Manfred Albrecht Freiherr von Richthofen, oftewel de rode baron, was de beste gevechtspiloot uit de Eerste Wereldoorlog. Tachtig vijandelijke toestellen vielen door zijn kogels. In 1990 werd hij geëerd in de PC-game Red Baron, waar enorm intense luchtgevechten vanuit de eerste persoon beslecht werden. Nu wordt zijn faam opnieuw gebruikt in Red Wings: Aces of the Sky. Doet deze game recht aan het leven van een gevechtspiloot? Of is het wellicht beter als we de trekker overhalen.
Red Wings: Aces of the Sky is een game die je verwelkomt in een loods waar gewerkt wordt. Jazzmuziek uit de tienerjaren van de twintigste eeuw begroet je met genoeg statische ruis om je te doen laten vergeten dat er pas na 1920 radio-uitzendingen van de grond kwamen. Er wordt een keuze gegeven tussen twee campagnes, een survival mode en een tutorial die je in sneltreinvaart meeneemt (soms iets tè snel) door de basis van de game. Het is ook nog eens onnodig, omdat de campagnes een duidelijke opbouw hebben en je langzaam introduceren in de wereld van Red Wings. De survival mode is enkel een langgerekte missie waar je binnen een bepaalde tijd zoveel mogelijk golven van vijanden moet overwinnen. Doodgaan resulteert in een penalty op de uiteindelijke score.
Let's Fly
Beide campagnes (zowel aan de kant van de centralen als aan de kant van de gealliëerden hebben weinig te maken met realistische oorlogsvoering en puntje-van-je-stoel-gevechten hoog boven het land. De game beoogt nergens spanning te hebben achter de horizon maar stopt je ten alle tijde midden in de actie. De meest voorkomende missies vragen je om een X-aantal vliegtuigen neer te schieten, al dan niet binnen een bepaalde tijd of met een bepaalde score. Je gebruikt je linkerstick om te bewegen en je rechtertrigger om te schieten. Een paar kogels in de mik van je tegenstander en deze verruilt het luchtruim voor de harde aarde. Waarna jij met een druk op de knop om kan draaien en je volgende slachtoffer in het vizier probeert te krijgen. Het is snel en kan vooral in latere missies soms wat overweldigend aanvoelen. Vliegtuig voor vliegtuig wordt het luchtruim leger en je onzekerheid over het halen van de missie kleiner.
Let's play
Het realisme maakt, zoals je al opmerkt, ook in het hoofdverhaal plaats voor arcade-achtige taferelen. Naast het bewegen en schieten, heb je nog vier aparte vaardigheden die je kan inzetten, waarna ze weer wat tijd nodig hebben om op te laden. Het gaat hier om een tweetal manoeuvres, het inschakelen van squad-leden en een instakill op een verzwakte vijand. Deze vaardigheden zijn tussen de missies door te upgraden door behaalde sterren uit te geven. Je raadt het wellicht al: hoe sneller je een missie voltooit of hoe meer punten je haalt, hoe beter je sterrenbeloning is. Het brengt niks nieuws.
De missies spelen zich doorgaans af in dezelfde gebieden en dat niet alleen; ze lijken ook erg veel op elkaar. De meest voorkomende gevechtsmissies kennen weinig variatie, behalve dan het aantal en soort vliegtuigen dat rondvliegt. Dit neemt niet weg dat deze missies tot op zekere hoogte leuk zijn om te spelen. Je speurt de lucht af op zoek naar rode zeppelins die je het best zo snel mogelijk uit kan schakelen, aangezien zij constant versterking oproepen. Daarna zijn de groene luchtbussen aan de beurt, die enkel bij het neergehaald worden een noodkreet uitsturen. In elke arena bevinden zich nog een beperkt (maar wel genoeg) aantal ringen in de lucht. Vlieg je hier doorheen, dan is alle schade op je vliegtuig weer teniet gedaan en ben je weer volledig fit. De meeste spanning in de game zit hem dan soms ook in het tijdig bereiken van zo’n ring als je gezondheidsmeter nog één balkje over heeft. Tussen alle bedrijven door schiet je ook nog zo’n twintig tot dertig vliegtuigen uit de lucht en dit alles tussen de twee en tien minuten. Lekker! Net als een bord patat met satésaus op de zaterdagavond.
Alleen dit is het dan ook wel. Alle plusminus vijftig missies zijn praktisch gelijk. Ja, er wordt af en toe afgewisseld met missies waarbij je enkel door herstelringen moet vliegen en missies waarbij je in een bommenwerper je bommen op bepaalde doelen moet loslaten. Geloof mij: deze missies zijn saai en soms tergend frustrerend en doen je verlangen naar nog net ietsje meer van hetzelfde in de vorm van de gevechtsmissies. Afwisseling is zeker gewenst maar niet in deze vorm.
Let's shoot them down
Het klinkt heel erg als een trucje wat keer op keer herhaald wordt, dit neemt niet weg dat het trucje erg vermakelijk is. Ben je fan van arcadegames en altijd op jacht naar een betere combo of een snellere tijd, dan is dit wellicht je tijd waard. Wil je meer weten en ervaren van Herr von Richthofen, dan kom je bedrogen uit. De naar stripverhalen gestileerde tussenfilmpjes geven je enkele gedachten en mijmeringen mee van de piloten. Nergens is een echt doorgaand verhaal te ontdekken. Eigenlijk net als deze recensie: Von Richthofen lijkt een hoofdrol te krijgen maar komt enkel sporadisch langs.
Conclusie
Een arcadegame verpakt in iets wat groter wil zijn. De link naar Red Baron deed hopen op intense tweegevechten, maar uiteindelijk gaat het om gemakzuchtige tientallen. Wat de game wel doet, is het afleveren van een leuke arcade-ervaring voor tussendoor, waarbij de setting er eigenlijk niet toe doet. Het is jammer. Aangezien de kern nog best vermakelijk is. Maar enkel patat met satésaus gaat ook snel vervelen.