Wat maakt een game een culthit en wat maakt het een klassieker? Dat is een vraag die bij mij opkwam bij het schrijven van deze recensie. Super Mario 64 bracht gamen in drie dimensies naar een hoger niveau en wordt daarom terecht gezien als een klassieker. Hetzelfde kan worden gezegd van Street Fighter II, die onbedoeld de fundamenten legde voor de fighting games van vandaag de dag. Maar dan heb je de culthits; de Earthbounds, Undertale’s en Outcasts van de wereld, die vaak niet onderdoen op technisch gebied, maar niet zo revolutionair waren als de games die we als klassiek bestempelen. Outcast krijgt nu echter een tweede kans met Second Contact.
Het oorspronkelijk in 1999 verschenen Outcast wist toen het in eerste instantie verscheen – ondanks dat het een van de eerste driedimensionale openwereldspellen was en werd bejubeld door onder andere GameSpot – geen gigantisch kassucces te worden. Dit leidde uiteindelijk tot het faillissement van Appeal, de Belgische ontwikkelaar van het spel. Ruim tien jaar later wisten de sleutelfiguren van deze studio hun IP echter weer in handen te krijgen en daarmee zetten ze alles op alles om de franchise nieuw leven in te blazen. Zelfs een mislukte Kickstarter kon de drie heren niet ontmoedigen, waardoor we uiteindelijk alsnog een volledige remake van het spel krijgen. Aan volharding en toewijding zal het dus in ieder geval niet liggen.
Aan de andere zijde
In Outcast verkeert de aarde in groot gevaar. Een experiment met het reizen naar parallelle dimensies gaat faliekant fout, met als gevolg dat een vortex de planeet dreigt te verzwelgen. En het is aan jou om dit op te lossen. In de schoenen van Commander Cutter Slade, een getraind Navy Seal, reis je met drie kompanen af naar de recent ontdekte dimensie om een defecte sonde terug te vinden en zo de balans te herstellen. Je bent echter nog niet vertrokken voor dingen de soep in lopen.
Tijdens jullie vertrek escaleert de situatie, waardoor veiligheidsmaatregelen noodgedwongen overboord moeten worden gegooid. De gevolgen hiervan zijn direct na aankomst merkbaar. Niet enkel is Slade niet op de geplande locatie, de plek waar de zonde was verloren, maar zijn reisgenoten zijn in geen velden of wegen te bekennen. Het enige wat hij ziet is een vreemd wezen dat hem Ulukai noemt.
Dé redder!
Dit wezen is een Talan, de dominante soort op deze alternatieve versie van de aarde, genaamd Zokrym, die zich over jou ontfermd heeft nadat hij je bewusteloos op de grond vond. Dit deed hij niet enkel uit de goedheid van zijn hart, maar ook omdat jouw komst voorspeld was door de profeet Kazar.
Volgens de legendes zal wanneer Adelpha, de naam van deze planeet, in gevaar is een mysterieuze man van een andere wereld verschijnen om het te redden. En op het moment dat jij arriveert gaan de Talan al jaren gebukt onder de tirannie van de dictator Fae Rhan. De verzetsbeweging van de Dolotai Guardians telt dan ook al snel een plus een op en roept jou uit tot hun redder. Slade staat echter niet direct te springen om de held uit te hangen en gooit het daarom op een akkoordje. Hij zal zijn best doen om te helpen waar hij kan, zolang als dat de Dolotai Guardians zijn vrienden helpen zoeken. En zo begint jouw avontuur in Outcast.
De wereld aan je voeten
Toen ik Outcast eerder deze recensie een van de eerste driedimensionale openwereld-games noemde, was daar geen woord van gelogen. Vanaf het moment dat je het kamp van de Dolotai Guardians verlaat, ligt de wereld namelijk aan je voeten. De eerste locatie waar je arriveert, Shamazaar, mag je op een klein afgesloten gebied na vrij verkennen. En het is aan jou wat je hier doet. Wil je het verhaal en de legende van de Ulukai volgen? Dan zal je waarschijnlijk op zoek gaan naar de dichtstbijzijnde nederzetting, om te achterhalen waar je de schatten kunt vinden die de Ulukai volgens de voorspelling nodig heeft om de wereld te redden. Zoek je echter iets verder, dan zal je tal van sidequests vinden, evenals manieren om naar andere werelden te reizen. En hoewel de karakters van de game je afraden om deze paden te bewandelen, legt het spel zelf je geen strobreed in de weg om je eigen pad uit te stippelen. Best indrukwekkend voor een game van achttien jaar oud.
Ongeacht welk pad je bewandelt zal je ongetwijfeld veel Talan tegenkomen tijdens je reizen, welke zich simpel in drie categorieën laten verdelen. Als eerste zijn er de burgers, de reguliere Talan waar je nooit een naam van leert en die allen hetzelfde te vertellen hebben. Deze Talan dienen voornamelijk als informatiebron voor je huidige locatie en kunnen je de weg wijzen als je een specifieke Talan zoekt. Handig, gezien de game niet de moderne luxes als quest markers heeft.
De tweede soort Talan zullen we de belangrijke Talan noemen. Dit zijn Talan die op de een of andere manier betrokken zijn bij jouw avontuur. Deze Talan hebben unieke dialoog en in de meeste gevallen een functie tijdens je queeste. Hierbij kun je denken aan Shamaz (healers), Recreators (blacksmiths) of NPC’s die verbonden zijn aan een of meerdere quests. Het zijn de gesprekken met deze karakters die vaak de hoogtepunten van de game zijn, daar meermaals communicatieproblemen tussen Slade en de Talan ontstaan, niet zelden omdat de soldaat een bijdehante opmerking niet achterwege kon laten.
Als laatste zijn er de Fae Rhan-soldaten, die uiteraard niet zo blij zijn met jouw komst. Als de voorspelling uitkomt zullen zij immers hun baan verliezen en zullen ze de wrok van het volk gaan voelen. Elk van deze militairen zal dan ook het vuur openen zodra hij je ziet. Wat ons direct bij het volgende onderdeel van onze brengt: combat.
Perspectief
Outcast omschrijft zichzelf als een third-person action adventure, hetgeen voor het grootste gedeelte juist is. Maar wanneer de wapens boven worden gehaald, verandert de game technisch gezien in een third-person shooter. Verwacht echter geen Gears of War-achtige ervaring te krijgen. Outcast: Second Contact is een remake van de originele game in de zin dat het een flinke oppoetsbeurt kreeg (de graphics zijn niet van hedendaags triple A-niveau, maar zijn ook zeker niet lelijk), maar aan de mechanics heeft men nauwelijks gesleuteld. En dat is te merken. Combat voelt clunky aan, je krijgt geen visuele feedback wanneer je een doelwit raakt en je enige kans op overleven is rondrennen als een kip zonder kop, terwijl je vijandelijk vuur ontwijkt en zelf lood spuwt.
Of dit een hekelpunt is of niet, is moeilijk te zeggen. Door de stugge besturing en verouderde gameplay-mechanieken, voelt de game ook echt als iets wat rond de eeuwwisseling gemaakt is. De ziel van het originele spel is als het ware te zien in zijn remake. Iets zegt mij echter dat een grote groep Outcast-fans de voorkeur had gegeven aan een volledige remake, terwijl nieuwe spelers hoogstwaarschijnlijk afgeschrikt gaan worden omdat de game niet voldoet aan de standaard van vandaag. Iets wat helaas opgaat voor wel meer aspecten van het spel.
De meest duidelijke daarvan is de voice acting, die van nogal matige kwaliteit is. Daarbij heb ik het niet over de stemacteurs, al zijn daar ook genoeg op- en aanmerkingen over, maar over de opnames zelf. Men werd voorgespiegeld dat de originele stemopnames volledig remastered zouden worden om bij de nieuwe, modernere look van het spel te passen. Daar is in de praktijk echter maar weinig van terecht gekomen. De geluiden in de game klinken uitstekend, maar de dialogen klinken alsof ze niet goed gemixt en gemasterd zijn in de studio, waardoor ze van beduidend lagere kwaliteit zijn dan de rest van het spel. Met name in het begin van de game kan dit best storend zijn. Mijn grootste hekelpunt heeft echter een nog veel grotere impact.
Bel de verdelger!
Tijdens mijn speelsessie van Outcast, die ongeveer dertig uur heeft geduurd, ben ik letterlijk en figuurlijk in aanraking gekomen met een hele zwerm bugs en glitches. Deze varieerden van onschuldig, zoals een schoen die door een steen staat, tot grappig (denk aan Talan die tijdens een gesprek opstijgen), tot game-breaking, zoals het vast komen te zitten in de omgeving, puzzels die niet triggeren of mijn eigen karakter die plots besloot dat hij een astronaut wilde worden.
De eerste twee, hoewel niet bevorderlijk voor de ervaring, zijn makkelijk te negeren als je je vermaakt met het spel. Maar bugs die je game slopen hebben een grote negatieve impact op de ervaring. Vooral als het, zoals in mijn geval, maar liefst twaalf keer gebeurd! Vertrouw dus niet klakkeloos op de autosave, maar maak met regelmaat handmatige saves!
Richting het einde
Een ander probleem waar Outcast mee kampt is overigens volledig te wijten aan het design van de game, al komt dat pas in de laatste paar uren naar voren. Outcast bestaat uit een aantal grote gebieden, met forse laadtijden tussen elk ervan. Dat is op zich geen probleem, omdat je slechts zelden hoeft te reizen en je nooit in de gebieden zelf hoeft te wachten. Aan het einde van het spel moet je echter continue wisselen van locatie, wat betekent dat je om de haverklap naar het laadscherm zit te staren. En dat is extra hinderlijk door het feit dat je op dat moment het overgrote deel van de game voltooid hebt en dus ook in gebieden zelf vooral van A naar B aan het rennen bent. Voor die gebieden zo leeg zijn heb je echter wel een hele hoop dingen moeten doen, waar je je prima mee hebt kunnen vermaken.
Conclusie
De Outcast-franchise is allicht pas achttien jaar oud, maar in game-jaren betekent dat dat je met een been in het graf staat. En Second Contact is helaas niet de fontein van de eeuwige jeugd. Desondanks is de remake niet heel lelijk oud geworden. De sterke punten van het originele release, het verhaal, de open-wereld, de lore en de vele sidequests om te ontdekken, staan nog altijd als een huis, samen met de nieuwe grafische make-over. Helaas kan echter hetzelfde gezegd worden van de zwakke punten. De logge besturing van de game zal allicht een feest van herkenning zijn voor zij die het originele spel een warm hart toedragen, maar voor de meeste gamers zal het een horde zijn die genomen moet worden. Nu is het hopen dat die snel wordt behandeld met insectenverdelger.