In 1999 kwam de game Pharaoh uit. Het was een game die veel weg had van Ceasar III, maar in plaats van een Romeins thema, sneed het een Egyptische aan. Het was al meteen duidelijk dat het Egyptische thema gebruiken voor een city-builder een "match made in heaven" was. De game werd overal zeer hoog beoordeeld en een remake is niet meer dan een logisch gevolg. En nu is het zover, want Pharaoh: A New Era brengt nieuw leven in deze klassieker. Omdat dit een review is van een remake zal ik eerst de game zelf behandelen en daarna de specifieke onderdelen van deze remake bespreken.
Alles draait om de Nijl
Egypte ligt op een flink stuk woestijn en in de woestijn is nooit echt iets te doen. Door de woestijn stroomt echter een heel lange rivier, eindigend in een delta waar de rivierstroom eindigt in de Middellandse Zee. Hoewel de woestijn rond Egypte nagenoeg onleefbaar is, is het enkele honderden meters om de Nijl prachtig. Door het zoete water bruist het er van het leven en het is niet raar dat het complete systeem rond Egypte vroeger afhankelijk was wat de rivier te geven had. Het is echter een grillige rivier. Het kon voorkomen dat de rivier voor jaren lang amper water bevatte, met het gevolg dat er hongersnood was. Dit zorgde ervoor dat de Egyptenaren zeer religieus waren. Ze stelden een persoon aan die werd aanbeden als een vleesgeworden god. Wanneer de farao kwam te overlijden was er het geloof dat hij ook echt een god werd in het hiernamaals en daarom werden de krankzinnigste monumenten gebouwd om hem te vereren. De Egyptenaren waren praktisch en de kostbare grond om de Nijl werd niet verspild voor heiligdommen. Deze werden in de woestijn zelf gebouwd.
Dit is een prachtige combinatie om een game van te maken. Aan de ene kant heb je de Nijl, waar je werkelijk de bevolking mee moet voeden. Aan de andere kant is er een enorme woestijn, die je kunt gebruiken om stenen tempels te bouwen en de goden te eren. Dit is ook exact wat je in Pharaoh: A New Era doet. Je zorgt ervoor dat je een stad bouwt die zichzelf kan onderhouden, zodat je daarna kan beginnen aan het maken van de Mastaba's, Piramide's, Sfinxen en al het andere om de farao tevreden te stellen.
Een gouden regel in iedere city-builder is dat iedere stad inwoners nodig heeft. Dat lijkt me ook logisch, anders is het geen stad. Nu lijkt dit gemakkelijker dan het is. In Pharaoh wonen de inwoners in, hoe kan het ook anders, huizen. Huizen kunnen upgraden als ze aan bepaalde vereisten voldoen. Een eerste vereiste is dat er inwoners zijn die erin willen wonen. Daarna moet er werk zijn. Vervolgens moet er toegang zijn tot water, religie, voedsel en hygiëne. Iedere keer als een huis aan een vereiste voldoet, wordt het huis groter en kunnen er meer inwoners in wonen. Dus hoe beter de voorzieningen zijn, hoe meer mensen kunnen wonen op hetzelfde stukje grond. Maar op het moment dat bijvoorbeeld het voedsel op is, dan kan ook het huis weer terug gaan naar een eerdere staat, waardoor de maximale hoeveelheid inwoners in het huis terugneemt en mensen gedwongen worden de woning te verlaten. Inwoners zijn potentiële werkers en dit moet je dus voorkomen.
Om dit alles te bouwen, is er geld nodig en moet je ervoor zorgen dat alles goed benaderd kan worden. Dit doe je natuurlijk met wegen. Hier is een probleem. De wegen kosten geld. Je zou zeggen dat dit niet zo raar is en dat klopt. Maar het weghalen van wegen kost ook geld. En wegen zijn voor mij een soort meetlat in deze game, waarmee ik heel precies probeer uit te rekenen waar wat moet komen te staan. Iets wat heel belangrijk is in een game als deze. Dus moet ik betalen om te meten. Op het moment dat ik een weg leg over een al bestaande weg, dan zie je geen verandering, maar betaal je wel. Het is niet veel, maar zorgt bij mij wel voor wat onnodige frustratie.
Hygiëne, voedsel, religie en helaas is er ook weleens oorlog
Onder Hygiëne worden een aantal dingen verstaan. Als eerste is er de bestrating. Op het moment dat je een groot publiek gebouw neerzet, verandert de zandweg die je standaard hebt, in een mooie stenen weg. Ook wanneer je achter iedere woning een tuin neerzet, levert dit een positief resultaat aan de gezondheid van de inwoners. Ook moeten de inwoners allemaal toegang hebben tot een dokter, tandarts en een apotheek. Zolang ze hier toegang tot hebben, voldoen ze aan de hygiëne en kun je minimale upgrades van de huizen verwachten.
Voedsel is lastiger te regelen. De gemakkelijkste manier is om te jagen. Je zet een Hunters Lodge neer in de buurt van dieren. De dieren blijven daar staan en geven eigenlijk alleen maar aan dat ze er zijn. Het is dus niet dat wanneer er vijf struisvogels lopen, het voor slechts vijf struisvogels aan vlees is. Dit is gewoon een oneindige bron van voedsel die heel lucratief is. Lastiger, maar voedzamer, is het verbouwen van graan, groenten of fruit. Hier komt de Nijl bij kijken. Die stroomt om de zoveel tijd over, met het gevolg dat er een zeer vruchtbare bodem langs de Nijl ligt. Daar kun je alles op bouwen wat je kunt verbouwen. Alle voedsel wordt daarna naar een Granary gebracht en van daaruit verdeeld over de diverse bazaren die jouw stad rijk is. Vanuit de bazaar kunnen de inwoners het voedsel kopen. Inwoners hebben een constante stroom van voedsel nodig. Is er heel even, al is het maar een seconde, geen volledige toegang tot voedsel, gaat de kwaliteit van het huis direct omlaag.
In een tijd dat mensen leefden in een woestijn en erg afhankelijk waren van de Nijl, grepen mensen al snel tot een religie. Dit gaf ze een gevoel van houvast en dat ze iets konden doen om slechte tijden te voorkomen. Buiten de grafmonumenten van de farao's en priesters bouwde de Egyptenaren gigantische tempels om hun goden tevreden te stellen. De goden waren zoals het land om de Nijl was: bloedheet en keihard. En dus moesten de bewoners alles op alles zetten om de goden tevreden te stellen. In Pharaoh: A New Era is dit geweldig toegepast. Wanneer een god vindt dat hij niet voldoende wordt aanbeden, is zijn wraak keihard. Hij steekt pakhuizen in de fik, laat huizen instorten en laat legers die veel groter zijn je land binnenvallen. Ze doen alles om ervoor te zorgen dat de inwoners weten dat ze er zijn en dat ze aanbeden moeten worden. Ik ben regelmatig opnieuw begonnen aan een level, omdat ik me te laat realiseerde dat de goden ook nog bestaan en dit kost je op het verkeerde moment teveel om er nog wat aan te doen. Hoewel de wraak vaak vrij subtiel is, raakt hij altijd wel iets wat het systeem zo verstoort dat het volk moet lijden.
Iedere succesvolle stad in de oudheid heeft er weleens mee te maken gehad en Egypte was hier geen uitzondering in. Er is een moment dat de buren klaar met je zijn en een leger naar de stad sturen. In het geval van Pharaoh: A New Era wordt dit niet uitgevochten in de stad zelf, maar zie je een soort map in beeld komen waar jouw soldaten het uitvechten tegen de vijand. Het komt erop neer dat degene met het grootste leger wint. Je kunt niets doen om jouw leger aan te sturen, wat toch wel apart is. Wanneer je verliest plundert de vijand de schatkist en vernietigt voorraden, wat op het verkeerde moment funest is. Het lijkt wel of de ontwikkelaars heel veel zin hadden in het maken van een city-builder en dat ze uit pure noodzaak de combat er maar bij hebben gedaan. Het voelt aan als een lege huls die ik meer als vervelend heb ervaren, dan dat dit echt goed is ingericht.
Dit is een pop-up
Wat mij altijd weer treft bij deze game-serie, is hoe goed hij is toegespitst op zijn thema's. Ceasar III is naar mijn mening de ultieme Romeinse city builder en dit geld voor Pharaoh voor Egypte. Het systeem is buitengewoon effectief en de details zijn verbluffend. Vorig jaar was ik veel bezig met de geschiedenis van het oude Egypte en het is treffend hoe goed ze die geschiedenis in een game hebben weten te gieten, zonder dat dit echt in de voorgrond komt. Je hoeft niet alles van het oude Egypte te weten om de game te begrijpen, maar als je het wel weet, dan zie je pas hoe goed de game in elkaar zit en hoe goed de ontwikkelaars erover hebben nagedacht. Dit zorgt ervoor dat Pharaoh hoort tot de beste city-builders die er is gemaakt en Pharaoh: A New Era zou dit stokje zo over moeten kunnen nemen. Er zijn echter enkele elementen in de game waardoor helaas dit niet het geval is. De grootste zijn de altijd irritante pop-ups.
Als er iets is dat vermeld moet worden, verschijnt er in beeld een pop-up. Iedere keer weer. Hoewel je in kan stellen dat bij de pop-up de game wel doorgaat, springt de pop-up gewoon in beeld. Dit lijkt logisch maar dat is het niet. Het is strontvervelend. Je bent lekker aan het bouwen en je hebt nogal moeten rekenen hoe lang een pad precies moet zijn. Opeens komt er een pop-up dat je nog een maand hebt om geld te geven aan de farao of dat Ptah erg boos op je is om een ander onderwerp waarvan de ontwikkelaars kennelijk willen dat je dit direct weet. Kun je weer helemaal opnieuw beginnen met rekenen, want de pop-ups zijn zo groot dat het ongeveer drie kwart van je beeld bedekt. Het is erg vervelend en voor mij diverse malen de reden geweest om te stoppen met spelen, want ik werd er gek van.
Stukken minder pixels
Zoals eerder vermeld is Pharaoh: A New Era een remake van het origineel uit 1999 en het is prachtig dat ze het hebben gedaan. Zeker de graphics zien er geweldig uit. Ze blijven in de sfeer van de oude game, maar alles is stukken scherper en gedetailleerder. De kwaliteit van de soundtrack is ook flink verbeterd. De game voelt nu echt aan als een moderne versie van een klassieker en dat is helemaal top. Ze hebben ook bepaalde onderdelen in de game veranderd. Zo kun je instellen dat de werkers tussen de negentien en veertig jaar zijn, wat betekent dat als de stad niet groeit in de loop der tijd de hoeveelheid werkers afneemt. Dit is realistisch en een leuke gedachte, maar ik ging al snel terug naar de oude regel. Dit is dat veertig procent van de bevolking bestaat uit werkers.
In de oude versie werd er gebruikgemaakt van een systeem om werkers te werven via recruiters. Dit waren mensen die langs woningen ging om daar werklozen te werven. Leuk bedacht, maar het kostte tijd en het voelde vreemd aan. Nu kun je instellen dat de werkers worden geworven via een "global pool". Met andere woorden: als er werklozen zijn en er zijn plekken, gaan die werken. Ik vond dit een bijzonder fijne verbetering die ook wat meer bij deze tijd past.
Conclusie:
Pharaoh: A New Era is een nieuwe versie van een oude game die hoort tot de beste van zijn genre. Het is altijd fijn wanneer van dit soort games een nieuwe versie wordt gemaakt die er beter uit ziet. In dit geval ziet hij er heel goed uit, maar heeft nog zeker het charisma dat de eerdere versie had. Iedereen die van city-builders houdt, heeft veel plezier met deze game. Er is echter wel een klein probleempje. Om de havenklap knalt er een pop-up in beeld en dat wordt op den duur erg vervelend. Ik heb dan ook een half gevoel bij de game. Als het gaat om gameplay en graphics is hij prima, maar die pop-ups en de zeer slechte combat maken het niet makkelijk om er heel positief over te zijn. Heb jij vroeger Pharaoh gespeeld en er evenveel plezier in gehad als ik? Dan is dit zeker een game waar je van zal gaan genieten.