkertijd probeert om trouw aan zichzelf te blijven.
De hierop volgende verhalen laten je echter de avonturen van Gwendolyn vanuit een ander oogpunt zien, terwijl je ondertussen ook het verhaal van dit nieuwe karakter speelt, wat soms vrij verwarrend kan zijn. Het feit dat de verhalen ook niet synchroon lopen en soms een stuk tijd overslaan, maakt het er bovendien niet duidelijker op. Gelukkig zit Odin Sphere tot de nok toe gevuld met teksten die je inzage geven in de wereld en het verhaal meer vlees om de botten geeft en, nog veel belangrijker, heeft het een timeline die zichzelf invult terwijl je speelt. Zo heb jij ook nog wat leesvoer.
Een gevoelig onderwerp
Ik zou graag verder uitweiden over de verhalen van de andere vier karakters en hoe deze zich met elkaar verhouden, maar daarmee zou ik gevaarlijk diep in spoilergebied komen. Vergeef me dus bij voorbaat, als ik verdere uitspraken over dit verhaal wat vaag zal moeten houden.
Wat ik echter wel kan zeggen is dat het overkoepelende verhaal, ondanks een zwakker moment op zijn tijd, zeer de moeite waard is. Door de verschillende perspectieven is het makkelijk om een karakter als ‘’slecht’’ te beoordelen in het ene verhaal, terwijl je ermee sympathiseert in een ander. In Odin Sphere is er dan ook geen zwart-wit contrast, maar heeft ieder karakter zijn eigen goede redenen voor wat hij of zij doet, wat het veel interessanter maakt dan een cliché slechterik. Ik kan dan ook in alle eerlijkheid zeggen dat ik me ruim veertig uur heb kunnen vermaken met deze game, wat erg lang is voor dit genre.
Elegantie en geweld
Maar wat is Odin Sphere nu eigenlijk voor game? Waarschijnlijk heb je het antwoord hierop al gevonden door de screenshots te bekijken. Odin Sphere is een tweedimensionale beat’m’up zoals we met name in het pre-3D tijdperk zagen, maar dan met prachtige moderne graphics. Leifdrasir is een remake van de originele Odin Sphere, die destijds voor de PlayStation 2 verscheen en tevens ook bij deze game zit. In tegenstelling tot de meeste remakes van die generatie kan Odin Sphere echter ook door voor een échte PS4 game.
De gameplay is vrij simpel om te begrijpen. Je hebt een aanvalsknop waarmee je verschillende aanvallen doet, afhankelijk van in welke richting je de analoge stick beweegt. Simpelweg op deze knop rammen is dan ook in de meeste gevallen genoeg om verder te komen. Daarmee ontzeg je jezelf echter een hoop plezier. Vechten in Odin Sphere komt namelijk pas echt tot zijn recht op het moment dat je vijanden over het veld gooit en aanvallen razendsnel, en zelfs in 1080p met 60fps zonder enige hapering, aan elkaar koppelt om de hoogst mogelijke combo’s te krijgen en zo de beste beloningen vrij te spelen.
Deze beloningen bestaan uit geld, voorwerpen, ingrediënten voor zowel koken als crafting en zaden om vruchten mee te verbouwen. Met name die laatste twee zijn belangrijk, omdat eten je niet enkel herstelt, maar ook je maximale HP verhoogt én je veel meer XP geeft dan het verslaan van vijanden. Zo wordt je aangespoord naar een zo hoog mogelijke score te streven, iets wat past bij de arcaderoots van dit genre, zonder dat de game terug hoeft te vallen op iets afgezaagds als leaderboards. Om diezelfde reden loont het dan ook om levels te verkennen om alle geheimen te vinden, al kan dit wat saai worden nadat je locaties meerdere keren bezoekt. Naast dit is Odin Sphere echter nagenoeg foutloos en het enige jammere is dat het einde van de game weinig ruimte laat voor een nieuw deel in de serie.
Conclusie
Odin Sphere is als goede wijn. De meeste mensen kunnen er nu van genieten, maar de smaak wordt rijker als je het laat rijpen. De PS2-versie van de game werd al met lof overladen, maar met de nóg mooiere graphics, de vloeiende, razendsnelle gameplay en het toch al sterke verhaal is Leifdrasir een must have voor iedereen die ook maar enige affiniteit met beat’em ups of RPG’s heeft.