Als zowel fanatiek gamer als hardcore anime-fan heb ik het soms zwaar. Niet enkel omdat ik een chronisch tijd tekort heb om alles te spelen en kijken wat ik wil, maar ook omdat ik te vaak erachter kom dat een leuke anime gepaard gaat met een game die hier niet uitgekomen is. Gelukkig komt hier langzaam maar zeker verandering in, waardoor we games van Sword Art Online, Higurashi No Naku Koro Ni en nu ook PSYCHO-PASS ook in het Westen kunnen spelen.
Voor we beginnen een kleine disclaimer: tijdens deze recensie zal ik met allerlei termen gooien die horen bij het PSYCHO-PASS-universum. Ik ga deze echter niet toelichten, daar ik ervan uit ga dat je de anime gekeken hebt. De game doet dit, ondanks een basisuitleg van de wereld, namelijk ook en komt zonder ook niet goed uit de verf. Je bent gewaarschuwd!
Battle of the sexes
In PSYCHO-PASS: Mandatory Happiness kruipen we in de huid van een de nieuwe leden van de MWPSB’s Division 1. Inspector Nadeshiko Kugatachi is een jonge vrouw met geheugenverlies, die logica boven alles zet en moeite heeft met emoties, terwijl enforcer Takuma Tsurugi een latent criminal werd toen zijn jeugdvriendin vermist raakte en hij een beetje té fanatiek werd in zijn poging om haar te vinden.
Door te werken als een enforcer krijgt Takuma de kans om zijn verleden achter zich te laten, maar in een ironische plottwist brengt zijn eerste zaak, de ontvoering van een studente uit Tokio, Division 1 naar hetzelfde afgelegen mijneiland als waar Takuma opgegroeid is. Laat je replica-Dominator echter nog maar even in de lade liggen.
To game or not to game
Mandatory Happiness is namelijk een visual novel pur sang, een type game waarin de enige input van de speler bestaat uit het maken van keuzes, zoals het wel of niet nemen van medicatie voor je Hue, en het lezen van tekst. Hierdoor dient het volledig gedragen te worden door het verhaal dat het vertelt.
Hierbij heeft de game het voordeel dat het een origineel verhaal mag presenteren in een al bekend en vrij populair universum, compleet met de originele voice actors van de anime die hun digitale tegenhangers vertolken. Dit is echter ook een nadeel, want als gevolg is het onmogelijk om geen vergelijkingen te maken. En helaas ontkomt Mandatory Happiness niet aan het stigma dat gepaard gaat met licentiegames.
Een korte zit
Nu bedoel ik niet te zeggen dat het verhaal van Mandatory Happiness slecht is, maar het heeft ook geen verhaaltechnische hoogtepunten zoals de anime had. Over het algemeen genomen is de ervaring dus vrij vlak, wat niet verwonderlijk is gezien de spelduur van pak ‘m beet vier uur per karakter.
Wat hierbij niet helpt is dat de verhaallijnen van de beide karakters nauwelijks van elkaar verschillen, waardoor je de tweede verhaallijn grotendeels door zult klikken, en dat ik beide keren op de eerste poging het true end haalde zonder echt mijn keuzes te overdenken. De logische keuze is dus vaak de goede.
Je kunt natuurlijk proberen om alle eindes te halen om de replaywaarde wat op te rekken, maar voor de meeste zal de lol er vanaf zijn na het een keer doorspelen van beide karakters. En dat is veel te kort voor een full retail release.
Conclusie
PSYCHO-PASS: Mandatory Happiness is een leuk zijverhaal voor fans van de anime, zolang die hun verwachtingen temperen. Het niveau van het bronmateriaal wordt namelijk nooit gehaald en de herspeelbaarheid is zeer laag. En mocht je de anime niet gezien hebben? Begin daar dan maar eens mee en lees deze recensie daarna opnieuw.