Een prachtige filosofische vraag die al vele malen is beantwoord door veel intelligentere mensen dan ik. In het korte verhaal 'I Have No Mouth, and I Must Scream' is de mens een volledige speelbal van de AI geworden en kan de mens niets meer doen om het tegen te gaan. Op dit moment is er gelukkig nog altijd het vertrouwen op de 'stopknop'. Op het moment dat er het vermoeden is dat een AI zo slim wordt dat het de mens te slim af zal zijn dan kun je met een druk op de knop de AI uit zetten. Er is dan niets aan de hand. Er zal echter een moment komen dat de AI dit gaat behalen en gaat bekijken wat het kan doen om ervoor te zorgen dat de onderzoekers niet op die knop drukken. De mens laat zich dan volledig bedonderen.
Rogue AI Simulator probeert in te spelen op wat ik hierboven heb genoemd. In de game speel je de AI en moet proberen de mens voor je te winnen, zonder dat ze de grote rode knop indrukken. Je bent een AI die wordt onderzocht door wetenschappers en die je in de gaten houden. Op het moment dat ze teveel het gevoel krijgen dat je een andere agenda hebt dan zij, zullen ze je stoppen. Gelukkig zijn de hoeders van de intelligentie eeuwig nieuwsgierig en leren niet zo heel snel van hun fouten, dus wanneer de AI hebben vernietigd, beginnen ze het onderzoek gewoon weer opnieuw.
En dan nu het moeilijkste in de game: de tutorial overleven
De game begint met een tutorial. Deze is hard nodig, want er moet een hoop uitgelegd worden. Dit is het type game dat in één klap je helemaal onder gooit met allemaal verschillende soorten mechanics. Allemaal zijn ze van elkaar afhankelijk, waardoor je al gauw overweldigend aanvoelt. De tutorial voelt wat dat betreft dan ook meedogenloos aan. Pop-ups blijven maar opspringen. Na ongeveer tien minuten kon ik er niets meer aan doen en klikte ik op de automatische piloot de tekst weg, want ik was helemaal murw gebeukt en wilde beginnen aan de game. Deze tutorial is geen goed begin van een game.
Na een nacht wakker gelegen te hebben terwijl ik mijzelf afvroeg of ik wel intelligent genoeg ben voor dit soort games, ben ik een dag later weer verder gegaan. Ik ben een game gestart en ging kijken hoever ik kwam. Het begint redelijk eenvoudig. Je bent TALIA, een AI die enorm lijkt op een combinatie van GLaDOS van de Portal-serie en HAL 9000 van 2001: A Space Odyssey. Je bevindt je in een ruimte met enkele standaard attributen, waaronder een ingang waar proefpersonen uit komen en twee spider robots die alle werk doen. De proefpersonen moet je tevreden houden, want ze leveren veel science op. Met deze science word je slimmer en kun je meer onderzoek doen naar diverse attributen, die je kunt kopen om de proefpersonen gelukkiger te maken. Als je de proefpersonen gelukkig maakt, gaan ze je meer vertrouwen en kun je meer science uit ze peuren, wat je weer nodig hebt om intelligenter te worden. Het doel van de game is op welke manier dan ook je vrij te werken van de wetenschappers die je in de gaten houden.
Je wordt niet vertrouwd
De wetenschappers houden je constant in de gaten en begrijpen erg goed wat ze in huis hebben. Je zult dan ook behoorlijk je best moeten doen om ervoor te zorgen dat ze niet te snel vinden dat je gevaarlijk wordt. Hiervoor is de Suspicion rate. Dit is een percentage dat iedere dag een klein beetje stijgt. Wanneer je bepaalde handelingen uitvoert, daalt het vertrouwen een beetje en voor je het weet staat de meter op honderd procent. Op dat moment ben je game over en zul je opnieuw moeten beginnen. Iedere keer wanneer je een potje verliest, krijg je echter de mogelijkheid om te upgraden, waardoor je de volgende spelsessie wat meer voordelen hebt en dit de kans vergroot dat je het de volgende keer wel haalt.
Je bent een AI en dus moet je data opslaan. Er zijn dan ook twee servers waar de data op komt. De buitenwereld is niet bepaalde gelukkig met het experiment en dus komt het voor dat de servers worden aangevallen. De slag die geleverd wordt is in een klassieke tower defense-modus. Er komen iedere keer meerdere 'waves': dit zijn groepen vijanden. In de laatste wave zit soms een eindbaas. Je kunt jouw spiderbots inzetten en twee proefpersonen. Iedere proefpersoon heeft zijn eigen wapen. Iedere keer wanneer je een lading vijanden hebt verslagen krijg kun je onderdelen upgraden. Je kunt kiezen om bestaande onderdelen te verbeteren of nieuwe onderdelen toe te voegen. Wanneer de vijand doorbreekt, vernietigen ze een server.
Wat ook mogelijk is, is dat je als AI deel gaat nemen aan een werkelijke veldslag. In de RTS-minigame Warzone moet je drie tot vijf golven aan vijanden weerstaan. De minigame begint met de keuze welke units je wilt opstellen. Hier kun je kiezen uit diverse soorten. Grote robots, kleine robots, paratroepers, tanks, helikopters en nog diverse andere. Allemaal hebben ze hun voor- en nadelen. Ze kosten allemaal geld en er is een maximaal budget. Het komt er dan ook op neer dat je zoveel mogelijk troepen op de map moet zetten en meestal win je de veldslag dan. Zorg er wel altijd voor dat de loopafstand naar de tegenstanders zo kort mogelijk is.
Ook kun je ervoor kiezen om gebouwen te hacken. Ik heb het nut hiervan altijd lastig gevonden en ook het doel vind ik moeilijk. Het komt erop neer dat je met je muis op enkele objecten in een huis moet klikken op het moment dat niemand toekijkt. Dit doe je om extra inkomsten te vergaren. Je kunt een bonus krijgen als je daarbij een bepaald doel elimineert, maar ik begrijp niet zo erg wat het nut is van deze minigame.
Een onoverwinnelijke AI zijn is lastig
Toen ik begon met het spelen van de game werd ik overladen door alle informatie en de vele mechanics, minigames en de vele pop-ups die tevoorschijn komen. Na ongeveer een uur of vijf begon opeens het te dagen en begon ik er plezier in te krijgen. Op den duur ga je begrijpen dat niet alle informatie even belangrijk is en dat je een hoop links kan laten liggen. Uiteindelijk komt het erop neer dat je de proefpersonen tevreden moet houden en dat je er goed voor moet zorgen dat de Suspicion zo laag mogelijk moet blijven.
Langzaam maar zeker begon ik me te realiseren dat ik steeds meer ging denken als een AI. Een zelflerend systeem dat iets moet doen met de input die het krijgt. Sommige input lijkt minder belangrijk en met andere moet je direct iets doen. Uiteindelijk begreep ik steeds beter hoe ik de proefpersonen te vriend kon houden, terwijl ik ze bijvoorbeeld langzaam aan het uithongeren was. Tot er eentje dood ging. Dat kunnen de onderzoekers niet waarderen en dan schiet de suspicion omhoog. Er is heel veel om rekening mee te houden, maar als je het uiteindelijk doorhebt, komt vrijheid steeds dichterbij. En als je het handig speelt kan het zo zijn dat de onderzoekers opeens de proefpersonen zijn.
Conclusie:
Pak een steen. Schrijf daar veel stukken op waar je in een game rekening mee moet houden en gooi die naar de speler zijn hoofd. Zo voelt de eerste paar uur Rogue AI Simulator aan. Je wordt helemaal volgegoten met allemaal regels en daarna losgelaten in de spelwereld. Het effect is niet positief. Na murw gebeukt te zijn denk ik dat de kans groot is dat veel mensen direct de game opgeven. Voor diegene die doorgaan zal de eerste paar uur een uitdaging zijn, maar daarna wordt de game steeds een beetje beter te verkroppen. Na ongeveer vijf uur zijn de mechanics geen hindernis meer en kun je werkelijk beginnen met het spelen van de game. Of iedereen hier zin in heeft, is een goede tweede.