Onlangs heeft THQ aangekondigd een punt te hebben gezet achter hun Red Faction-franchise. Dit omdat het laatste deel, Armageddon, slechts matig verkocht. Er waren veel reacties op het nieuws. Sommige waren blij, andere verdrietig. Ik persoonlijk vind het best zonde, wil jij weten waarom? Lees dan maar verder.
De game start in een voertuig op Mars. Er is oorlog, en jij hebt je aangemeld om mee te vechten. Je naam? Darius Mason. Na een turbulent ritje weet je de oorlog niet te winnen en wordt de terraformer vernietigd. De terraformer was de machine die leven voor mensen op het oppervlakte van Mars mogelijk maakte. Daarom worden de mensen op Mars gedwongen om hun bestaan ondergronds voort te zetten. Jij wordt gereduceerd tot klusjesman.
Het is op een van je klusjes dat je wordt gevraagd om ondergrondse ruines te vinden. Als je deze ruines vindt en de ingang opent, open je tegelijkertijd de doos van Pandora. De oorspronkelijke bewoners van Mars komen vrij en zijn vastberaden om hun wereld terug te krijgen. Het is nu aan jou, enkele overgebleven soldaten en een goed gevormd lid van het vrouwelijke geslacht om de situatie op orde te brengen. Het verhaal is dus voor shooter-begrippen vrij goed, waarbij vooral het oog voor detail de algehele sfeer bezorgt. Maar laten we eerlijk zijn, shooters speel je niet voor een verhaal maar omdat je graag kogels in andere wezens boort.
Hoewel, kogels? In Red Faction: Armageddon mag je het buitenaardse gespruis met heel wat meer te lijf gaan dan slechts kogels en enkele explosieven. Een van de leukste dingen in de game is het stoeien met het brede arsenaal aan stoere en maffe wapens. Zo is er een geweer dat zwarte gaten maakt en daarbij vriend en vijand meeneemt. Een enorme pikhouweel zorgt voor close-combat defense en als je munitie schaars is, maak je je eigen met de magnet gun. Dit speeltje doet precies wat de naam doet vermoeden. Je mikt eerst op iets op het magnetisch te maken en dan op iets anders voor hetzelfde effect, en dan is het genieten van de chaos. Niets is zo bevredigend als twee vijanden richting elkaar lanceren om ze uit elkaar te zien spatten in een bloederige pulp. Als dit je niet bevredigt, kun je ook een spitse rots door je vijand heen rammen voor een monsters-shish kebab.
De omgeving is niet alleen van belang bij de magnet gun. Vrijwel alles in de game kan vernietigd worden, aan de andere kant kan je nano suit alles herstellen. Helaas dat het slopen totaal onrealistisch in beeld wordt gebracht, wat de pret behoorlijk kan drukken. Alles valt in perfecte blokken uit elkaar, iets wat toch niet meer van deze tijd is. Dit geld eigenlijk voor alles in de game. De graphics ogen achterhaald, er staan panelen voor je pak op plaatsen waar volgens het verhaal nog nooit een mens is geweest en er is geen fatsoenlijke manier om cover te zoeken, iets wat vooral in TPS-games een verplicht nummertje is. Grootste pijnpunt is het totale gebrek aan competieve multiplayer ondersteuning. Het enige wat er aan multiplayer plezier is, is een Infestation mode. Dit is het zolang mogelijk stand houden tegen een steeds sterker wordende golf vijanden.
DLC:
Je kunt buiten de bestaande modes ook nog de ruin mode downloaden. De ruin mode add-on staat je toe oneindig te slopen of geeft je challenges om binnen een bepaalde tijd zoveel mogelijk schade aan te richten. Toch best triest dat dit leuker is dan de hoofdgame.
Conclusie
Hoewel Red Faction: Armageddon sterk opent met een degelijke verhaallijn en een leuke selectie aan wapens, laat de game snel steken vallen. Behalve de achterhaalde physics en graphics kan het gebrek van een multiplayer niet door de vingers worden gezien. Wie verder durft te kijken naar zijn of haar eigen neus lang is zal een degelijke shooter vinden, verzwakt door gebreken. Daarom vind ik het jammer dat de franchise stopt, want met genoeg liefde en aandacht had het THQ’s Gears Of War kunnen worden.