Het is alweer ruim een jaar geleden dat iedereen het over Gamergate had. Een groep feministen probeerde de manier waarop vrouwen in games gepresenteerd werden te veranderen, iets wat niet in goede aarde viel bij de gamingcommunity. Een anonieme groep gamers reageerden echter wel heel fel, met onder andere doodsbedreigingen en potentiële verkrachting. Dergelijk gedrag is natuurlijk niet goed te praten, al kan ik ook niet bepaald zeggen dat ik sympathiseer met de feministen, die in mijn ogen hun mening proberen op te dringen aan de rest van de wereld. Als het je niet bevalt hoe iets in een game wordt gedaan, kun je het immers simpelweg niet spelen. Dat vrouwen overdreven geseksualiseerd worden in games is echter een feit en games als Senran Kagura en Hyperdimension Neptunia U: Action Unleashed spannen ongetwijfeld de kroon. Beide zijn creaties van Tamsoft, die ook Onechanbara Z2: Chaos ontwikkelde. En dat werd al heel snel duidelijk.
Je hebt de game namelijk nog maar amper opgestart wanneer je begroet wordt door vier dames, waarvan er twee hun bovengemiddeld grote decolleté fijn laten rondspringen, bedekt door iets wat je net een lapje stof kunt noemen (of fruit afhankelijk van welk kostuum je gebruikt). Wordt dit weer een Tamsoft-game die met name draait om eyecandy? Daar lijkt het wel op, met name omdat er beduidend meer werk in de vrouwen lijkt te zijn gestoken dat de graphics van de omgevingen en vijanden.
Slice and dice
Tot mijn genoegen blijkt mijn vermoeden echter al snel onterecht. In tegenstelling tot de andere games die ik aanhaalde heeft Onechanbara Z2: Chaos namelijk wel een degelijke gevechtssysteem dat je lichte, zware en speciale aanvallen laat combineren om flitsende combo’s uit te voeren. Je hebt zelfs een reservewapen voor als je jouw stijl midden in het gevecht wilt omgooien en een subwapen dat je tijdens een combo kunt gebruiken.
Maar laten we niet op de zaken vooruit gaan lopen. Het lijkt mij namelijk dat je eerst wilt weten wie of wat je aan stukjes hakt en waarom je dat doet. En daarvoor moeten we even terugkijken naar de vorige games, die ons meer vertellen over de wereld van Onechanbara.
War… war never changes
Dat verhaal leert ons dat in de schaduw van onze hedendaagse maatschappij een oorlog woedt tussen twee oude clans. De Vampiric clan bestaat (verrassend genoeg) uit vampiers, terwijl hun rivalen van de Baneful clan mensen zijn die door genetische voorsortering en experimenteren worden opgevoed als monsterjagers. Het is dan ook niet verwonderlijk dat de clans niet op goede voet staan.
Generaties van oorlog voeren heeft beide partijen echter uitgeput en elk van de clans heeft nog slechts twee capabele strijders om hun naam hoog te houden. Aya en Saki van de Baneful proberen alle monsters in de wereld uit te roeien, in hoop hierna in vrede te kunnen leven, terwijl vampiers Kagura en Saya erg gehecht zijn aan hun leven. De vier dames liggen dan ook constant met elkaar in de clinch.
Foutje moet kunnen
Weet je wat, vergeet wat ik eerder schreef. Onechanbara’s plot is namelijk zo vaag, vergetelijk en slecht uitgewerkt dat het absoluut geen impact heeft op de game. En dus ga ik verder waar ik gebleven was: met flink kont schoppen. Want naast de twee wapens en het subwapen die ik eerder aanhaalde, heeft elk karakter nog een truc achter de hand.
Die truc is er een die we al vaak gezien hebben, maar nooit gaat vervelen: transformatie. Want wanneer door omstandigheden Baneful- en Vampiric-bloed met elkaar vermengd wordt, ontstaat een chemische reactie die de dames voorziet van een flinke powerboost en bijpassend uiterlijk.
Welterusten
Met dit alles in hun arsenaal reizen onze vier heldinnen, als gevolg van een noodgedwongen samenwerking, de wereld over om die te ontdoen van zombies die vanwege redenen opeens opduiken. En dat betekent dat je flink wat lichaamsdelen zult zien vliegen en bloed in het rond zult zien spuiten, iets wat verrassend snel ging vervelen.
Want hoewel het vechten in deze game zowel soepel als vermakelijk is, zijn de tegenstanders niet de moeite van het bestrijden waard. Ze schuifelen maar een beetje richting jouw karakter en laten zich als lappen poppen rond gooien. Logisch aangezien het zombies zijn, maar wanneer er demonen bij komen verwacht je een uitdaging die niet enkel en alleen aanwezig is door de hoeveelheid vijanden op het scherm. Maar dat bleek ijdele hoop.
Met enige regelmaat zat ik als een kip zonder kop rond te rennen in de arena waar ik op dat moment was, om de laatste overgebleven zombie te vinden die ik moest doden om verder te kunnen. Want tenzij je recht naast ze staat gaan ze echt geen moeite doen om achter je aan te komen of je aan te vallen. Het enige wat je dan ook in principe aan het doen bent is je teamgenoten oproepen, het veld leegruimen en verder gaan om weer precies hetzelfde te doen als je een paar stappen hebt gezet. En dan duurt de dag die je nodig hebt om de game uit te spelen opeens heel lang.
Conclusie
Tamsoft bewijst met Onechanbara Z2: Chaos maar weer eens dat er weinig anders in hun hoofd om gaat dan tetten, jetsers, meloenen en funbags. Waar het gevechtssysteem van de game nog genoeg om het lijf heeft om het acceptabel te maken, ontbreekt het er hier letterlijk aan bij zowel de kleding als de persoonlijkheid van de hoofdkarakters. Combineer dit met matig vormgegeven omgevingen en vijanden en een nog slechtere AI en we zien Onechanbara Z2 spoedig in de budgetbak belanden.