Hij was even uit de spotlights verdwenen en moest het doen met enkele bijrollen in games met bijdehante konijnen. Later besloten de konijnen dat ze hem eigenlijk helemaal niet nodig hebben en zagen we een tijdje helemaal niets van hem, maar nu… Nu is hij terug, sterker dan ooit te voren. We hebben natuurlijk over Rayman, die opnieuw een hoofdrol te pakken heeft in Rayman: Origins.
Het was een bewuste keuze van de ondergetekende om nog even te wachten met de aanschaf van Origins. In de periode dat het spel uitkwam werden we namelijk overladen met topgames, waaronder een andere platformer met één of andere loodgieter in de hoofdrol. De reden dat de loodgieter voorrang kreeg ten opzichte van Rayman heeft waarschijnlijk met gewenning te maken, want kijk je puur naar kwaliteit, dan doen ze eigenlijk niet zoveel voor elkaar onder.
Overigens zijn beide games niet echt met elkaar te vergelijken. Rayman: Origins kent een veel snellere gameplay en is bovendien tweedimensionaal. De snelle gameplay heeft Origins vooral te danken aan de levelopbouw. Er zijn vele glijbaanachtige platforms en het gebeurt vaak dat een level tijdens het spelen of instort, of bij elkaar gedrukt wordt, zodat je wel haast moet maken.
In het begin is het allemaal goed te overzien en zul je niet continu afhankelijk zijn van je vingervlugheid, maar verderop worden de levels steeds moeilijker en word je timing steeds belangrijker. Ravijnen worden lastiger te overbruggen, doordat er simpelweg minder platforms tussen zitten en op die platforms kunnen maar zo stekelige objecten zitten, waardoor je ook nog uit moet kijken hoe je erop springt.
De meeste levels in het spel leggen de nadruk op het rennen en springen van platform naar platform. Hierbij is het zaak om zoveel mogelijk Electoons te verzamelen. Die helpen je om nieuwe werelden en personages te unlocken. Overigens krijgt Rayman er steeds meer moves bij naarmate het spel vordert. Die nieuwe moves nodigen dan natuurlijk weer nieuwe platformelementen uit, waardoor het gevoel van herhaling niet snel zal optreden. Tel daarbij op dat je ook nog regelmatig een sidescrolling shooter level voorgeschoteld krijgt, waarin je op een mug door een level vliegt en allerlei gespuis afknalt, en het feest kan niet meer stuk.
Ben je uitgekeken om in je eentje te platformen, maak je dan geen zorgen, want Origins biedt ook nog een coöperatieve modus. Helaas wordt de gameplay hier aanzienlijk langzamer, omdat je elkaar regelmatig ophoudt. Dat is jammer, want we hebben met New Super Mario Bros. gezien dat een multiplayer enorm goed kan werken in een tweedimensionale platformer. In Origins is het een typisch gevalletje ‘net niet’.
Het mooiste aan Rayman: Origins zijn ongetwijfeld de graphics. We hebben al heel wat cell shaded games voorbij zien komen de laatste jaren, maar dit is toch echt één van de hoogtepunten. Het hele spel oogt als een zeer gedetailleerde tekenfilm, de thema’s in de levels wisselen zich op de juiste momenten af en alles ziet er enorm dynamisch uit. De muziek ondersteunt het geheel op zeer goede wijze door de aanstekelijke deuntjes. Daarnaast is er de nodige humor, zoals we die vaak in tekenfilms zien, aanwezig. Bij het introfilmpje moest ik al gelijk erg hard lachen.
Conclusie
Rayman: Origins heeft alles in huis wat een goede platformer moet hebben. Het is origineel, afwisselend, erg vlot en ziet er fantastisch uit. Een klein minpuntje, dat de pret overigens niet mag drukken, is het feit dat de multiplayer iets minder geslaagd is. Zie je dat echter door de vingers, dan is Rayman een geduchte concurrent voor platformkoning Mario. Een must have!