California rest in peace, simultaneous release, klinkt hard door de luidsprekers, terwijl een gitarist in mijn evenbeeld probeert mee te spelen met de grillen van Dani California. Naast de gitarist zit een ietwat verwilderd uitziende drummer keihard op zijn drums te raggen en daarnaast staat weer iemand mee te zingen. Plotseling roept iemand door de kamer: Gebruik de overdrive! Nog geen seconde later flitsen er gele dingen over het scherm en stijgt de puntentelling enorm. Tegelijkertijd begint het publiek op het virtuele podium uit volle borst met Dani California mee te zingen. Een traan biggelt over mijn wangen en ik kan maar één woord uiten: Geweldig
In de vorige alinea beschreef ik een tegenwoordig dagelijks tafereel bij mij thuis, namelijk het gezamenlijk spelen van Rock Band, Harmonix’ nieuwste geesteskindje. Deze game kwam de laatste maand vaak negatief in de schijnwerpers. Zo kwam de game hier in Europa pas uit een half jaar nadat het in Amerika was verschenen en was de prijs abnormaal hoog. Dit laatste is ook zeker waar. Om Rock Band te spelen moest uw nederige verteller zich over een prijs heen tillen van maar liefst 190 euro. Geen zacht prijsje en aanvankelijk dacht ik ook dat de game zo’n hoge prijs niet waard zou zijn. Toen ik het later binnenkreeg en eventjes speelde waren al mijn twijfels meteen van de tafel geveegd, want o wat heeft Harmonix met Rock Band een goede game neergezet.
De pracht en praal begint al wanneer je de game voor het eerst binnenkrijgt, of eigenlijk beter gezegd: wanneer je het pakket binnenkrijgt. Naast de game krijg je met Rock Band namelijk een drumkit, een gitaar en een microfoon. Al deze instrumenten zien er gaaf uit en zijn van goede kwaliteit. De drums zijn lekker stevig, de gitaar ligt heerlijk in de hand en de microfoon voelt heel echt aan. Tevens is het zo dat de instrumenten er erg mooi uitzien en dan vooral de gitaar. Toen ik voor het eerst de Rock Band gitaar zag, vergat ik meteen de drie Guitar Hero gitaren die ik had staan. Want wat ziet deze gitaar er realistisch uit. De knoppen zitten niet meer als grote, gekleurde knoppen op de hals, maar zijn prachtig geïntegreerd in de gitaar en de whammy bar ziet er beter uit dan ooit. Daarnaast mogen ook de drums er zeker zijn, met tof uitziende pads, een comfortabel voetpedaal en echte drumsticks.
De game zelf bestaat als het ware uit vier verschillende games. Met alle eerdergenoemde instrumenten kan je namelijk een solomodus starten. Dit zorgt ervoor dat je met Rock Band zowel Guitar Hero, Drummania en Karaoke Revolution binnenhaalt. Daarnaast kan je ook echt als een band opereren in een coöperatieve World Tour Modus. Maar voordat je met ook maar één van deze modi aan de slag kan, moet je een eigen karakter aanmaken. Hierbij is “pimpen” het toverwoord. In het begin merk je hier nog niet erg veel van, je kiest een naam voor je personage en je doet standaard dingen als het instellen van het haar, de oogkleur en de vorm van het gezicht. Echter als je daarna in de Rock Shop gaat rondneuzen gaat een wereld van keuze voor je open. Je hebt in de game namelijk alleen al bij de kleren de keuze uit vier verschillende stijlen (punk, metal, rock en gothic) en die kledingsstukken kan je vervolgens ook weer je eigen kleuren en opprinten geven. Bij de gitaren, drums en microfoons geldt ongeveer hetzelfde, je kunt zelfs de naam van je artiest op het instrument plakken. Als je iets verder kijkt zul je vinden dat ook de kleur van je wenkbrauwen aangepast kan worden en je ervoor kan kiezen je hele lichaam onder te tatoeëren. Alleen al met het perfectioneren van je karakter ben je minstens een uur bezig.
Als je vervolgens met je instrument naar keuze aan de slag gaat in solomodus, zul je aanvankelijk teleurgesteld zijn dat de solomodus niet zo enorm diep gaat. In feite werkt de solomodus hetzelfde als de carrière modi in de eerste twee Guitar Hero games. Je werkt een setje af en schuift op naar de volgende reeks welke weer net iets lastiger is dan de vorige rij nummers. Echter zijn wel verschillen te vinden tussen de Guitar Hero carrière en de solomodus in Rock Band. Om te beginnen is het niet zo dat je een vaste rij van plekken af gaat. Nee, waar je naartoe gaat hangt ervan af welke geboorteplek je voor je karakter hebt uitgekozen. Zo begon mijn gitarist in de Magische Tuin in Amsterdam, terwijl mijn drummer begon in een club in New York. Ook is het zo dat hoe verder je komt, des te groter de plekken worden waar je optreedt. Zo kom je als je in New York begint, niet meer terecht in de Magische Tuin, maar direct in het veel grotere Randstad Theater. Ook speel je de bonussongs niet meer vrij door ze te kopen. Nee, je speelt een rijtje af met bonussongs waarbij de volgende telkens wordt vrijgespeeld als je het nummer ervoor hebt gehaald. Dit voelt veel realistischer dan het kopen van nummers in een winkel. Daarbij komt dan ook nog dat je zoals bij een echt optreden voor alles wordt betaald. Waar het in Guitar Hero zo is dat je alleen voor de standaardnummers wordt betaald en geen nieuw geld meer krijgt als je een nummer weer op vijf sterren speelt, blijf je in Rock Band geld verdienen voor zowel de gewone als de bonussongs. Zelfs voor de gedownloade nummers krijg je in-game valuta.
Waar de solomodus al vrij vermakelijk is, wordt het pas echt genieten met de World Tour modus. Deze speel je niet meer in je eentje, maar moet gedaan worden met minimaal één andere speler. Vervolgens kies je een naam voor de band waarmee je over de wereld gaat toeren en zet je een logo voor je band in elkaar. Vervolgens kies je een startplaats voor je band en voila, je wordt losgelaten in de vrije wereld en kan je beginnen met je wereldwijde toer. Het eerste wat je opvalt, is dat de World Tour modus niet alleen anders is dan de solotour omdat je met een bandje speelt, maar ook omdat het qua opbouw compleet verschillend is. Ik noem de World Tour ook wel de GTA van de muziekgames, als er namelijk ooit een freeroaming muziekgame zou komen, kan het onmogelijk anders worden gedaan dan dit. Laat ik me nader verklaren. Je begint met je band in de stad die je als herkomst hebt opgeschreven. In het begin kan je alleen nog maar in deze stad spelen en in maar één club (bijna elke stad heeft drie verschillende plekken om te spelen). Elk optreden zorgt er weer voor dat je nieuwe fans krijgt en vooral ook meer sterren krijgt. Heb je een bepaalde reputatie, mag je een set spelen voor bijvoorbeeld een bus. Als je de bus hebt verkregen dan kan je hiermee naar andere plekken gaan om op te treden. Uiteindelijk speel je een totaal van zeventien steden vrij met een totaal van 41 verschillende plekken om op te treden. Die optredens zijn overigens ook niet de optredens zoals je ze gewend bent. Ja, je hebt keren dat je maar één nummer hoeft te spelen, maar over het algemeen krijg je optredens voorgeschoteld waar je twee of soms zelfs zeventien nummers achter elkaar moet spelen. Als je daar dan ook bij optelt dat het mogelijk is om je eigen setlist in elkaar te knutselen en dat er optredens zijn waarbij je niet weet wat voor nummers je voorgeschoteld gaat krijgen en je komt op een enorm uitgebreid totaalplaatje.
“Allemaal leuk en aardig dat alles zo enorm uitgebreid is, maar hoe zit het met de gameplay van de instrumenten," hoor ik jullie al denken. Nou, ik kan gerust zeggen dat de gameplay ook dik in orde is. Om te beginnen werkt het gitaarspelen in Rock Band precies hetzelfde als in de Guitar Hero games, waarvan de eerste drie (GH1, GH2 en Rock the 80’s) ook gemaakt werden door Harmonix. Door de gitaar omhoog te houden activeer je Overdrive, Rock Band’s equivalent van Star Power, en om gewoon te spelen druk je telkens de juiste knoppen in, vergezeld met het aanslaan van de strumbar. Iets wat wel nieuw is in Rock Band is de toevoeging van een tweede paar knoppen. Deze zogenaamde solo buttons kun je gebruiken om de solo’s te spelen zonder te strummen. Het is geen must om het zo te spelen, maar bij sommige solo’s komt het wel erg goed van pas. Wat misschien voor sommigen wel een kleine smet is op het gitaarspelen, is misschien dat het simpeler is dan Guitar Hero III. Echter moet ik hier wel bijzeggen dat de nummers in Rock Band een veel betere notenindeling hebben dan eerdergenoemde game.
Zoek je meer uitdaging, dan kan je alsnog gaan zingen of drummen. Bij die laatste sla je, ongeveer zoals bij de gitaar, op de juiste kleur pad als op het scherm een noot voorbij komt. Wat het geheel echter lastiger maakt is dat er af en toe ook een brede oranje lijn voorbij komt. Hierbij moet je met je voet het pedaal aan slaan. Tevens moet je op expert moeilijkheidsgraad bij een aantal nummers wel erg snel slaan, zodat het voor iemand die nog nooit gedrumd heeft haast onmogelijk lijkt. Dan heb je nog het zingen, wat ook lastiger is dan het lijkt. Immers, de game let enorm streng of je op de goede hoogte zit. Hierdoor knal ik er bij de nummers die wat hoger gezongen zijn al snel uit. Voor de activatie van Overdrive heb je bij deze twee instrumenten (in tegenstelling tot de bas en gitaar) niet veel keuze. Bij de drums komen er op bepaalde momenten fills langs, waar je als een ware Animal tekeer mag gaan op de drums, en bij zang mag je op bepaalde momenten iets willekeurigs schreeuwen in de microfoon om de Overdrive te activeren.
Op audiovisueel aspect weet Rock Band ook te imponeren. Om te beginnen zijn de graphics erg realistisch en is er een grauw tintje aanwezig over de omgevingen, in tegenstelling tot Guitar Hero III dat een explosie van kleur is. Het is daardoor echter niet minder stijlvol. Zo zijn de omgevingen werkelijk prachtig in elkaar gezet en geven bepaalde effecten net dat beetje extra. Als voorbeeld noem ik Paranoid van Black Sabbath. Zodra de solo begint worden de kleuren omgevormd tot een soort fotonegativiteit, wat een heel mooi effect geeft. Als je dan op gebied van audio gaat kijken zit alles ook prima in elkaar. Van de 67 al in het spel aanwezige tracks (inclusief de EU exclusive tracks) zijn 59 nummers de originele opnames en klinkt het dus precies zoals je zou verwachten. Tevens is de tracklist erg uitgebreid. Van klassiekers als Won’t Get Fooled Again van The Who en Gimme Shelter van de Rolling Stones tot When You Were Young van The Killers en Mysteria van Muse, de game heeft het allemaal. Daarnaast komen er elke dinsdag nieuwe nummers in de in-game Music Store die je kunt downloaden voor een zacht prijsje. De tracklist is dus eigenlijk oneindig groot! Een laatste punt wat terugslag heeft op de geweldige audio in Rock Band is dat met bepaalde nummers het publiek gaat meezingen als je het goed doet. Het geeft je meer dan ooit het gevoel dat je echt in een optreden zit, een gevoel wat Guitar Hero voor mij achterwege laat.
Conclusie
Rock Band is zijn hoge prijs meer dan waard. De drie verschillende instrumenten die bij de game geleverd zijn zien er mooi uit en zijn daarnaast van geweldige kwaliteit, een combinatie die je zelden tegenkomt. Daarnaast zit de gameplay voor de drie instrumenten prima in elkaar, met als enige smetje voor GH3 spelers dat Rock Band qua gitaar simpeler is dan zijn concurrent. De drums en zang daarentegen zijn erg lastig voor de speler die nog nooit één van deze twee dingen heeft geprobeerd. Een ander punt waar Rock Band in uitblinkt, is de keuze in het uiterlijk van je karakter en de geweldige World Tour modus. Dan heb je als laatste nog de enorm uitgebreide tracklist, die wekelijks groeit door downloadable content, en het feit dat de game audiovisueel beter is dan welke Guitar Hero game ooit. Eigenlijk is het enige echt noemenswaardige nadeel de hoge prijs, maar voor die prijs haal je wel mooi de beste muziekgame ooit in huis.