Operation Abyss: New Tokyo Legacy

Vrijwel iedereen is het erover eens dat Sony de concurrentie omver blies deze E3. Maar toch was er ook wat gemor vanuit de achterban te horen. Want er werd nauwelijks gesproken over de Vita, wat voor vele een teken is dat het apparaat een stille dood aan het sterven is. Ik durf toch echter het tegendeel te beweren, want ik krijg de ene na de andere game voor de handheld. Zoals Operation Abyss: New Tokyo Legacy.

Operation Abyss: New Tokyo Legacy is echter wel een game die lang niet iedereen aan zal spreken. Immers is een dungeon crawler RPG al een vrij niche genre, maar als je daarbij ook nog een old-skool vibe en dito moeilijkheidsgraad pakt, maak je het niet makkelijk voor jezelf als ontwikkelaar. Je moet dus wel van hele goede huize komen om deze gok te durven wagen. Gelukkig heeft ontwikkelaar Experience Inc de nodige…experience in dit genre.

Never change a winning team

Vorig jaar kwamen ze namelijk al met Demon Gaze, die wij een welverdiende 83% meegaven. En dat valt ook wel te zien als je Operation Abyss speelt. De manier waarop je je door de spelwereld beweegt, de layout van de menu’s en zelfs sommige vijanden zijn een-op-een overgenomen van deze game. Maar we gaan er natuurlijk niet zomaar van uit dat je Demon Gaze ook gespeeld hebt. We gaan de rest van de recensie dan ook met een objectieve blik te werk.

Wat we dan echter als eerste zien, is geen prettig aanzicht. Je wordt midden in een riool wakker, omringd door aangevreten lijken en zonder een idee van wat er aan de hand is. Wie er verantwoordelijk is wordt echter al snel duidelijk, wanneer uit de duisternis monsters verschijnen die je als lunch proberen te nuttigen. Met behulp van een mysterieuze jongen weet je te ontkomen en trek je een sprintje om het riool uit te ontvluchten. Het letterlijke licht aan het einde van de tunnel lijkt echter plotsklaps wel heel ver weg, wanneer een gigantische gemuteerde alligator je weg verspert. En dan blijkt dat de jongen niet alleen was.

Nooit meer een saaie dag

Het reptiel wordt geveld door een meisje genaamd Alice, die gebruik maakt van een mysterieuze kracht genaamd code-rise, een kracht die jij ook in je blijkt te hebben. Dit is dan ook exact de reden dat je het doelwit was van de monsters én de reden dat Alice je rekruteert in een geheim team genaamd the Xth.

Als onderdeel van de Xth is het jouw taak om de monsters, die Variants worden genoemd, uit te roeien om meer onnodige slachtoffers te voorkomen. Dat is echter niet zo makkelijk als het klinkt. Variants vermenigvuldigen zich namelijk razendsnel en houden zich op in speciale gebieden genaamd abyss, wat in principe gigantische labyrinten zijn. Deze abyss kunnen overal ontstaan waar Variants zich nestelen, daar de realiteit en het uiterlijk van de plek waar ze zijn verbogen wordt. En dat maakt ze erg gevaarlijk én onvoorspelbaar. Wanneer er dan ook nog een nieuw, onbekend type Variant en een privé militie zich in de strijd gaan mengen, zijn de rapen gaar.

Teamwork is de sleutel

Onder leiding van Alice stel je een groepje van zes strijders samen. Je hebt de optie om te  kiezen voor de zes standaardkarakters die je ook onder andere in de openingsvideo ziet, maar je kunt ook je eigen karakters in elkaar zetten. Voor beide is iets te zeggen. De standaardkarakters zijn erg goed gebalanceerd en met hun skills kun je de hele game goed doorkomen, maar het beperkt je strategische mogelijkheden enorm. En van je strategie zal je het in Operation Abyss toch echt moeten hebben.

Eerder deze recensie gaf ik al aan dat de game behoorlijk pittig was, en daar zijn verschillende redenen voor. De belangrijkste reden is dat de standaard RPG-oplossing voor een moeilijk gevecht, je een ongeluk grinden, hier geen soelaas biedt. Als een geheim team van de overheid ben je gebonden aan regels en worden je krachten gelimiteerd zodat je geen té groot gevaar wordt mocht je de Xth verraden. Combineer dit met vijanden die sterker worden na van elk opeenvolgend gevecht dat je wint (maar dan ook meer XP opleveren) en dungeons die snel moeilijker worden, en je hebt een flinke uitdaging voor de kiezen gekregen.

Alles is tegen je

De echte uitdaging komt echter niet van de vijanden, maar de dungeons waar ze in huizen. Ik noemde Operation Abyss immers niet voor niets old-skool. Hier is niemand die je handje vasthoudt, geen minimap die je volgende locatie laat zien en geen pad dat je kunt volgen. Je wordt in een gigantische omgeving gedropt die je zelf dient te verkennen en vol met geheime paden zit die je zelf moet vinden. Al krijg je wel wat hulp van je medespelers.

Die kunnen namelijk briefjes achterlaten met hints. Hiervoor kunnen ze echter enkel uit een select aantal woorden kiezen en dus krijg je geen kant-en-klare oplossing voorgeschoteld. En dat heb ik geweten. Ikzelf heb ruim acht uur vastgezeten in een zekere dungeon voor ik ontdekte dat er een deur was die ik nog niet geopend had en die mij verder kon helpen. En als je dan verder komt is dat geweldig! Je voelt dan echt dat je moeite beloond wordt. Maar tegelijkertijd is het lang niet voor iedereen weggelegd. Het mes snijdt namelijk aan twee kanten.

Als een uitdaging je aanspreekt en je er niet vies van bent je eigen boontjes te moeten doppen en flink wat tijd te moeten besteden om tot een oplossing te komen, net zoals je vroeger deed met dungeon crawler RPG’s, dan is Operation Abyss een zeldzame teruggreep naar die gameplay. Maar als je tolerantie voor dit soort dingen lager ligt en je liever door wilt spelen om het verhaal te beleven, dan gaat dit waarschijnlijk koud op je dak vallen. Denk dus goed na voor je overgaat tot aankoop.

Verder goed te pruimen

Over de rest van de game hoef je minder na te denken. Immers levert Operation Abyss verder wat je van een game in dit genre mag verwachten. Gevechten spelen zich turn-based af, waarbij de snelheid van de karakters op het scherm de volgorde bepaalt. Karakters kunnen aanvallen of verdedigen, skills of magie gebruiken, vluchten of in de rugzak grijpen voor een behulpzaam voorwerp. En als het echt te heet onder de voeten wordt, kun je nog groepsskills gebruiken om de strijd in je voordeel te beslechten. Tussen het vechten door kun je nieuwe uitrusting uitproberen of het in je basis verbeteren of verkopen, zijmissies aannemen, door een stortvloed aan onoverzichtelijke menu’s en statistieken scrollen of gewoon rustig het verhaal verder volgen.

Dat verhaal heeft zo zijn en ups en downs, maar is gemiddeld genomen interessant genoeg om je als speler geboeid te houden. En dankzij de aard van de game, duurt het ook wel even voor je het einde ervan ziet. Ikzelf klokte ruim over de veertig uur toen de eindbaas werd geveld.

Conclusie

Operation Abyss: New Tokyo Legacy is een game waar ik persoonlijk maar heel moeilijk een cijfer aan kan hangen. Natuurlijk moet je een affiniteit hebben met het DRPG-genre, waarvan het handboekje qua de opzet netjes gevolgd wordt, maar de vraag is welke variant hiervan je aanspreekt. Ben jij een purist die alle hoeken en gaten verkent en die niet vies is van het ploeteren door hordes vijanden in de hoop dat magische ‘’eureka!-moment’’ te krijgen, dan kun je zonder twijfel Operation Abyss gaan kopen. Maar ben jij meer een speler die voor het verhaal speelt of die zich nog niet zo heel erg thuis voelt in het genre, dan ga je aan Operation Abyss nog een flinke kluif hebben. Daarom ben ik wat conservatiever met het cijfer voor Operation Abyss, dan ik met Demon Gaze was. Immers is de instapdrempel heel wat hoger.