Met het oog hierop zal ik niet opnieuw uitgebreid ingaan op de opzet van het verhaal. Eerdergenoemde preview gaat diep in op de eerste twee uur van het spel en het staat je vrij om die op je gemak te lezen voor je hier terugkeert. Daarom volstaat hier een kortere opfrisser: halverwege de negentiende eeuw is Japan afgesloten van de wereld als onderdeel van het isolatiemandaat van het shogunate, de regering van die tijd. Niet iedereen is het echter eens met hun manier van leiden en dus staat een rebellie op poten. Jouw dorp is het focuspunt en wordt daarom met de grond gelijk gemaakt, waarbij jij en een ander kind weten te ontsnappen en worden opgeleid als topstrijders, genaamd Veiled Edge.
Jaren gaan voorbij en jullie worden samen erop uitgestuurd om een prominent figuur van de Westerse indringers om te leggen. Dat gaat echter niet zoals gepland en na wat turbulentie worden jullie gescheiden en verraad jij de clan die je ooit thuis noemde om de wereld in te trekken en je andere helft te vinden. Dit is waar we eerder deze maand stopten.
Bij de les blijven
In het begin van deze game is deze zoektocht het focuspunt van jouw reis, maar na de eerste drie uur verdwijnt dit lange tijd naar de achtergrond. Centraal wordt het conflict tussen de aanhangers en tegenstanders van het shogunate, waarbij jij kennismaakt met allerlei prominente figuren uit de Japanse geschiedenis, zoals Sakamoto Ryoma, de leden van de Shinsengumi en kopstukken van de restoration movement, zoals Genzui Kusaka. Hopelijk zeggen deze namen je iets, want je gaat de kennis nodig hebben om Rise of the Ronin te kunnen volgen.
Ik zal maar direct met de deur in huis vallen: het verhaal dat Team Ninja ons voorschotelt is om het netjes te zeggen kwalitatief uitermate teleurstellend. De oorlog die het als setting gebruikt, was net zo belangrijk voor Japan als dat de Amerikaanse Revolutionaire Oorlog was voor de VS, maar in Rise of the Ronin beleef je deze niet; je krijgt de cliffnotes-versie. Natuurlijk is het niet reëel om letterlijke jaren aan oorlog in één game te plaatsen en de nodige timeskips zijn daarom geen probleem, zodat op de belangrijkste gebeurtenissen kan worden gefocust. Het is de manier waarop het aangepakt is waar ik een probleem mee heb.
Wanneer ik na mijn preview mijn eerste echte missie krijg, sta ik op het punt de eerste daad van rebellie te aanschouwen. Het Amerikaanse consulaat in Yokohama gaat worden aangevallen en ik kan mezelf aansluiten bij deze aanval óf samenwerken met een agent van het shogunate om met iets minder bombarie binnen te dringen en mijn persoonlijke doel te verwezenlijken. De figuren die me hebben gevraagd om een kant te kiezen, heb ik nog maar amper leren kennen, hun motivaties zijn nauwelijks verkend en in alle eerlijkheid heb ik geen goede grip op wat de voor- en nadelen zijn van me bij de ene of andere aansluiten. Niet dat het echt uit blijkt te maken.
Een hak en een tak
Zonder echt duidelijke motivatie heb ik mij voor deze eerste confrontatie aangesloten bij de rebellen. De agent die mij had benaderd weet dit, maar gaat hierna alsnog gezellig met me keuvelen en me een nieuwe opdracht toevertrouwen. Als ik deze volg, kom ik oog in oog met mijn voormalige partners, die mijn verraad erkennen. Dit stemde mij hoopvol! Mijn keuzes hebben impact! Echter op een paar zinnen tijdens de daarop volgende slag op leven en dood na, maakt het totaal niet uit. Ik laat ze badend in bloed achter en niet enkel overleven ze het, maar tijdens het volgende cruciale moment in de geschiedenis waarbij ik een factie moet kiezen, verwelkomen ze me gewoon weer met open armen.
Bovenstaand is tekenend voor heel Rise of the Ronin. Jouw loyaliteit komt voortdurend ergens anders te liggen, lang niet door een keuze van jou als speler, echter heeft het totaal geen impact op wat er allemaal gebeurt. Belangrijke karakters kruisen constant zwaarden met jou en je laat ze vervolgens keer op keer weg strompelen om het verhaal op de rails te houden. Of nou ja … verhaal … zo wil ik het niet eens noemen. Rise of the Ronin is een serie gebeurtenissen, wel met elkaar verbonden, maar door een gebrek aan opbouw van de karakters en hun motivaties niet echt aan elkaar gepraat. Het is geen reis door de Japanse geschiedenis; eerder een checklist van belangrijke evenementen in een groter conflict. Het is daarom dat ik zei dat je hopelijk al wat interesse hebt in de geschiedenis van Japan, want zonder dat ga je moeite hebben om alles te volgen wat je in de ongeveer dertig uur voor je kiezen krijgt.
Dichter bij huis
Hoe slecht vormgegeven het verhaal van Rise of the Ronin ook is, de game is veel meer dan enkel dit en het puur hierop neersabelen zou objectief een misser zijn van mij als journalist. Immers wisten we van tevoren dat verhalen nou niet bepaald de specialiteit zijn van Team Ninja. De maker van titels als Nioh, Wo Long en Ninja Gaiden focust zich op flitsende actietitels met een moeilijkheidsgraad die voor grijze haren zorgt bij iedereen wiens leeftijd begint met een twee of hoger. In mijn preview had ik het er al over, maar Rise of the Ronin is in essentie niet anders, zolang je tenminste op de reguliere moeilijkheidsgraad speelt. Dit heb ik gedaan gedurende de eerste vijf uur van het spel, waarna ik het omlaag heb gezet om te zien wat dit voor impact zou hebben. Immers beloofde de ontwikkelaar dat het spel hiermee een stuk toegankelijker zou worden. En dit kan ik beamen.
Mijn intentie was een uurtje of twee op een lagere moeilijkheidsgraad te spelen, maar het verschil was dermate groot op positieve wijze, dat ik nooit meer teruggegaan ben. Het wordt zeker geen God of War of Dynasty Warriors, waarin je met button mashen hele legers neermaait. Een betere omschrijving zou eerder een Soulslike light zijn. De kenmerkende mechanics – vijanden die terugkeren na een checkpoint, beperkte healing, stamina, XP die je kan verliezen en terug moet halen opdat je het permanent verliest etc – zijn aanwezig, echter is de moeilijkheidsgraad drastisch teruggeschroefd door je bijvoorbeeld heel wat meer stamina te geven. De game wordt daardoor een stuk vergefelijker, terwijl dat zij die van de uitdaging houden gewoon op de normale manier of zelfs hogere moeilijkheidsgraden kunnen spelen om aan die masochistische verlangens te voldoen.
Muscle memory
De combat zelf heeft ook die typische Team Ninja-flair met een Soulslike-sausje om het op smaak te brengen. Jouw Veiled Ege is bekwaam met allerlei soorten wapens als naginata, nodachi, katana, bayonet en sabels, evenals revolvers, rifles, pijl en boog en een breed arsenaal aan bommen, shuriken, een grijphaak en andere voorwerpen die kunnen helpen in een gevecht. Eens je beter wordt in het gebruik of zekere skills aanleert, wordt hier zélfs nog verder op uitgebreid met speciale moves en gevechtsstijlen om tussen te wisselen om verschillende soorten vijanden het hoofd te bieden. De essentie verandert echter nooit: afwachten.
Meer dan de meeste Soulslikes die ik heb gespeeld, is Rise of the Ronin een game die geduld van diens speler vraagt. Roekeloos aanvallen of achter een vijand rollen om hem in de kont te porren, gaat je niet ver brengen in deze titel. Spelers worden geacht te verdedigen en ontwijken waar nodig, maar de focus ligt op het gebruik van Counterspark, deze titel zijn versie van een parry. Door deze goed te gebruiken kan de tegenstander van zijn stuk worden gebracht, waarna je een dodelijke move in kunt zetten of snel een skill ertussendoor kunt jassen voor je weer wacht tot de volgende opening. Het is spannend, het is flashy en vooral bij een moeilijke boss fight zorgt het voor veel momenten waarbij je sluitspier overuren maakt van de spanning. Toch vond ik het persoonlijk op den duur wel wat eentonig worden, daar de verschillende wapens en technieken van vijanden niets veranderden aan wat jij moest doen. Dat is een beetje standaard in games, maar doordat je veelal defensief moet spelen, viel het mij persoonlijk een stuk meer op.
Silent killer
Wanneer je wel echt het offensief inzet, is wanneer je nog niet daadwerkelijk met een gevecht bent begonnen. Je mag dan wel een ronin zijn, maar de Veiled Edge zijn in de eerste plaats huurmoordenaars die stilletjes hun werk moeten kunnen doen. Je begint de meeste confrontaties daarom in te schaduwen. Je besluipt vijanden om ze om te leggen zonder dat iemand het doorheeft of gebruikt je pijl en boog of vuurwapen om ze op afstand naar het hiernamaals te sturen.
Nu ben je allicht aan het denken dat een vuurwapen nou niet bepaald iets is waarmee je stilletjes te werk gaat. Immers hadden we bijna tweehonderd jaar geleden nog geen dempers. De AI is echter zo dermate dom dat je daar prima mee weg kan komen. Ik heb vijanden van een dak geschoten, waarna hun lijf op de grond naast bewakers tuimelde en er gebeurde helemaal niets. Ik heb mensen omgelegd die een halve meter van een ander af stonden en ik kon vrolijk verder sluipen. Ik heb mini bosses omgelegd door ze keer op keer door het hoofd te schieten omdat ze me enkele seconden niet zagen en dus weer rustig gingen chillen op hun plek. Kogels vliegen blijkbaar nu eenmaal overal rond in die tijd?
Is dit slecht? Daar kun je wat van vinden. Persoonlijk heb ik me desondanks goed vermaakt als een soort ninja die het slagveld uitdunde voor een confrontatie, maar ik kan me voorstellen dat Metal Gear Solid- en Assassin’s Creed-fans hiermee niet aan hun trekken gaan komen. Over Assassin’s Creed gesproken trouwens…
Sigh seeing
Rise of the Ronin is Team Ninja’s eerste officiële open wereld game. Dit betekent dat ze nog ergens zoekende zijn naar hoe ze dit gaan verweven met hun eigen stijl games. Maar hoe deze game het aanpakt…that ain’t it chief. Je gaat op jouw avontuur naar drie locaties: Yokohama, Edo en Kyoto, met ieder hun eigen omgevingen om te verkennen. Ik had echter al heel snel door dat dit heel weinig zin had. Rise of the Ronin doet denken aan Ubisoft-titels van de afgelopen jaren, in de zin dat er een hoop te zien is, maar er weinig te beleven valt. De random gebeurtenissen die op jouw pad komen, zijn altijd op dezelfde plekken en komen slechts in enkele smaakjes, en de sidequests die echt speciaal gemaakt zijn komen allen op hetzelfde neer. Tel daarbij op dat je gebieden moet ontdoen van schavuiten om ze te bevrijden en je zou verwachten dat je overal torens zou zien die je moest beklimmen.
De reden om deze optionele content te ervaren, is eveneens niet overtuigend. Het is zodat je loot krijgt. Alsof je Diablo of Destiny zit te spelen, word je als speler constant overspoeld met nieuwe wapens en uitrusting met verschillende kleurtjes om hun zeldzaamheid aan te geven. Je hebt net een hoofdband gevonden waar je er al acht van hebt? Geen probleem, want deze heeft om onverklaarbare reden hogere stats dan de ijzeren helm die nu mijn hoofd beschermt. Het stoort niet, maar het motiveert net zo min. Immers duurt het zelden lang voor je iets beters op je pad hebt.
De koppen bij elkaar
Ik was het bijna vergeten, maar Rise of the Ronin komt ook met een coöperatieve multiplayer. Niet dat je samen de wereld gaat verkennen, zover je dat zo kunt noemen, maar je kunt story missions die zich afspelen in afgebakende gebieden met maximaal drie tackelen. Speel je alleen, dan vervullen bondgenoten aangestuurd door AI deze rol, maar als je zowaar meerdere mensen bij elkaar kunt krijgen om deze game te spelen is het fijn voor variatie, al kan ik me niet voorstellen dat dit de levensduur op enige noemenswaardige wijze op zal rekken. De missies zijn veelal hetzelfde en als je ze gezien hebt, heb je het ook echt wel gezien. Maar weinigen zullen de behoefte voelen ze meermaals te voltooien.
Er zijn ook nog asynchrone multiplayer-elementen. Denk hierbij aan ronin die je kunt redden, uitdagen of tegen moet vechten in non-story missies. Dit zijn geen spelers die binnendringen, maar ghosts gebaseerd erop. Ook zijn er honden die je op reis kunt sturen als je ze geld meegeeft en tussen spelers reizen. De meerwaarde ervan ontgaat me in deze vorm, maar past bij het gevoel dat ik aan zijn geheel heb overgehouden aan Rise of the Ronin: een hoop dingen die men heeft samengebracht, maar die niet samenwerken om één geheel te vormen dat de bouwblokken overstijgt.
Conclusie:
Team Ninja maakt dat geweldige action games. Dit staat buiten kijf en Rise of the Ronin is hier geen uitzondering op. Alles eromheen voelt echter alsof men niet goed wist waar het mee bezig was. De co-op en loot doen denken dat men in ieder geval gespeeld heeft met een live-service, maar het voegt niets toe aan de singleplayer. Die singleplayer is op zijn beurt weer niet bijzonder door een verhaal dat nog nooit van het concept spanningsboog heeft gehoord en tenslotte heb je nog de open wereld waar nauwelijks iets leuks te doen is. Zoals gezegd: combat is fantastisch en dat is de belangrijkste reden voor deze score.