Vroeger was alles beter, dat schijnt tenminste. Volgens oudere gamers zijn games nu te makkelijk. Als op Xbox Live dan een titel van de oude stempel verschijnt ben ik niet te beroerd om de uitdaging aan te nemen. Helemaal als de game een Japanse ondertitel draagt en opent met een filmpje in anime-stijl. Gezien mijn voorkeuren zou deze formule een schot in de roos moeten zijn.
Zoals gezegd in de introductie, opent de game met een anime-filmpje. Je leert dat je vertoeft op een ruimteschip, en dat je de arrogante zoon van een hoge legerpief bent. Tijdens een reis door de ruimte om de drie prototypes van de Silvergun uit te testen speelt zich op aarde een doomscenario af. Al het leven op de planeet wordt weggevaagd. De enige overlevenden zijn jij en de bemanning van jou schip. Een jaar later zijn je voorraden bijna op en zul je terug moeten keren naar de aarde. Uiteraard gaat dit niet bepaald zachtzinnig. Dit resulteert in een top-down shoot’em’up. Jouw Silvergun is standaard uitgerust met een zevental wapens. Radiant Silvergun onderscheidde zich destijds door het ontbreken van power ups. In plaats daarvan worden wapens sterker naarmate ze vaker gebruikt worden. Voor de rest houdt het zich aan de oldskool-cliche’s. De game is naar huidige maatstaven onaards moeilijk, iets wat ik zeer zeker aanmoedig. Om in Radiant Silvergun succes te boeken zul je levels ettele keren moeten spelen waar je, met wat geluk, telkens een millimeter werden komt.
Radiant Silvergun is allerminst een gemakzuchtige port te noemen. De makers hebben een sfeervolle mix van de originele Saturn- en HD-graphics neergezet. Verder voegden ze een online co-op toe die de speelduur aanzienlijk moet verlengen. Applaus voor de moeite, maar nu de negatieve punten. Of het door de port komt weet ik niet, maar vijandelijke projectielen hebben de neiging om op de echt drukke stukken af en toe een seconde of twee in het niets te verdwijnen. Dit mankement, in combinatie met de absurde moeilijkheidsgraad kan je einde betekenen. En niets is zo frustrerend als sterven door iets waar jij niets aan kon doen. Ten tweede is het maar de vraag of de game wel eerlijk is in de moeilijkheidsgraad. Dark Souls is ook echt lastig, maar als je sterft ligt het puur aan jezelf. Dit is in Radiant Silvergun vaak niet het geval. Hoe je het ook probeert, sommige stukken zijn enkel met een flinke dosis geluk door te komen, het scherm is letterlijk gevuld met projectielen en die rukken sneller aan dan jij de vijandelijke linies kunt uitdunnen. Zelfs al heb je het over het Trial And Error-principe, dan nog moet er wel altijd een manier zijn om te winnen. Iets wat Radiant Silvergun, met name in de hogere moeilijkheidsgraden, vaker lijkt te vergeten. Het is chaos dat overheerst in zowel gameplay als de menu's.
Voor de echte doorzetters is er nog een geheime Ikaruga-mode vrij te spelen. Je speelt de game door volgens de principes van spirituele voorloper Ikaruga. Eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ik deze mode niet heb kunnen vrijspelen en dat ik er dus ook geen oordeel over kan vellen. Diezelfde eerlijkheid gebiedt me ook toe te geven dat ik na zes uur de controller heb neergelegd. Ik heb het nog enkele malen geprobeerd, maar de game kent gewoon teveel mankementen om leuk te zijn. Het is om dezelfde reden dat ik de online modus slechts even gespeeld heb. De actie werd zowaar nog chaotischer en na een potje had ik het er ook wel mee gehad.
Conclusie
Radiant Silvergun is een game die zich duidelijk onderscheidt van genre-genoten uit dezelfde tijd. Hoewel van een gemakzuchtige port geen sprake is, zal het de huidige generatie niet kunnen bekoren. De game is belachelijk moeilijk en vaak zelfs ronduit onmogelijk door de chaos die zich op het scherm afspeelt. Niet aan te raden behalve voor degene die van game over schermen houdt.