Rigid Force Redux

Shoot em ‘em ups: een genre apart. Doorgaans bestemd voor een kleine niche die ervan geniet om keer op keer door een stortregen van kogels heen te stoten om een vijandelijk moederschip uit te schakelen. De Nintendo Switch heeft er al een paar in de collectie staan en voegt hier nu ook Rigid Force Redux aan toe van de ontwikkelaar com8com1. Is het een vermakelijke vlucht door hyperspace of was de boordcomputer al opgeblazen voor het landingsgestel was ingetrokken?

De game begint met een tutorial die de speler door de basis van het spel heen leidt. Of dit nou je eerste shmup (shoot ‘em up) is of dat je veteraan te noemen bent, het is aan te raden om de tutorial even te doorlopen.  De game weet zich op enkele punten te onderscheiden van anderen in het genre. Als eerste wordt je niet vanaf moment één geconfronteerd met een barrage aan kogels, maar gaat het veel meer om positionering van je schip. Een tweede afwijking van genregenoten zit hem in de modules die je tijdens een level op kan pikken. Je schip kan uitbreiden met vier extra geweersuitgangen waarvan je de richting met RB en LB kan verwisselen. Een voorbeeld: het is aan jou om te bepalen of je de kogels gecentreerd vooruitschiet of gespreid achter je laat landen. Dit voegt een extra tactische laag toe die vooral begint te spelen als het spel lastiger wordt.

Korte campagne

De game is opgebouwd uit zes gebieden die je in de campagne moet doorlopen. Deze campagne wordt aan elkaar gebonden door een verhaal over gevaarlijke grondstoffen, die niet in handen mogen vallen van kwaadwillenden. Het had er niet bij hoeven zitten, aangezien het de game geen extra glans geeft, slechts een zwak excuus om de zes werelden te bezoeken. Ja, je leest het goed, dit spel kent slechts zes gebieden met uiteraard na elk gebied een eindbaas. Een goede speler kan binnen een half uur tot een uur klaar zijn met deze game. Gelukkig verschillen de drie moeilijkheidsgraden voldoende, waardoor het aannemelijk is dat de korte spelduur niet betekent dat dit de daadwerkelijke speeltijd is.

Zijn je credits op? Dan begin je weer opnieuw. In redelijk ouderwetse opbouw geven levens je de mogelijkheid om per direct met een vers maar gestript schip verder te gaan. En bieden je credits de mogelijkheid om aan het begin van de huidige wereld of baas je missie te vervolgen.. Hier ligt een pijnpunt. Indien jij je credits verliest en verongelukt in een missie, kan je enkel vanuit het vorige level je nieuwe game weer starten.  Pas na het verslaan van een level, de baas en het volledig doorlopen van de huidige missie, wordt deze ook beschikbaar als startpunt. De euforie van een verslagen baas betekent dus niet per direct dat je deze voortaan kan overslaan.  

Aardige sfeer

Gelukkig wordt dit deels goedgemaakt door de futuristische jaren ‘80 arcade-vibe met bijpassende neonlichten en synthesizers in de soundtrack. De game is daarbij grafisch een ode aan de hoogtijdagen van de polygonen en verrast met een kleurenpalet waar blauwe en paarse tinten in de meerderheid zijn. De levels worden weergegeven in 2.5D, wat ook betekent dat vijanden zich soms achter de speelbare laag begeven. Ondanks dat de game relatief rustig is met het weergeven van kogels, is deze dat niet per sé met vijanden. Het scherm kan soms aan meerdere kanten bewegende doelen bevatten, waardoor een botsing onvermijdelijk lijkt. Gelukkig is je schip wendbaar en reageert deze goed op de input van de speler.



In het begin van de recensie sprak ik over de modules die middels power-ups op je schip geplaatst worden. In de eenvoudige spelstand wordt je niet echt gedwongen om deze on-the-fly te herpositioneren maar in de moeilijkere spelstanden is deze mechaniek wel de sleutel om levend het einde van de diverse gebieden te behalen. Hier zit ook gelijk een door mij ervaren pijnpunt van de game. Op hogere moeilijkheidsgraden wordt er meer geschoten door de vijandige schepen en ben jij kwetsbaarder, toch zijn de gebieden en daar aanwezige vijanden doorgaans gelijk aan de makkelijke spelstand. De unieke kern van deze game (het positioneren van je modules) wordt pas echt aangeboord als je de game al een keer volledig hebt gezien, mits je direct een hogere moeilijkheid start. Is dit per sé een zwaktebod? Nee. Alleen laat het beginnende spelers nog niet worstelen met dat wat de game nog enigszins uniek maakt. De rest hebben we namelijk allemaal wel eens ergens gezien.

Conclusie

Een korte generieke shmup met hier en daar wat minder kogels dan zijn soortgenoten.  Vermakelijk om een keer doorheen te schieten maar te weinig variatie om er alles uit te willen halen voor de doorsnee gamer. Daarnaast is het spel terughoudend met dat wat het uniek maakt voor de beginner en bevat het te weinig kogels voor de grote jongens.