Persona Q: Shadow Of The Labyrinth

Na het wedersucces van Persona 4 met de Golden remake voor de PlayStation Vita, kondigde Atlus meerdere games aan om de franchise te complementeren. Arc System Works werd ingeschakeld om Persona 4: Arena en Persona 4: Ultimax te ontwikkelen, terwijl we ook nog met de voetjes van de vloer mogen in Persona 4: Dancing All Night. Met Persona Q: Shadow Of The Labyrinth lijkt Atlus echter iets dichter bij huis te blijven.

Persona Q oogt namelijk nog het meeste als een crossover met Etrain Odyssey, een andere populaire franchise van Atlus. Het pseudo-chibi uiterlijk van de karakters uit Persona 3 en Persona 4 lijkt hier dan ook een direct gevolg van te zijn. Persona-fans hoeven echter niet te vrezen dat de franchise tweede viool speelt, want gezien het feit dat we dit volgens Atlus USA als canon mogen beschouwen, springen ze voorzichtig om met de inhoud.

Wanneer werelden botsen

Als je begint aan jouw avontuur in Persona Q, word je gevraagd te kiezen tussen de hoofdpersonen van Persona 3 en Persona 4. Na het spelen van beide kanten durf ik te stellen dat het doorspelen van beide verhaallijnen enkel nuttig is op het moment dat je man cave versiert is met gigantische pluche versies van Teddy en je zonder twijfel uitkijkt naar Dancing All Night. De twee verhaallijnen zijn namelijk grotendeels hetzelfde en verschillen in het voornaamste opzicht doordat de focus van de dialogen op een van de twee teams ligt. Dit zal echter in hooguit een tiende van de game zichtbaar zijn, waardoor dit van het gros van de spelers niet bijster interessant zal zijn als die simpelweg het hoofdverhaal door willen spelen.

Dit hoofdverhaal plaatst zich in de tijdlijn van Persona 4. Specifiek gezien de tweede dag van het cultural festival. Oplettende spelers zullen zich allicht herinneren en dat Margaret hier een stal had, waar ze de toekomst van de studenten voorspelde. Maar wanneer het Investigation Team langs komt, bevinden ze zich plotsklaps in een andere wereld. Een toch niet zo andere wereld.

Deze wereld is Yasogami High, de school waar de helden van Persona 4 hun dagen slijten. En ook hier is een festival gaande. De studenten zijn echter weinig meer dan lege omhulsels zonder persoonlijkheid en te midden van het terrein prijkt een imposante klokkentoren die er eerder nooit was. Tot ramp van overmaat blijkt al snel dat de angstaanjagende shadows zich in deze wereld bevinden. Er wordt echter niets opgelost door op je kont te blijven zitten.

Tijd voor actie

Dungeons hebben altijd al deel uitgemaakt van de Persona-formule en dat is ditmaal niet anders. De manier waarop je deze trotseert is dat wel. De dialogen en karakters mogen dan wel een simpelere variant van de Persona-sfeer uitademen, op het moment dat je op onderzoek uit gaat komt Etrian Oddyssey om de hoek kijken.

Concreet betekent dit dat je dungeons in first person doorkruist, waarbij je je over een grid beweegt. Elke stap verhoogt de kans op een random encounter en triggert een beweging van een FOE op de map, welke je zelf kunt aanvullen met tekeningen en aantekeningen. Een FOE is een grotere vijand die zo zichtbaar is en vaak onderdeel uitmaakt van de omgevingspuzzels die je dient te doorstaan. Denk hierbij aan stalen cupido’s die je met pijlen bestoken of mutanten baby’s die je achtervolgen tot je ze in slaap sust. Krijgen ze je toch te pakken? Dan begint het gevecht.

Het beste van beiden

Het verhaal en de ontwikkeling van de karakters is typisch voor de Persona-franchise. De dungeons waar je doorheen ploetert had zo uit een Etrian Oddyssey-game kunnen komen. De gevechten zijn echter een frisse mix van beiden. Het systeem waarbij je karakters in de voorste of achterste rij plaatst, afhankelijk van hun skills en wapens, komt een-op-een uit Etrian Odyssey. Voor Shadow Of The Labyrinth zijn echter de nodige toevoegingen gedaan.

Karakters kunnen bijvoorbeeld een extra aanval doen of een all out attack indien aan de voorwaarden voldaan zijn. Die voorwaarden bestaan onder andere uit het inspelen op de zwaktes van vijanden. En dat is het moment waarop de toevoeging van een zesde vechter, die zich op de zijlinies bevindt, een grote meerwaarde is.

Deze zesde strijder ondersteunt de frontlinie met tactisch advies, door de HP en zwaktes van de vijanden te noteren. Zo hoef je niet te onthouden of die gigantische tafels met gezichten nu zwak waren tegen vuur of bliksem. Bovendien kennen ze speciale skills, die je uit benarde posities in een gevecht kunnen halen.

Manamicromagement

Dit soort skills gebruik je echter spaarzaam, net zoals je dat doet met reguliere skills. Skills kosten namelijk MP, iets waar je ten alle tijden een chronisch tekort aan hebt. Een slimme speler zorgt er dan ook voor dat zijn karakters voldoende geleveld zijn om (de meeste) vijanden zonder gebruik van skills de baas te kunnen.

Om dit wat makkelijker te maken, kun je gebruik van je sub-persona maken. Dit is een tweede persona die middels de Wild Card van de twee hoofdpersonen aan de zijde van ons team vecht. Het geeft het karakter in kwestie zo niet enkel extra skills, maar verhoogd ook hun stats.

De persona’s zijn minstens net zo belangrijk als de vechters zelf en Atlus heeft er dan ook zorg voor gedragen dat de achterliggende systemen naar deze game zouden worden meegenomen. Zo kun je je persona’s, welke je verzamelt door vijanden te verslaan, fuseren. Het resultaat is een persona die niet enkel sterker is dan de reguliere variant, maar die ook skills van het bronmateriaal kan meenemen, zodat je de perfecte persona voor jouw strategie kan creëren. Verwacht hierin echter niet de diepgang van Persona 4: Golden, want slechts een fractie van diens persona’s hebben de reis naar deze game gemaakt.

Fanservice

Indien je denkt hier geen last van te hebben omdat je geen ervaring hebt met eerdere Persona-games, wil ik je erop wijzen dat Shadow Of The Labyrinth ontstaan is als een van de puurste vormen van fanservice. De game gaat er in principe van uit dat je minimaal een van de twee laatste hoofddelen gespeeld hebt en refereert hier dan ook met grote regelmaat naar.

De game is niet onspeelbaar als dit je eerste aanraking met de Persona-franchise is, maar het komt de spelervaring ook absoluut niet ten goede. Dit is dan ook de voornaamste reden dat ik objectief gezien de game lager moet beoordelen dan het voor mij gevoelsmatig waard is. Mocht jij wel Inaba van binnen en buiten kennen of de toren volledig hebben beklommen? Dan mag je minimaal vijf procent bij de hoofdscore bijtellen.

Conclusie

Persona Q: Shadow Of The Labyrinth is een onverwachte versmelting van de twee grootste franchises van Atlus. En hoewel Etrian Odyssey en Persona niet de meest ideale combinatie lijkt, weet Atlus het wonder boven wonder te laten werken door heel selectief te zijn in welke onderdelen van welke franchise genomen worden. De humoristische, lichte dialogen, toevoegingen van entiteiten om je bij te staan en element gebaseerde vijanden en aanvallen komen rechtstreeks uit Persona. Het verkennen van dungeons, tekenen van kaarten en het positioneren van je strijders komt dan weer rechtstreeks van Etrian Odyssey. Alleen is het jammer dat je zoveel mist als je niet bekend bent met de originele games.