Primal Hearts

Dat je beter rust kunt nemen, is overigens ook waar als je Primal Hearts daadwerkelijk gaat spelen. Het verhaal van Tatewaki Kazuma oogt bedrieglijk simpel, maar ontpopt zich tot een zeer gelaagd vertelsel over een jongen die een school betreedt waar de studentenraad wel heel veel invloed heeft, zelfs naar anime-standaarden! Dit educatieve instituut leert studenten praktisch over de gevaren en meerwaarde van een democratie, door nagenoeg alles in de school in de handen van diens versie van politici te leggen: studentenraden Gekka en Tendo.

777

In dit stelsel staat Gekka voor traditie. Het houdt de lange geschiedenis van de school in ere en wil er vooral niet teveel aan toornen. Tendo daarentegen strijdt voor vernieuwing en gelooft erin dat men flexibel moet zijn en mee moet gaan met de tijd. Bij elke aanpassing van beleid, elke nieuwe regel en elk evenement moeten ze daarom campagne voeren in de hoop zo de meeste stemmen te vergaren en het ‘’volk’’ mee te krijgen. Er is echter een probleem. Het idee was oorspronkelijk dat studenten per onderwerp stemmen op de partij waar zij het mee eens zijn. Polarisatie, vriendschappen en kuddegedrag hebben in de praktijk echter ervoor gezorgd dat mensen ongeacht het onderwerp stemmen op een vaste partij. De enige reden dat niet één partij het volledig voor het zeggen heeft, is dat de 776 studenten exact door het midden verdeeld zijn, waardoor elke stemming eindigt in gelijkspel.

En dan komt daar eerdergenoemde Tatewaki, de 777ste student van Ainoshima Academy, die hoopt een nieuwe start te maken in een nieuwe stad en daarbij een schatje te scoren. Zijn grootste zorg is of meiden hem wel een moment van hun tijd zullen gunnen, dus je kunt je voorstellen hoe verbaast hij is als nagenoeg iedereen oog voor hem heeft. Alleen is het niet om de reden die hij zou willen.

De gulden middenweg

Het is met deze opzet dat de common route van start gaat na een korte introductie. Het zou simpel zijn om onder deze omstandigheden partij te kiezen puur op basis van onder welk rokje je wil komen, maar hoewel Tatewaki een horndog is, is hij ook iemand met een sterk moreel kompas. En al snel ziet hij dat het systeem zoals het er nu staat niet werkt, waardoor hij weigert er klakkeloos aan deel te nemen. Keer op keer gaat hij tegen de stroming in met zijn eigen ideeën, waardoor hij zowel botst als samenwerkt met zowel Gekka als Tendo, die hem langzaam maar zeker als een onofficieel lid van beide organisaties gaan zien. De manier waarop dit gebeurt, is indrukwekkend, vooral als je ziet binnen welke setting het moet gebeuren. Een school kan realistisch maar zoveel spannende gebeurtenissen hebben in een korte tijd, maar door relatief onschuldige momenten goed te exploiteren, worden deze desondanks aangrijpende gebeurtenissen die mij immens geboeid hielden.

Tussen dit alles door, worden ook de funderingen gelegd voor wat zes character routes zouden kunnen zijn, maar er uiteindelijk vier blijken. Aan de zijde van Gekka is de leraar niet romanceable, hoewel ze zich zo’n beetje in jouw schoot werpt, en aan Tendo heb je geen kans met klasgenoot Michi Kozuka, wat ik persoonlijk enorm jammer vind. Haar karakter wordt neergezet als een playgirl, die jongens om haar vingers windt als een spelletje. De game maakt er echter geen geheim van dat dit niet klopt, al blijven de details enorm vaag. Ik had deze details graag gezien in haar eigen route, die vermoedelijk niet had geleken op iets wat ik eerder gespeeld had. Damn.

Kwartet

Wie wel te strikken zijn voor een relatie, zijn Komagata Yuzuki, Kuragano Sera, Tenjindaira Haruhi en Kanna Kana, respectievelijk de secretaresse van Gekka, leider van Gekka, leider van Tendo en vice-president van Tendo. Zoals gezegd, je hebt nogal wat met ze van doen als degene die de figuurlijke sleutel is voor de deadlock waar de school zich in bevindt. Ze zijn echter natuurlijk meer dan hun affiliatie binnen dit systeem.

Yuzuki is bijvoorbeeld het typische girl next door-tiepje. Haar character route toont de worstelingen van een meisje die verliefd is geworden op een van haar vrienden, maar niet goed weet hoe zichzelf uit de friendzone te halen. Dit terwijl ze donders goed ziet dat de jongen in kwestie een ping veroorzaakt op meerdere andere radars. Beetje bij beetje verzamelt ze haar moed om in het diepe te springen en eens die sprong gewaagd is, rest enkel de spanning en emotionele achtbaan van een eerste liefde, zelfs als een beetje onzin van Gekka soms in de weg komt.

Wie eveneens last heeft van Gekka’s traditiewaanzin, is Sera. Haar verhaallijn heeft een hele andere opzet dan dit van Yuzuki, maar loopt deels tegen dezelfde problemen aan binnen de school. In de basis gaat haar verhaal over ontdekken dat iemand die je dacht te kennen heel anders blijkt te zijn, over traditie en over hoe familie daar te veel waarde aan kan hechten. Het is degene die het interessants is qua opbouw, maar eens de drempel overwonnen is al snel vervalt in ‘’the horny route’’

Ironisch genoeg is de route van Haruhi precies het tegenovergestelde daarvan. Haar verhaal begint met een sterke focus op seks, maar duikt daarna juist meer in familiedrama, al doet het dat wel op een wijze die eveneens wat minder…traditioneel is. Dit is de route die ik persoonlijke het minste vond, al heeft dat ook deels te maken met een overkoepelend probleem waar we nog over gaan hebben.

De afsluiter is Kana, degene die het minste opbouw kreeg in de common route en waar ik niet goed van wist wat te verwachten. Haar route is niet veel anders, daar ze elke conventie van romances in een game als deze vriendelijk maar dringend verzoekt te vertrekken. Zij windt Tatewaki om haar vingertje met wulpse spelletjes, maar houdt hem tegelijkertijd op afstand als ze té serieus dreigen te worden. Vreemd gezien haar normaliter serieuze en rustige persoonlijkheid? Hier wijs uit worden, is het kernprobleem van deze laatste route, al is haar fanclub eveneens een issue om niet te onderschatten.

Lazy writing

Hoewel ik niet elk van deze vier routes even sterk vond, zijn ze stuk voor stuk zeer de moeite waard, met Kanna en Yuzuki als de positieve uitschieters in hun character arcs. Toch kan ik ze niet op hetzelfde niveau plaatsen als bijvoorbeeld de Mashiroiro Symphony die ik in de inleiding aanhaalde. En dat komt omdat drie van de vier routes één fout maken die nogal een impact heeft: cruciale problemen worden off-screen afgehandeld.

In de routes van Sera, Kanna en Haruhi zijn er belangrijke gebeurtenissen richting het eind van hun verhaal die je enkel achteraf verneemt doordat Tatewaki erop terugkijkt of omdat hij erover hoort van degene die het opgelost heeft. Zelfs Yuzuki’s route ontkomt hier niet volledig aan, maar bij haar stoorde het minder omdat de gebeurtenis vrij vanzelfsprekend is in hoe het gelopen is.

Dit is de voornaamste reden dat Primal Hearts zich op verhalend vlak niet kan meten met de andere titel van Shiravune die we al een paar genoemd hebben en dat vind ik oprecht jammer. De cast, zowel de heldinnen als de supporting characters, zijn ontzettend goed geschreven, met voldoende humor en diepgang om ze memorabel te maken. De art is prachtig, de voice acting sterk en de seksscènes (als je de patch hebt geïnstalleerd) zitten perfect gesandwiched tussen smaakvol en sexy. Er zijn er een tikkeltje veel in verhouding tot de lengte van de character routes, maar de verhalende stukken tussendoor zijn dermate sterk dat dit geen probleem is. Alleen had ik daar graag alles van gezien. Het is immers niet alsof het maken van vier extra scenes zo’n grote last was geweest op een team dat reeds een titel van ongeveer dertig uur in elkaar heeft gezet…

Conclusie:

Een ijzersterke common route met een hoop vlees op de botten en vier verschillende sausjes in de character routes maken van Primal Hearts een prima buffet. Het had echter bijna een uitstekende kunnen zijn, als het niet een paar vreemde keuzes had gemaakt bij de afhandeling van sommige conflicten. Laten we hopen dat het vervolg het beter doet!