En opeens lag het op de deurmat. Een envelop met daarin Operation Flashpoint: Red River, een tactische-shooter van Codemasters. Nu hou ik best van tactiek, maar dan wel Turn-Based, en in shooters ga ik liever Rambo dan Solid Snake. Maar wie weet misschien doet verandering van spijs inderdaad eten. Tijd om de Xbox 360 aan te zetten.
De toon wordt gelijk gezet als je de singleplayer opstart. Een hyperactief filmpje ondersteund door een hilarische sergeant die grof taalgebruik niet schuwt informeert je over de situatie. Jij bent een marinier die op weg is naar Tajikistan om daar een groep radicale terroristen te verdrijven. Aangekomen op het vliegveld breekt de hel al los. Tijd om in een nabij dorp wat ‘’Taji’s’’ af te knallen. Jij bent Kirby, leider van het vierkoppige Bravo peloton. Dat houdt in dat je bevelen moet geven aan je team om zo samen de overwinning te behalen. Je bent geen eenmansleger, een kogel zal je onherroepelijk doden en munitie is er niet bij bosjes. En dus ga je tegenstanders van veraf spotten, je team laten flanken of onderdrukkend vuur geven en zorgen dat je zelf dekking zoekt om veilig de kill te maken.
Als het eerste dorpje is ontdaan van bebaard gespuis is het tijd om in de humvee te stappen. De humvee’s zijn om drie redenen zeer welkom. Ten eerste krijg je de kans om eens goed rond te kijken. Niet dat er veel te zien valt, de voornamelijk kale vlaktes ogen grafisch achterhaald, gelukkig zien je teamgenoten er stukken beter uit. Het tweede is dat je niet de enorme afstanden hoeft te lopen tussen locaties, iets wat in vorige delen een enorm kritiekpunt was. Het derde en belangrijkste punt is Sergeant Knox, commandant van de drie pelotons waar jij toe behoort. Deze stoere bink zal je constant bombarderen met zijn tien regels om te overleven en geweldige oneliners. Wie krijgt nu geen grijns op zijn gezicht bij uitspraken als ‘’Im gonna hit you bitches so hard, even fucking google can’t find you’’ of ‘’Don’t die marines i hate writing letters to your sorry families just because you fucked up’’.
Deze sergeant zal je in het slagveld ondersteunen en bevelen geven en je zult het leuk vinden. Zonder zijn aanwijzingen zul je het loodje leggen nog voor je je geweer hebt kunnen herladen. Dus je gaat luisteren en draait mee in de goed geoliede oorlogsmachine. Jouw rol als teamleider is geen simpele, maar wel een belangrijke. Om je te ondersteunen is er het OCR. Dit menu, dat je via een schouderknop tevoorschijn tovert, toont overzichtelijk alle orders die je kunt geven evenals een marker in het midden voor locatiegerichte instructies of luchtmachtondersteuning. Klinkt dit ingewikkeld? Dan ben jij vast zo iemand die Call Of Duty, Medal Of Honor of andere arcade shooters speelt. Wees gewaarschuwd, dit is geen oorlogje spelen, dit is oorlog voeren. Dit doe je het beste met drie menselijke medespelers die de computergestuurde teamleden vervangen. Niet alleen kun je dan gewoon je bevelen door de headset schreeuwen, iets wat toch altijd het beste werkt, maar ook zul je dan niet sterven door domme fouten van de AI. Ja helaas, juist in een game waar alles op teamwork draait laat de AI af en toe enorme steken vallen. Wat te denken van teamleden die dekking zoeken aan de verkeerde kant van een muur, een gebouw proberen te bestormen met handpistolen of midden in de vuurlinie gaan staan.
Ook de tegenstanders moeten aan deze gebreken geloven. Het beste voorbeeld hiervan is wanneer de Chinezen zich in het conflict mengen en gewoon recht voor je turret gaan staan wanneer je het magazijn aan het legen bent. Niet dat het je veel baat, want je bent fors in de minderheid en de tegenstand komt van alle kanten op de enorme maps. Een gemiddelde tijd van drie uur per level is geen overdrijving en de singleplayer even snel doornemen is er dan ook niet bij. Dit draagt bij aan het realistische spelgevoel maar is tegelijkertijd bij vlagen behoorlijk frustrerend. Vooral in hardcore, waar er geen tussentijdse checkpoints, geen richthulp en geen markers te vinden zijn kan het je tot waanzin drijven. Dit in combinatie met de soundtrack die uit niets anders bestaat dan geweerschoten, ontploffingen en Knox die je de huid vol scheldt, zorgt ervoor een ware kick wanneer je een missie tot een goed einde weet te brengen.
Codemasters neemt gewaagde gok door geen competieve multiplayer in Operation Flashpoint te implanteren. Je gaat hier dus niet tegen andere online Deathmatch of Capture The Flag spelen . Toch is hetgeen wat competieve multiplayer in shooters zo leuk maakt ook zeker hier aanwezig. Je kunt de fun met je vrienden delen in Co-Op, iets wat zeker aan te raden is. En ook de geliefde perks zijn aanwezig verdeeld over de vier klassen die de game rijk is. Zo kun je ervoor zorgen dat je scout sneller bij je is als je gewond op de grond ligt. En samen spelen is toch zoveel leuker dan elkaar het leven zuur maken. Dit is een luchtig tussendoortje voor die echte militaire fanaten en een aanrader voor elke Call Of Duty speler die wel eens wat moeilijkers wilt. Dus in de benen en marcheren naar de winkel. Hup 1, 2, 3 hup 1, 2, 3.
Conclusie
Met Red River heeft Codemasters de perfecte balans tussen realisme en fun gevonden. De oneliners van Knox, de enorme maps en OCR zijn memorabele onderdelen. De AI van je teammaten is soms hinderlijk, maar het is sowieso aan te raden om deze game met drie vrienden samen te spelen en je bevelen door de headset te schreeuwen. De afwezigheid van een competieve multiplayer is een klein gemis maar de – voor een shooter – enorm lange verhaallijn verzacht de pijn. De grafische kwaliteit van de omgeving is echter wel een pijnlijk minpunt.