Wellicht heb je wel eens gehoord van ’s werelds stilste kamer. Het geluidsniveau van deze ruimte, te vinden in Orfield Laboratories, is -9 decibel, wat het volgens Guinness de stilste kamer ter wereld maakt. Het is er zo stil, dat je eigen bloed kan horen stromen, je hart hoort kloppen en je longen hoort werken. Niemand is er in geslaagd langer dan drie kwartier in deze omgeving door te brengen, voordat dit ze gek maakte. Maar wat als je alleen bent, in een plek waar het misschien niet in de negatieve decibelwaardes zit, maar het wel doodstil is en je niemand om je heen hebt? Dat is de setting van Q.U.B.E.: Director’s Cut.
In Q.U.B.E. word je wakker in een onbekende omgeving. Terwijl je opstaat hoor je een vrouw debatteren over of je nog wel of niet in leven bent. Al snel leer je dat je in de ruimte bent, op een vreemd object dat afstevent op Aarde en daar flinke schade dreigt te doen. Er is iets mis gegaan tijdens je reis, want je bent ruim twee weken knock-out geweest, iets wat je enkel overleefd hebt dankzij je speciale ruimtepak dat je in leven kan houden via zonlicht.
Wie ben ik?
Je bent naar deze plek gestuurd om het te ontmantelen en om zo de Aarde te redden. De klap die je gekregen hebt, heeft je echter zonder geheugen achtergelaten. Als een blanco vel papier beschrijft de stem van de vrouw je en zonder tegenstribbelen daal je dieper af in het buitenaardse object.
Je weg wordt geblokkeerd door deuren, welke zich niet altijd binnen je bereik bevinden . Het is dan dat je handschoenen van pas komen. Deze speciale werktuigen kunnen namelijk delen van de wereld om je heen beïnvloeden en je zo verder helpen. En het is niet moeilijk te zien wat je opties zijn.
Het ding waarin je je bevindt, bestaat namelijk uit allerlei kleine blokjes. Witte blokjes zijn de muren, vloer en het plafond, grijze blokjes zijn de deuren en de andere blokjes zijn voor jou om mee te spelen. Zo kun je rode blokken in en uit de vloer of muur schuiven, terwijl blauwe je lanceren als je ze intrekt. Verder worden gele blokjes trapjes, laten paarse blokken je de muren of vloer draaien en geeft een groen blokje je een kubus.
Tussen twee vuren
Met deze basisinformatie kom je een heel eind in Q.U.B.E., voordat het interessant wordt. Wanneer de transmissies die je zo nu en dan met de vrouw hebt worden overgenomen door een onbekende man, sluipt de spanning de game in. Deze man beweert namelijk dat je een proefkonijn bent, dat hij ontsnapt is en dat ze van plan zijn je eeuwig hier te houden. Zijn argumenten zetten je aan het denken en doen je twijfelen aan waar je mee bezig bent. Maar er is geen weg terug, en dus zet je met al je twijfels door.
Op dit moment in de game is horen wat beide partijen te zeggen hebben het enige wat mij motiveert om verder te spelen. De steriele eentonige omgevingen van Q.U.B.E. ogen namelijk verre van uitnodigend en de puzzels zijn te simpel om mij als speler geboeid te houden. Pas op het moment dat ik het einde van de game nader, na zo’n twee uur spelen, duikt er een puzzel op die mijn grijze massa aan het werk moet zetten. En een uurtje later… is het over.
Er is leven na de dood
Na het voltooien van de game kun je het nogmaals doorspelen om een aantal leuke geheimen te vinden die de ontwikkelaars voor de grap erin gestopt hebben. Maar je kunt ook gewoon in de nieuwe time trial duiken, waarin je een soort first person parkour doet terwijl je in vogelvlucht de gekleurde blokken bestuurt om een zo goed mogelijke tijd neer te zetten. Het rekt de game enigszins op, maar veel langer dan een uur of zes zal niemand zich met Q.U.B.E. kunnen vermaken.
Conclusie
Q.U.B.E. neemt zijn tijd om op gang te komen, zowel op het verhalende- als puzzlaspect. Helaas ben je daardoor al ruim over de helft van de game heen voordat het interessant begint te worden. Vermoedelijk zullen veel gamers tegen die tijd al afgehaakt zijn. Spijtig, want het laatste stuk van de game is erg goed in elkaar gezet.