Revenge Paradise: The Secret Resort

De game begint zo veelbelovend. Jij bent een wees die plots te horen krijgt dat je een erfenis hebt ontvangen van jouw vervreemde grootvader. Niet enkel is dit een flink fortuin, maar het komt samen met een baan en een verantwoordelijkheid. Jij wordt de manager van een eiland dat zich voordoet als een exclusief resort, maar in werkelijkheid wordt gebruikt als een jachtgebied. Niet op vossen, wolven of beren, maar op vrouwen die worden ontvoerd van het vasteland als vergelding voor hun misdaden.

Zoete wraak

Het idee is als volgt: vrouwen die zich schuldig hebben gemaakt aan dingen als moord, witwassen, belastingontduiking en meer worden op dit eiland gedropt, waar mannen op ze mogen jagen en ze mogen gebruiken als een seksspeeltje. Jij bent een Enforcer, iemand wiens baan het is om dit te doen, maar hebt hiernaast een eigen motief. Als tiener werd jij enorm gepest door een groep vrouwen en als je jouw werk goed genoeg uitvoert, kun je hun aanmerken als doelwitten.

Wanneer mijn eerste doelwitten daarom weinig meer zijn dan een plaatje met een misdaad die ik moet vangen en ‘’straffen’’, ben ik dan ook nog niet direct teleurgesteld. Het is jammer dat het handjevol scènes altijd hetzelfde is, maar waarschijnlijk is dit vulling voor de dames die het plot aandrijven en het oogt best redelijk visueel gezien. Ik had dan ook hoge verwachtingen toen de eerste van hun zich aandiende en een stukje expositie begon.

Mosterd na de maaltijd

Deze expositie maakt pijnlijk duidelijk dat de wraakgevoelens van onze hoofdpersoon meer dan verantwoord zijn en persoonlijk ben ik daar heel blij mee. Wraak kan een hele goede motivator zijn en met shows als Redo of Healer en Berserk als voorbeeld, kan het ook hele goede verhalen opleveren. Helaas valt Revenge Paradise hiermee finaal door de mand. Buiten het kleine stukje expositie is het opjagen van je doelwit en nemen van jouw wraak identiek aan alle andere vrouwen. Het gevolg was dat mijn interesse in de game in een half uur tijd al zo’n beetje niet langer bestaand was.

Toch heb ik doorgespeeld, tot ik tientallen doelwitten heb gevangen met mijn geweer in third-person, tientallen keren hetzelfde handjevol scènes had doorlopen met vrouwen wiens enige uiterlijke verschillen hun gezicht, haar en borsten waren. Lichamelijk zijn ze verder identiek, met dezelfde lengte, bouw en achterzijde en bovendien dezelfde stem. Na een kleine dertig keer dit riedeltje te hebben doorlopen, hield ik het daarom voor gezien. Zelfs als ze nu nog meer zouden introduceren, zou dit immers niet opwegen tegen de eenheidsworst die me hier werd voorgeschoteld en waar zelfs de meest uitgehongerde honden geen brood van zouden lusten.

Conclusie:

Revenge Paradise: The Secret Resort voelt alsof het de helft is vergeten te implementeren. De ‘’gameplay’’ is extreem eentonig en de dames zijn weinig meer dan de random NPC’s die je zou verwachten in een open-wereld games. Zelfs de meer belangrijke karakters zijn weinig meer dan dertig seconden expositie, waardoor dit de perfecte score is voor deze game.