Wie kent Mister Miyagi nog? Je weet wel, die sensei uit die oude Karate Kid films, met zijn gebroken Engels en gevatte antwoorden. Waarom hoor ik krekels? Ben ik dan nog de enige die hem kent…? Nou in ieder geval, hij is weer terug. Niet op het witte doek maar op het scherm van je PS Vita. Niet om les te geven, maar als organisator van de gevechten. Ik ben benieuwd hoe deze stijlbreuk uit gaat pakken.
Het begin stemt hoopvol. Mr.Miyagi legt je uit hoe je eigen vechter te creëren in zijn typische droge humor met gebroken Engels stijl. Je neemt een foto van jezelf, (No funny faces! Fighting is serious) en deze wordt op een virtuele vechtersbaas geplaatst. Hierna mag je jezelf uitdossen met kleding (tanga anyone?) en accessoires. Veel van de spullen zul je niet standaard kunnen gebruiken, maar moet je vrijspelen of kopen met punten die je in de singleplayer verdient. Als kers op de taart kies je een van de vechtstijlen die aan de ene kant serieus zijn met onder andere boxen, karate en kung fu,een aan de andere kant compleet gestoord zoals zombie, ballet of break dance.
Eens klaar mag je onder begeleiding van Miyagi een vijftien gevechten doen tegen voormalige studenten. Je competitie bestaat onder andere uit een worstelende Duitser in lederhosen, een zombie die kookles volgt en een vecht ballerina. Elk van de vechters wordt zo flauw geïntroduceerd dat het bij vlagen amusant is. De gevechten zelf zijn dit echter niet.
Hoewel de vechtstijlen enorm van elkaar verschillen komt alles tot op hetzelfde neer. Lanceer zo snel mogelijk speciale aanval naar speciale aanval en met wat geluk kom je als winnaar uit de bus. Combo’s zijn niet de moeite waard en het geheel is erg oppervlakkig, zelfs voor een casual game. In het begin zijn tegenstanders belachelijk simpel terwijl de laatste paar vechters in zo’n hoog tempo speciale aanval naar speciale aanval spammen dat het een frustrerende bezigheid wordt.
Gevechten vinden zich plaats in augmented reality. Standaard heeft de game een aantal 360 graden foto’s waarop je kunt spelen. Levels als Dubai, de Taj Mahal en een bos behoren tot de mogelijkheden. Aan de andere kant kunt je zelf je levels maken door je rearcam op bijvoorbeeld een tafel, je bureau of je wasbak te richten en daarop te vechten. Je kunt ook een 360 graden foto maken en deze opslaan om zo ten alle tijden op een locatie naar keuze te strijden. Reality Fighters is eigenlijk een one trick pony. Op papier komt de augmented reality goed uit de verf, maar de gebrekkige afwerking van de rest van de game overschaduwd dit. Net zo frustrerend is het feit dat vechters werkelijk 360 graden in de ronde kunnen vechten en je dus constant je Vita moet mee bewegen terwijl je op de knoppen ramt (tip: de vierpuntdruktoets werkt in dit geval beter als de joystick).
Nadat je de singleplayer de baas bent geworden, valt er niet bijzonder veel meer te doen. Tijdgebaseerde gameplay en survival zijn maar leuk voor een of twee keer en de kans dat je nog iemand online vind of in je omgeving om mee te multiplayeren is verwaarloosbaar. De game verdwijnt daarom snel in je kast en uit je geheugen. Terug naar de realiteit.
Conclusie
Hoewel op papier een leuk concept, is Reality Fighters toch niet veel meer dan een gimmick-game. Augmented Reality is leuk, maar het mag nooit de gameplay overheersen. Het gebrek aan diepgang in het gevechtsysteem en de frustrerende singleplayer getuigen er echter van dat dit hier wel zeker van toepassing is. Dit had in de PSN-store moeten staan, niet in de winkel moeten liggen.