Persona 4 is een lucratieve melkkoe voor Atlus gebleken. Na de succesvolle release op de PlayStation 2 en een gevierde rerelease op de PlayStation Vita gingen namelijk alle stoppen los bij de ontwikkelaar. Persona Q: Shadow of the Labyrinth mixte Persona-karakters met gameplay-mechanieken van Etrian Odyssey, een andere grote franchise van Atlus, terwijl we in Persona 4: Arena en Ultimax ouderwets gingen knokken. De vreemde eend in de bijt is echter Persona 4: Dancing All Night. De naam zegt denk ik al genoeg.
De Persona-franchise is nooit erg duidelijk geweest als het aankomt op de tijdlijn van de serie, met name dankzij de extra content in ports van sommige games kan het dan ook vrij ingewikkeld worden om het verhaal te volgen. Persona 4: Dancing All Night maakt het echter wat minder lastig en geeft ons een duidelijk indicatie van waar het zich afspeelt in de tijdlijn, namelijk enkele maanden na het einde van Persona 4: Golden en na Arena en Ultimax.
De comeback van Rise
Na de gebeurtenissen van Persona 4 (Golden) maakt Rise Kujikawa zich op voor een terugkeer in de spotlights als een idool. Maar Rise is niet meer het meisje dat ze ooit was en wilt dit moment daarom delen met de dierbare vrienden die ze gemaakt heeft in Inaba. Yu, Yosuke, Chie, Yukiko, Kanji, Naoto en Teddie zijn daarom dagelijks danslessen aan het volgen om haar comeback op het grootse Love Meets Bonds-festival te begeleiden.
Wanneer de game begint, belanden we midden in zo’n dansles, waarin Naoto en Yu door Rise onderwezen worden. De sfeer slaat echter al snel om wanneer een onheilspellend gerucht ter sprake komt over een mysterieuze, vreemde video die om middernacht op de Love Meets Bonds-website verschijnt. Na het zien van de video zou je worden meegenomen naar de andere zijde, om nooit meer te ontwaken. Dit gerucht heeft verontrustend veel overeenkomsten met de moorden die onze hoofdpersonen slechts enkele maanden eerder meemaakten en hun nieuwsgierigheid krijgt dan ook al snel de overhand.
Geweld is niet altijd het antwoord
Zoals je al zag aankomen blijkt het gerucht werkelijkheid te zijn en worden onze helden meegezogen naar een wereld die verdacht veel weg heeft van de TV-wereld uit eerdere games. Echter sta je dit keer op een podium, en zijn de Shadows niet op je leven uit. In plaats daarvan dienen ze als publiek voor de artiesten op het podium en volgen ze bevelen op van een geheimzinnige stem die deze wereld gemaakt lijkt te hebben en mensen erin vast zet.
Als Persona-gebruikers zijn Rise, Yu en Naoto meer dan opgewassen tegen bovennatuurlijke krachten, tot blijkt dat het in deze wereld niet mogelijk is om geweld te gebruiken. In plaats daarvan werkt alles op basis van emoties, wat nog best logisch is gezien dat het feit dat zowel Shadows als Persona hier fysieke manifestaties van zijn. En zo komen de danslessen eerder dan gepland al van pas, want wat is nu een puurdere vorm van expressie dan creativiteit zoals kunst en dans?
Quick -time dansen
Dansen in Persona 4: Dancing All Night grijpt terug naar dance-games van weleer, in een tijd voor motion controls, externe dansmatten en Kinect. Je pasjes zet je dus met de knoppen op je PlayStation Vita. Vanuit het midden van het scherm gaan noten naar zes verschillende punten in het beeld, waar je ze met een zo precies mogelijke timing dient te raken. In de praktijk doe je dit met respectievelijk de ▼-, ▲- en ◄-knoppen aan de linkerzijde en x, Δ en □ aan de rechter. Dit wordt al snel uitgebreid met noten (en dus knoppen) die je vast dient te houden of noten waarvoor je twee knoppen tegelijkertijd dient in te drukken.
Daarnaast zijn er cirkels welke je aanslaat door één van de analoge sticks te bewegen in welke richting dan ook. En dat is tevens het enige minpunt van de besturing. Voor mensen met grote handen is het snel wisselen tussen de knoppen en stick namelijk vrij lastig door de manier waarop je een Vita dan vast houdt. Deze cirkels aantikken met de schouderknoppen zou dan ook logischer zijn, aangezien deze knoppen onbenut blijven.
Het goed raken van de cirkels kan Fever Mode activeren, waarin het karakter waar je mee danst vergezeld kan worden door één van de andere karakters uit de game. Op dit moment gaat je score sneller omhoog en worden de Shadows in het publiek sneller enthousiast, iets wat nodig is om ze te bevrijden van de mysterieuze stem.
De kers op de taart
Na een uur of tien dansen bereik je het einde van P4D’s verhaallijn. Dit betekent echter niet het einde van de game. Je kunt namelijk hierna in Free Dance duiken, waar je niet alleen de nummers uit het verhaal kunt herspelen, maar ook nieuwe nummers, kostuums en een stuk extra verhaal kunt vrijspelen. De vraag is enkel of je dat wel wilt.
Hoewel ik persoonlijk absoluut dol ben op de soundtrack van de Persona 4-games, zijn de meeste tracks namelijk geen nummers waarvan ik zoiets heb van ‘’daar wil ik op dansen’’. Bovendien zijn sommige van de remixes die je van bestaande nummers krijgt werkelijk verschrikkelijk. En dat is extra spijtig wanneer je kijkt naar hoeveel tijd erin is gestoken om de dansjes toch passend te maken bij de niet goed dansbare muziek. Niet dat je daar veel van mee krijgt overigens, want tijdens het spelen let je vooral op de noten en niet op de dansers. Gelukkig kun je jouw dans hierna altijd herkijken mocht, je daar de behoefte toe hebben.
Conclusie
Tegen al mijn verwachtingen in is Persona 4: Dancing All Night meer dan zomaar een spin-off die in de canonverhaallijn past. Het verhaal is met tien uur voldoende diepgaand voor dit type game en sluit perfect aan bij de stijl en sfeer die in andere Persona-games werd neergezet. Helaas nam het echter ook de muziek uit die games mee, die vaak niet is wat je wilt horen bij een dans-game. Aan een gebrek aan moeite van ontwikkelaar Dingo zal het echter niet liggen, dat zelfs met deze muziek de tofste dansmoves op je scherm weet te toveren. Alleen jammer dat je er weinig van ziet als je zelf aan het spelen bent.