Bij de aankondiging van de PS Vita waren Uncharted: Golden Abyss en Resistance: Burning Skies zonder twijfel dé games waar iedereen het over had. Door de twee analoge sticks van de Vita was het de eerste handheld die echt optimaal geschikt zou zijn om er een shooter op te spelen. Uncharted: Golden Abyss heeft zich uiteindelijk getoond als een uitstekende Third-Person Shooter, maar op een goede First-Person Shooter moesten we nog op wachten. Resistance Burning Skies doet een poging.
Het verhaal begint wanneer brandweerman Tom Riley opgeroepen wordt naar een brandend gebouw. Amerika is zich bewust van de benarde situatie van Europa, maar is er heilig van overtuigd dat de Chimera Amerika met rust zullen laten. Maar al snel blijkt dat het schijt de ventilator geraakt heeft wanneer Riley in het brandende gebouw in het lelijke gezicht van een Chimera kijkt.
Eenmaal zich een weg naar buiten gevochten te hebben met een handjevol schietijzers en zijn trouwe bijl, ziet hij hoe de stad overrompeld wordt door de Chimera. In paniek gaat hij op zoek naar zijn vrouw en kind, terwijl ondertussen elke Chimera op zijn pad trakteert op een koekje van eigen deeg.
Mag het duidelijk zijn, voor het verhaal hoef je Burning Skies alvast niet te spelen. Het is een game die zich tussen Resistance: Fall Of Man en Resistance 2 afspeelt, en niet werkelijk wat toevoegt aan de canon.
Dat de game niet tot de hoofdreeks behoort is pijnlijk duidelijk. Ten eerste omdat niet Imsomniac Games maar Nihilistic Software Burning Skies heeft ontwikkeld, iets wat duidelijk met een stuk minder liefde is gebeurd dan dat we van de serie gewend zijn. De storyline is erg kort, met een goede zes tot acht uur zie je de credits voorbij rollen. In die uren ben je tientallen gangetjes en halletjes doorgewandeld, waarvan er vele broers van elkaar zouden kunnen zijn, lelijke broers dat wel. Want hoewel Resistance: Burning Skies vanaf nul af aan voor de Vita is ontwikkeld, zou het net zo goed een PSP of 3DS-titel kunnen zijn, al zou je dat op basis van de onderstaande plaatjes niet zeggen. Wanneer het echter wat drukker op het scherm wordt kakt de kwaliteit van beelden enorm in, soms zo erg dat je twintig seconden moet wachten omdat de brug nog ingeladen moet worden, en je ziet het dan beetje bij beetje verschijnen.
Qua gameplay zit het allemaal wel goed, het Chimera wapentuig is weer vertegenwoordigd en levert leuke mogelijkheden op. Elk wapen heeft bovendien secundaire functies die je, net als granaten, via het touchscreen bestuurt. Het is vaak niet de ideale optie maar een begrijpelijke bij het gebrek van R2, R3, L2 en L3. Wat minder begrijpelijk is, is het feit dat je het reartouchpad moet gebruiken om te rennen. Iets wat bijzonder frustrerend en niet naar behoefte werkt.
Tegen de redelijk voorspelbare AI die de computer bezit is het een klein gebrek, maar wanneer je online speelt, en het tempo een deftig stuk hoger ligt begint het te knagen. Maar voordat het zover kan komen zullen de meeste al zijn afgehaakt. Met slechts drie modi in de vorm van Deathmatch, Team Deathmatch en Survival, die boven geteisterd worden door foutmeldingen, is Resistance: Burning Skies absoluut niet de multiplayershooter waar Vita-fans om roepen.
Conclusie
Resistance: Burning Skies moet het vooral hebben van de naam van de franchise. Qua gameplay zit het nog wel goed, tot je online gaat. Dan blijkt dat de gameplay de multiplayer nóg verder om zeep helpt, waardoor het net zo teleurstellend wordt als de singleplayer.