Painkiller

Laten we meteen het grootste pijnpunt aankaarten: dit is Painkiller alleen in naam. Veteranen van de franchise zullen zich waarschijnlijk teleurgesteld voelen door hoe ver deze titel is afgedwaald van zijn roots. Waar de originele games pure singleplayer boomer shooters waren in de traditie van DOOM en Quake, hebben we nu een PvE multiplayer shooter waarbij je met drie spelers moet samenwerken. Of tenminste, dat is de bedoeling. Als er geen andere spelers te vinden zijn, worden die plekken opgevuld met bots die helaas niet bepaald schitteren. Ze gaan veel te vaak dood en je zult regelmatig gefrustreerd naar je scherm staren terwijl bot nummer drie alweer face first in een horde demons loopt. Het is zelfs onmogelijk om de game volledig solo te spelen omdat het level design minstens twee spelers eist. Denk aan situaties waarbij één speler op een drukplaat moet staan om de ander door te laten.

Beperkte content met veel herhaling

De game bestaat uit drie raid-hoofdstukken met elk drie levels van ongeveer dertig minuten. Als je alles één keer wilt zien, ben je klaar in vijf tot zes uur. Visueel zijn de drie hoofdstukken verschillend genoeg om interessant te blijven, maar inhoudelijk is het een constante herhaling van hetzelfde recept: ga van area naar area, elimineer enemy waves, breng objecten van A naar B en verdedig een konvooi tegen vijanden. Het gebrek aan variatie wordt al snel voelbaar en maakt dat je eerder door de content heen rent uit efficiency dan uit pure speelvreugde.

Het gunplay en de beweging zijn sterk geïnspireerd door DOOM Eternal en dat is op zich geen probleem. De originele Painkiller leunde ook zwaar op DOOM en Quake, dus die traditie wordt in elk geval gerespecteerd. De actievolle gevechten waarin je constant in beweging blijft, voelen goed aan en dat adrenaline aspect zit wel degelijk in deze nieuwe versie.

Het beste van de game: de wapens

Gelukkig is er wel iets wat echt goed zit in deze game en dat zijn de wapens. Voor elke raid moet je twee wapens kiezen waarmee je aan de slag gaat, plus de Painkiller zelf als derde wapen die meer als tool fungeert voor ammo- en energieregeneratie. Die beperking tot twee wapens is eerlijk gezegd best irritant, zeker gezien de rijkdom aan mogelijkheden. De insteek is waarschijnlijk om variatie te creëren tussen spelers, maar het voelt alsof je constant met je handen op je rug vastzit.

Waar het systeem wél schittert, is in de skill tree. Je kan wapens upgraden met primary en secondary fire abilities die perfect aansluiten op jouw speelstijl. Het is oprecht leuk om alle variaties uit te proberen, maar daar moet je wel voor grinden en levels herspelen. In het begin heb je maar twee van de zes wapens ontgrendeld en de rest moet je vrijkopen met de resources die je tijdens runs verdient.

Progressiesystemen

Naast wapens zijn er ook tarotkaarten die extra perks bieden zoals verbeterde ammo-regeneratie of extra health. Het probleem is dat deze kaarten na elke run verdwijnen en opnieuw moeten worden aangekocht met dezelfde resources die je nodig hebt voor wapen-upgrades. Ze zijn behoorlijk duur en hinderen je progressie elders. Mijn advies: bewaar ze tot je de hardere moeilijkheidsgraden speelt waar je ze echt nodig hebt.

De developers verwachten duidelijk dat je alles meerdere keren gaat spelen om alle kaarten, wapen-upgrades en cosmetics vrij te spelen. Er zijn vier moeilijkheidsgraden waarbij de laatste twee een uitdaging bieden en het beste met mensen gespeeld kunnen worden. Jammer genoeg is matchmaking na een paar dagen al zo goed als dood, met piekaantallen van vijftig spelers in de avond. Dit maakt het moeilijk tot onmogelijk om de hogere moeilijkheidsgraden aan te pakken zoals bedoeld.

Rogue Angel mode

Als klap op de vuurpijl is er nog de Rogue Angel mode die naast de raid-modus beschikbaar is. Dit is een volwaardige co-op roguelike met procedural-gegenereerde levels en upgrade-progressiesystemen die los staan van de raid-modus. Op zich is deze modus zeker de moeite waard, maar het maakt de game alleen maar verwarrender. Wat is Painkiller nu eigenlijk? Een boomer shooter? Een roguelike shooter? Een PvE co-op raid-game? Het antwoord is ja op alles en dat is nu precies het probleem. De game heeft geen eigen identiteit en voelt als een lappendeken van verschillende ideeën die nooit écht samenkomen tot een coherent geheel.

Prijs en waardepropositie

Met een prijskaartje van € 39,99 is de game in theorie rechtvaardig geprijsd voor de totale inhoud. Maar omdat de verschillende ideeën die verwerkt zijn in deze titel halfbakken aanvoelen en de main raid-modus behoorlijk karig is qua content, voelt de prijs toch te hoog. Als de game uiteindelijk naar Game Pass of PlayStation Plus komt, is het wel een aanrader om met vrienden een avondje te spelen.

Er is ook nog een Season Pass van € 14,99 die drie DLC packs bevat met weapon en character skins. Je kan deze DLC's ook afzonderlijk kopen voor € 4,99 per stuk, dus als je écht iets mooi vindt ga dan voor de individuele pakketten. De Season Pass is verder ook onderdeel van de Deluxe Edition.

Conclusie:

Painkiller worstelt met een ernstige identiteitscrisis. Het probeert tegelijk een boomer shooter, roguelike én PvE co-op raid-game te zijn, maar slaagt er niet in om één van deze genres echt goed uit te werken. De wapens en hun upgrade-systemen zijn solide, het gunplay voelt goed aan en de Rogue Angel mode biedt interessante afwisseling. Maar de beperkte content, domme AI-bots, reeds geflopte matchmaking en het gebrek aan connectie met de originele franchise maken dit tot een moeilijk aanbeveelbare titel voor € 39,99. Fans van de klassieke Painkiller games kunnen beter wegblijven, tenzij ze bereid zijn hun verwachtingen volledig los te laten. Voor casual co-op fans: wacht tot deze game op een abonnementsdienst verschijnt, dan is het een prima avondvullende ervaring met vrienden