Onimusha 2: Samurai's Destiny

Dat Onimusha 2: Samurai’s Destiny geen lachertje zou worden, dat was me al snel duidelijk. Niet enkel is de game behoorlijk duister van toon, met een dorp dat met grof geweld wordt uitgemoord door een gedemoniseerde Nobunaga Oda, maar eens jij als Yagyu Jubei daadwerkelijk zelf in beeld komt en je wapen trekt, wordt pijnlijk duidelijk dat dit geen makkelijk gevecht zal gaan worden.

Die zag ik niet aankomen

In de basis is Onimusha 2 geen moeilijk te begrijpen titel. Het is een vrij realistische hack and slash, waarmee ik niet doel op de setting maar diens combat. Hier vlieg je niet als een Kratos of Dante door hordes vijanden heen, maar moet je constant opletten hoe je jezelf positioneert ten opzichte van vijanden en wanneer je openingen ziet om uit te buiten. Een goede aanval kan een wereld van verschil maken, vooral wanneer je het op precies het juiste moment doet, maar hetzelfde geldt ook voor de tegenstanders. Een rake klap kan een groot deel van jouw leven opeisen en je linea recta terugsturen naar jouw laatste savepoint.

Dit gezegd hebbende, komt een groter deel van de moeilijkheid van het spel van de beperkingen van diens tijd. Onimusha 2 is namelijk geen nieuwe game. Het is een € 29,99 kostende remaster van een PlayStation 2-titel die de graphics stukken scherper heeft gemaakt, al kun je wel duidelijk aan de textures zien dat ze niet gemaakt zijn voor high definition. Verder is er onder andere een nieuwe moeilijkheidsgraad, zijn controls gemoderniseerd en zijn er verschillende quality of life features toegevoegd. Wat echter hetzelfde is gebleven, is een statische camera zoals we die kennen van bijvoorbeeld de eerste Resident Evil games, waarbij die verspringt als je een onzichtbare grens oversteekt. An sich geen probleem, ware het niet dat vijanden geen boodschap hebben aan die grens en je dus vaak geraakt wordt door iets buiten jouw zicht. Hiernaast maakt het sommige boss fights, met name een waarbij je door een kamer moet rennen terwijl je projectielen ontwijkt, veel moeilijker dan ze zouden moeten zijn. Dat was niet ongebruikelijk in het PS2-tijdperk en daar ik die nog regelmatig aanzwengel, ben ik dat nog redelijk gewend, maar het maakt de instapdrempel wel redelijk hoog voor jongere spelers.

Nostalgie

Laten we echter eerlijk zijn: de doelgroep van deze remaster (en de meeste remasters in de praktijk) zijn niet nieuwe spelers. Als er nieuwe fans worden aangeboord is dat leuk, maar het zijn vooral nostalgische gamers die centen in het laatje moeten brengen. En het is niet moeilijk te zien waarom die warme gevoelens zouden hebben bij het spel. Elk gevecht is uitdagend, maar zoals FromSofts aanhoudende succes bewijst, is daar een grote markt voor. En met twee zwaarden, pijl en boog, een hamer, een dubbel sikkelzwaard, vuurwapen en een speer zijn er voldoende opties om die gevechten aan te gaan. Tegenwoordig jongleren helden vaak nog wel meer soorten wapens dan dat, maar voor een PS2-titel in dit genre, was dit vrij bijzonder, vooral gezien elk wapen ook nog toegang geeft tot bijpassende magie.

Het zelf moeten zoeken naar je eigen weg aan de hand van aanwijzingen in de omgeving, zonder dat de game overduidelijk jouw handje vasthoudt, is eveneens iets wat we heel erg kennen van soulslikes, maar ook in Onimusha heel duidelijk aanwezig is. Daar de omgevingen vrij klein zijn, onthoud dat dit een PlayStation 2 game was, duurt die zoektocht nooit lang, maar de constante dreiging van respawnende vijanden zorgt ervoor dat je het nooit echt rustig aan kan doen. Er zit dus zeker wel een vorm van spanning in die je enkel krijgt bij games met voldoende uitdaging en een gevoel van progressie waarvoor je moet vechten. Als dat iets is waar je genoegdoening uit haalt, kan het zeker geen kwaad om het avontuur van Jubei in overweging te nemen. Met ongeveer twaalf uur aan speeltijd is het immers voldoende om masochistische gamers bezig te houden als afwisseling op ELDEN RING: NIGHTREIGN.

Wie echter minder aan hun trekken zullen komen, zijn fans van verhalende games. Samurai’s Destiny wordt wel aangedreven door een verhaal, maar de gebeurtenissen worden zo summier getoond, dan wel omschreven, dat je het waarschijnlijk al snel alweer volledig bent vergeten. Dat is dan wel weer jammer.

Conclusie:

Als je Onimusha als serie een warm hart toedraagt of je wil voorbereiden op Way of the Sword, is dit geen slechte titel om in te duiken. Toch is het als een vrij basale remaster, die vooral getekend wordt door wat niet verbeterd is, moeilijk om aan te bevelen, vooral in combinatie met het prijskaartje. Alleen voor de echte fans van moeilijke games, old school design of deze serie dus.