Je zou denken dat ik langzamerhand geleerd zou hebben om geen uitspraken te doen die in mijn gezicht op kunnen blazen, maar helaas gebeurd het me keer op keer. Recentelijk nog, om precies te zijn in de recensie van Tokyo Twilight Ghost Hunters, gaf ik aan blij te zijn dat er weer een JRPG was die aan de onvoldoende was ontkomen. En onderbewust ging ik er van uit dat het nog wel even zou duren voor er weer een kanshebber zou zijn. Maar dan had ik niet gerekend op Omega Quintet.
Omega Quintet is de eerste PlayStation 4 game van de Japanse ontwikkelaar Galapagos RPG, onderdeel van Compile Heart, welke je wellicht kent van series als Mugen Souls, Fairy Fencer F, Agarest en een stortvloed aan Hyperdimension Neptunia games. Maar bij Compile Heart denk ik persoonlijk aan een hele hoop games die veel te veel op elkaar lijken. Zou een nieuwe generatie het keerpunt kunnen zijn?
Schijn kan bedriegen
In de eerste instantie ben ik geneigd ‘’nee’’ te zeggen. Want als ik met mijn karakter door de overworld ren vol met spawnende vijanden die ik waar mogelijk preventief moet aanvallen, heb ik het gevoel dat ik wederom een willekeurige Compile Heart game van de afgelopen twee á drie jaar zit te spelen. Alleen ziet het er dit keer wat beter uit. Maar zoals je al van het tussenkopje af had kunnen leiden, heb ik mijn mening nadien enigszins moeten bijstellen.
Wanneer ik namelijk zelf mag gaan vechten, blijkt het gevechtssysteem flink op de schop te zijn gegaan. Het real-time-turn-based hybridesysteem van Compa’s andere series is verdwenen en vervangen door iets dat meer neigt naar een klassieke turn-based gameplay opstelling. Technisch gezien een stapje terug, maar verandering van spijs doet eten toch?
De kracht van muziek
Het karakter waar ik mee vecht is Momoka, een verse maiden en een van de laatste sprankjes hoop van de mensheid. De beschaving zoals we die kennen verging namelijk toen vreemde monsters genaamd MAD via trans dimensionale scheuren genaamd Blare de aarde binnen vielen en de mensheid binnen een mum van tijd op de rand van uitsterven bracht. Conventionele wapens bleken geen enkel effect te hebben en het einde bleek slechts een kwestie van tijd.
En dat is waar verse maidens aan bod komen. Deze jonge vrouwen hebben een speciale gave waardoor ze in staat zijn MAD te verslaan met normale wapens zoals boksbeugels, hamers en een geweer. Dit is echter water naar zee dragen, zolang de MAD binnen blijven stromen via de Blare. Gelukkig is de titel verse niet iets wat in de naam ''verse maiden'' zit omdat het simpelweg zo leuk klinkt. De dames kunnen de Blare namelijk sluiten…door de kracht van zang!? Hoe dat precies in elkaar steekt kan ik je niet uitleggen, want zelfs in de game vragen ze zich dat af.
Zwanenzang
Je speeltijd met Momoka duurt overigens niet lang, want al snel heeft ze geen puf meer om verder te vechten. Verse maidens zijn gebruikelijk vrouwen die nog in hun pubertijd zitten, een stadium dat zij allang gepasseerd is. En dat begint zijn tol te nemen op haar fysieke gesteldheid. Het dreigt heel fout af te lopen, tot ze gered wordt door een van de burgers die ze probeerde te beschermen. En zo wordt Otoha een van de nieuwe verse maidens.
Ze is echter niet alleen, want ze wordt vergezeld door Kanadeko en Nene, twee beginnende verse maidens die door Momoka als niet goed genoeg voor actieve dienst werden gezien. En zo staat een trio van beschermers op, dat later nog uit zal groeien tot een quintet.
5+1
De reis naar het worden van een quintet waardige verse maidens, het bevechten van MAD en de onderlinge relaties is waar het verhaal na de intro volledig om draait. En erg interessant is het niet. Compile Heart heeft nooit ook zelfs maar kans gemaakt op enige pullitzer(achtige) prijs, maar de verhalen waren over het algemeen onderhoudend genoeg om je als speler geamuseerd te houden. Maar die vlieger gaat in dit geval niet op. De dialogen zijn oppervlakkig, repetitief en missen enige vorm van impact, waardoor ze totaal geen indruk achterlaten. En dat is vooral te wijten aan de hoofdpersoon.
Immers is een verhaalgedreven game niet compleet zonder dat er enige vorm van liefde aan te pas komt. En dat is de rol van Takuto, Otoha’s jeugdvriend en de liefdesinteresse van alle verse maidens. Waarom, dat mag Joost weten. Takuto is namelijk de minst interessante hoofdpersoon die ik in een hele lange tijd heb gezien. Hij is apathisch, altijd negatief, compleet onbewust van de gevoelens van andere, sarcastisch of zelfs cynisch en bovendien ook een zeurkous. Het enige goede dat over hem te vertellen is, is dat hij –wederom vanwege vage redenen- ook de kracht heeft om MAD te bestrijden en daarmee de verse maidens kan ondersteunen als hun nieuwe manager.
Button bashen!
Maar hoeveel ik ook kan en zal klagen over het verhaal van Omega Quintet, het is verre van het enige waar de game uit bestaat. Zoals het eerder aangehaalde gevechtssysteem. Karakters mogen, zoals je mag verwachten van een turn-based game, beurtelings aanvallen. Het speciale ditmaal is dat ze echter niet beperkt zijn tot maar één aanval. Karakters mogen namelijk drie keer aanvallen, en dit stijgt naarmate je level omhoog gaat. Bovendien kun je tijdelijke extra aanvallen verdienen door bijvoorbeeld een monster uit te schakelen. Je zit dus al snel flink op de X-knop te rammen om aanvallen te selecteren.
Het probleem zit hem echter in het feit dat je aanvallen die geselecteerd hebt hoe dan ook zal uitvoeren, ook als je het monster dat je doelwit was al hebt uitgeschakeld. Je moet dus goed inschatten hoeveel aanvallen je nodig gaat hebben, om zo snel mogelijk een einde aan het gevecht te maken. Want als jij schade krijgt, ga je niet zonder kleerscheuren weg komen.
Mix and Match
Neem dat spreekwoord overigens in dit geval maar letterlijk, want de kleren van ons lieftallige groepje kunnen flink wat scheuren vertonen als je het te lang niet repareert. Een heftig gevecht kan ze zelfs achterlaten in hun ondergoed, want natuurlijk niets anders is dan fanservice voor alle waifu-otaku’s. En daar is niets mis mee, immers is dat ook de doelgroep die deze game vooral zou kopen. Maar praktisch is het niet.
Als je kleuren gescheurd zijn, kun je namelijk niet langer Live Concert Mode activeren, waarbij de muziek een schop onder zijn achterste krijgt en flink wat meer aanwezig wordt. En aangezien de krachten van onze verse maidens met zang te maken hebben, krijgen ze hierdoor een powerboost. Toch maakte ik persoonlijk nauwelijks gebruik van deze optie, omdat ik veel meer had aan harmonics.
Harmonics is een andere gave van Takuto, waarbij verse maidens gezamenlijk aan kunnen vallen. En gezien het feit dat skills sterker worden als je ze op een bepaalde manier aan elkaar linkt en dit de enige manier is om speciale combo-aanvallen uit te voeren, maakte ik er veelvoudig gebruik van. Tot het me de das om deed.
Knip die bonsai!
Om dat uit leggen zal ik echter eerst in moeten gaan op het RPG-gedeelte van de game. Na het levelen van elk karakter krijg je namelijk skillpoints om nieuwe aanvallen mee te leren. En om in het muziekthema van de game te blijven, doe je dit op een CD. Je begint op de plek waar normaal het gat zou zitten en bent hierna helemaal vrij om te gaan waar je zelf wilt in de skilltree. Geweldig, tenzij je bepaalde skills nodig hebt om verder in de game te komen.
En dat gebeurde me. Ik moest bepaalde field skills hebben om verder te kunnen in het verhaal en hiervoor moest ik bepaalde quests voltooid hebben. Om die te voltooien diende ik met harmonics een combo aanval te demonstreren, door skills te gebruiken die ik niet had. Wat wilde het geluk? Ik had de skilltrees precies in de tegenovergestelde richting afgewerkt en grinden ging door mijn level tergend langzaam. Een kleine drie uur later zijn we dan toch zo ver, om bij de volgende quest precies hetzelfde te hebben. Een speurtocht online leerde me dat dit soort dingen nog wel vaker konden gebeuren in de game. En dat is toch echt wel heel slecht design vanuit Galapagos / Compile Heart dat mij de game vroegtijdig heeft doen neerleggen.
Conclusie
Wat een nieuw begin had kunnen zijn voor de reputatie van Compile Heart, is in plaats daarvan drie stappen achteruit. Het verhaal is een van de slechtste die ik ooit heb mogen zien, met een hoofdpersoon die je enkel kan haten en bovendien gaat de game gebukt onder slecht design. Denk daarbij aan de overbodige Live Concert Mode en het stoppen van je vooruitgang als je net de slechte keuzes hebt gemaakt. En zo wordt Omega Quintet de eerste Japanse RPG die ik op mijn schijtlijst zet.