De interne studio’s van Nippon Ichi Software zijn zowel gehaat als geliefd in menig community. Enerzijds brachten ze ons het fantastische Disgaea, evenals goed ontvangen titels als bijvoorbeeld Labyrinth of Refrain, maar anderzijds blijven ze heel erg in hun eigen vakje als het aankomt op de setting. Hoewel er uitzonderingen zijn, draait het overgrote deel van hun games om de hemel en de hel. Poison Control is daar geen uitzondering op. Maar zoals wel vaker het geval was, compenseren ze dit gebrek aan omgevingsvariatie door een compleet nieuw genre aan te verkennen.
In het geval van Poison Control is dit genre de third-person shooter. Wanneer je hoofdpersoon ontwaakt in de hel, wordt hij aangevallen door een vreemd wezen dat zijn lichaam overneemt. Het gevolg van dit proces is dat jullie Soulmates worden, die samen één lijf delen en moeten samenwerken om de hel van vervuiling te ontdoen, opdat jullie een wens mogen doen aan zij die de hemel leidden. In de praktijk vertaalt zich dit naar een game met twee gezichten, waarbij Poisonette en jouw karakter samenwerken om de hel op te ruimen.
Geen conciërge
We hebben het dan wel over opruimen, maar verwacht niet al vegend en dweilend door het hiernamaals te rennen. Zoals haar naam al een beetje weggeeft, ruimt Poisonette gif op dat de vloer van de hel vervuild. Deze ontstaan door de gevoelens, angsten, waanzin en meer van zogenaamde Belle’s, vrouwen wiens negatieve emoties zo’n hoogtepunt hebben bereikt, dat ze een eigen leven zijn gaan leiden. En daarbij zijn poelen met gif nog het kleinste probleem. Ook vijanden, genaamd Kleshas, bevolken deze persoonlijke hels in de normale hel en vallen alles aan wat ze zien. Als ze in te grote getale ontstaan, kunnen ze zelfs op aarde verschijnen.
Als Poisonette verantwoordelijk is voor het opruimen van plassen met gif, spreekt het voor zich dat de wederhelft van dit duo de vijanden voor zijn rekening neemt. En inderdaad is dat waar je het leeuwendeel van je tijd aan besteedt. Mensen die een Soulmate worden, kunnen hun arm in een wapen transformeren dat doet denken aan de buster van Mega Man, al schiet je hiermee geen citroenen. In plaats daarvan ben je bewapend met allerlei soorten gif die je gaandeweg verzamelt als je de verschillende hels van de Belle’s grondig verkent.
Grondig te werk
Wat je precies moet doen in een hel, hangt af van de specifieke Belle die er de oorzaak van is. Een meisje dat wordt geketend door de gevoelens van een liefde die niet beantwoord is, kan worden bevrijd door de gifplassen die het symboliseren op te ruimen, terwijl een meisje met meerdere persoonlijkheden zichzelf weer kan vinden door de Kleshas die haar psyché hebben gesplitst te verslaan. In de praktijk maakt het echter weinig verschil. Vijanden wil je immers niet vrij rond laten lopen, daar ze je kunnen aanvallen én ervaring opleveren om mee te levelen. Het opruimen van gif levert je eveneens XP op én zorgt ervoor dat je zonder zorgen de hel kunt verkennen, daar je er ook HP en revives mee krijgt. Elk van de bijna dertig levels komt daarom neer op: ontdoe kamer van vijanden, ruim gif op en vervolg je weg.
Dit gebrek aan variatie komt spijtig genoeg terug op meer plekken dan de objectives. Setpieces van levels komen vaak in meerdere hels terug en ook het aantal verschillende vijanden dat je in de zestien uur speeltijd tegenkomt zijn op twee handen te tellen. Zelfs de boss fight van elke cirkel van de hel wordt herhaald, met slechts een minimale verandering. Met name in het begin van de game, wanneer je nog niet veel soorten munitie hebt om snel tussen te rouleren wanneer de ene moet herladen, wordt het spel daarom erg eentonig. Ik wil bij deze het dringende advies geven om dan door te bijten.
De aanhouder wint
Poison Control is zeker geen kanshebber voor Game of the Year en kan zich zelfs geen subtopper noemen. Ik heb de eentonigheid op meerdere fronten al toegelicht, maar ben ook teleurgesteld in het systeem waarbij je upgrades krijgt door in dialogen met Poisonette bepaalde opties te kiezen. Het geheel is namelijk vrij oppervlakkig, terwijl er meer in had gezeten. En dan hebben we het niet eens gehad over kleine technische irritaties, zoals een assist die zelfs op de laagste stand overijverig is en de soft lock waar je in kunt komen wanneer je op het verkeerde moment tussen je karakters wisselt. Maar toch kan ik Poison Control niet afraden.
Als een reviewer zit ik natuurlijk in een luxepositie. De meeste spellen die ik wil spelen kan ik gratis krijgen, niet zelden ruim voor release. Hierdoor ben ik gewend aan spellen met de nieuwste snufjes, grafische pracht en praal en die voldoen aan de laatste standaard. In mijn ogen is er echter een ding belangrijker dan graphics, verhaal, geluid en performance: plezier. En hoewel ik zeker niet blind ben voor de vele tekortkomingen die Poison Control heeft, heb ik mij vanaf begin tot eind kostelijk ermee vermaakt. In mijn opinie is dat alleen al voldoende om een ruime voldoende te kunnen verantwoorden.
Conclusie
Objectief gezien is Poison Control een game waarmee NIS een nieuw genre verkent, maar waar het zich overduidelijk niet in thuis voelt. Dit blijkt uit de technische tekortkomingen, zoals een auto-assist die net zo vaak goed als kwaad doet, en een gameplay loop die op meerdere fronten verbeterd had kunnen worden. Een hoog cijfer kan het dus niet krijgen. Maar ondanks dit alles was Poison Control leuk om te spelen, hetgeen in mijn ogen toch de belangrijkste reden is om te gamen. Met dat in het achterhoofd is een ruime voldoende daarom wel op zijn plek.