Romancing SaGa: Minstrel Song Remastered – International

Een belangrijk stukje context voor deze game, is dat het de vierde versie ervan is. De originele Romancing SaGa verscheen op de Super Famicon, de Japanse tegenhanger van onze SNES. Vanwege de beperkingen op dat apparaat, moesten een hoop zaken worden geschrapt, hetgeen een pijnpunt was voor spiritueel vader Akitoshi Kawazu. Dus toen de PlayStation 2 verscheen, nam hij de game opnieuw onder handen voor een hoop verbeteringen.

Sindsdien is er het nodige gebeurd, maar zaken als de Wonderswan Color-, i-Mode-, Softbank- en EZweb-versies waren puur voor Japan en is dus niet iets waar ik ruimte mee ga vullen. In 2022 kwam echter een Remaster. Deze versie schaalde de PS2-graphics op naar een hogere resolutie, hetgeen een vrij bizarre ervaring was, en deed kleine toevoegingen aan het spel. Tegelijkertijd verbeterde het weinig aan het origineel. En deze International-versie is gewoon die versie, maar dan in wat meer in Europa gesproken talen.

Subarashi

Zoals vaste lezers ongetwijfeld konden zien aankomen, maakt deze toevoeging mij persoonlijk geen hol uit. Ik speel mijn JRPG zoals het hoort: in good old 日本. Maar al snel blijkt het niet bijster veel uit te maken. Voor een JRPG is Minstrel Song behoorlijk licht op het gebied van tekst en nog meer op het gebied van voice acting. Een quest als het zoeken van een vermiste broer, worden met één zin toegelicht bijvoorbeeld. Laten we echter niet op de zaken vooruit lopen.

In Minstrel Song kun je kiezen uit acht karakters met ieder hun eigen stats, motivaties en verhaal. Allen raken ze verweven in een plot dat ze oog in oog brengt met een kwaadaardige god, maar daar komen is verre van lineair. Sterker nog: het is niet overdreven om te zeggen dat er geen pad is. Dit is Romancing SaGa! Zoek zelf de weg maar n00b!

Zwemmen of verzuipen

Natuurlijk mag dit niet als een verrassing komen. Deze vrijheid was immers wat mij aansprak in Revenge of the Fallen. Het is precies waar ik deze game voor wilde recenseren. Toch had ik al na vijf minuten enorme spijt van mijn besluit. Revenge of the Fallen gaf je een lineair begin, een duidelijke motivatie en een einddoel aan de horizon. Minstrel Song gaf mij hé~lé~máál niets. Gray, het karakter waar ik als eerste mee speelde, kwam van een boot af en is een avonturier die naar schatten zoekt. Hier is een dorp en succes ermee!

Door in dat dorp te praten, ontdekte ik dat er schatten zouden moeten liggen in ondergrondse gangenstelsels, maar dat in die stelsels ook dinosauriërs wonen die hun waardevolle eieren met hand en tand verdedigen. En denk maar niet dat je ze kunt bevechten, want ze doen met één aanval meer schade dan jouw party in totaal aan HP heeft.

Dankzij een guide kwam ik na een paar uur worstelen erachter dat je speciale skills kan leren om de gigantische hagedissen te ontlopen, maar dat dit wel ten koste gaat van LP als je niet vaardig genoeg bent. LP welke, net als in latere games, dient als een aftikkende klok voor de permanente dood van je karakter! Je moet dus letterlijk riskeren dat een karakter permanent sterft om dingen te kunnen doen als sluipen en springen, tenzij je gaat grinden om beter te worden.

Rammelde zakken

Grinden was eveneens iets wat ik prees in Romancing SaGa, dus het hier moeten doen lijkt niet direct een probleem. Je weet nooit exact wat je traint, daar je geen levels maar stats verhoogd na elk gevecht met een sterk element van willekeur, maar linksom of rechtsom wordt je sterker. Bovendien krijg je ook hier nieuwe skills door middel van inspiratie, waardoor je nooit weet wat je gaat ontdekken. Je voelt de ‘maar’ echter al aankomen.

In Minstrel Song gaat de wereld door. Met of zonder jou. Er is een zogenaamde Event Rank en wanneer die geraakt wordt, sluiten bepaalde gebeurtenissen zich af en openen zich nieuwe. Je kunt krachtige wapens, potentiële rekruten en lore compleet missen als je niet een guide gebruikt, al dan niet in combinatie met een spreadsheet om alles op bij te houden. Het is, wederom, precies wat ik van de serie zou verwachten, maar waar het kwartje bij mij in Romancing SaGa 2 al vrij snel viel en zorgde voor de jackpot, heb ik na het spelen van drie verhaallijnen nog altijd een stapel kleingeld in mijn kop rommelen bij de spreekwoordelijke gokkast van deze titel.

Het zal in zijn tijd ongetwijfeld revolutionair zijn geweest. Ik kan me zo een scenario voorstellen waarbij scholieren op het schoolplein informatie uitwisselen over wat ze gezien hebben en hoe ze dat hebben ontgrendeld. Over de nieuwe gebeurtenissen die afhangen van met je hoeveelste karakter je bezig bent en game-bladen die obscure gebeurtenissen op papier zetten. En als je daar positieve herinneringen aan hebt, kan ik me voorstellen dat dit een blast from the past is, die toegankelijker is dan ooit. Ik heb die klik echter niet en het resultaat is een game met vreemde mechanics die op nog vreemdere manieren met elkaar samenhangen, een ondoorzichtig design dat voornamelijk frustreert en anno 2025 gewoonweg niet meer uitnodigt om verder te spelen. Zelfs als ik in acht hou dat men trouw wil blijven aan het bronmateriaal, had men wel naar de bugs kunnen kijken, want de problemen die in 2002 al op de PlayStation 2 speelden, kwam ik ook nu weer tegen.

Conclusie:

Romancing SaGa is van uitmuntende kwaliteit wanneer alles goed samenkomt, maar dat is niet het geval in Minstrel Song. Misschien is het dat we tegenwoordig te veel gewend zijn, maar de game voelt rommelig aan en nodigt niet uit tot verkenning, maar tot guides zoeken. En dat is geen leuke manier van spelen in mijn optiek.