Toen de Xbox Series en PlayStation 5 werden aangekondigd, stond ik vooraan om een exemplaar te reserveren bij de lokale gameboer. Niet direct omdat ik must-have games had gezien, maar vanwege mijn werk voor GameQuarter. Ervaring leerde mij immers dat de games die ik doorgaans graag speel, niet in de eerste een á twee jaar naar de nieuwe generatie komen. Daar dacht BANDAI NAMCO ditmaal anders over.
In een Xbox stream notabene maakte ik kennis met Scarlet Nexus, een anime action RPG die officieel de eerste next-gen titel werd waar ik erg warm voor liep. Dat ik een recensie-exemplaar zou bemachtigen was dan ook een gedane zaak, al ruim voor release. En gezien jij mijn recensie nu kunt lezen, kunnen we concluderen dat dat ook zo gelopen is.
Opstapje
Dat de toekomst niet altijd loopt zoals verwacht ervaren Yuito en Kasane, de twee hoofdpersonen van Scarlet Nexus. Beide zijn nieuwe cadetten van de OSF (Other Suppression Force), een team van specialisten dat de mensheid beschermd tegen vreemde wezens die men tot Others heeft gedoopt. Deze komen letterlijk uit de lucht vallen op zoek naar hun favoriete snack: breinweefsel.
OSF-leden zijn gekozen aan de hand van hun bovennatuurlijke vaardigheden, die ze gebruiken om de Others te bevechten. Hierbij kun je denken aan teleporatie, pyrokinese, astral projection en onzichtbaarheid. Onze helden zijn echter gezegend met hét klassieke voorbeeld van psychische kracht: telekinese. Ook wel psychokinese genoemd, is dit de mogelijkheid om voorwerpen te laten bewegen met je brein. Of in het geval van ons duo: auto’s als projectielen gebruiken.
Links of rechts?
Voor je mag beginnen met het lanceren van de Prius van de toekomst, moet je eerst kiezen wiens avontuur je wil volgen: dat van Yuito of Kasane. Want ondanks dat hun opzet zoals boven beschreven gelijkaardig is, zijn de karakters niet inwisselbaar. Ze hebben andere achtergronden en motivaties, die hun op andere paden sturen gedurende het verhaal. Deze paden kruisen elkaar regelmatig, maar toch zullen met name in het begin van het spel grote delen van elkaar verschillen. Toch is dit een keus waar je niet te veel op moet tobben. Je zult de belangrijkste dingen in beide verhaallijnen leren en moet om de game écht uit te spelen meerdere playthroughs doen, al zijn deze gelukkig wel middels een New Game+. Een eerste playthrough kostte mij immers al ruim achttien uur.
Op deze verhalen kijk ik persoonlijk overigens terug met gemengde gevoelens. Als ik mijn notities erbij pak, zie ik voorspelbaar herhaaldelijk erin terugkomen. Maar meestal werd dit daarna doorgekruist of vergezeld door een *WTF. Scarlet Nexus speelt geniaal op de speler in door je voortdurend op een verkeerd been te zetten. Door vooroordelen en eerdere ervaringen slim in te zetten, slaagt de game er regelmatig in om je te laten denken dat een clichématige ontwikkeling in het verhaal op de loer ligt. En niet zelden komt die ook, enkel om daarna volledig onderuitgehaald te worden door een andere ontwikkeling die je niet zag aankomen. Het maakt van Scarlet Nexus geen verhaaltechnisch hoogstandje, maar het weet wel boven de massa van gelijkaardige JRPG’s uit te stijgen.
Hard and fast
Een ander vlak waarop Scarlet Nexus positief verrast, is combat. Anime action RPG’s als deze zijn er velen, getuigde de Tales of- en Ys-, en Kingdom Hearts-series. De kunst zit hem echter in daar iets unieks doorheen mengen. SN doet dit met eerdergenoemde krachten. In combat ren je over een relatief open speelveld, waarbij je verschillende soorten aanvallen in real-time lanceert op de Others. Maar dat is slechts het begin.
Wanneer je fysieke aanvallen raken, bouw je energie op die je kunt inzetten om objecten in de omgeving rond te smijten. Daarbij wordt op briljante wijze gebruik gemaakt van de adaptive triggers van de PlayStation 5. Je hebt op hectische momenten niet de luxe om rustig rond te kijken op het slagveld en kunt daardoor dus mogelijke projectielen missen, hetgeen met name in de endgame veel voorkomt. Dankzij deze functie van DualSense hoeft dat echter niet. Als je op R2 drukt en hij geeft mee, dan valt er niets te halen. Voel je echter weerstand, wat je direct merkt als je ook maar een beetje druk op de trigger uitoefent, dan heb je de optie om je vijand te bombarderen met een stuk asfalt, ijzeren ton of roestige steunpilaren. Op soortgelijke wijze kun je de L2 inzetten voor contextgevoelige psychokinetische aanvallen die daarna QTE’s in gang zetten.
Eens je deze mechanics onder de knie hebt, zul je doorgaans een of twee voorwerpen gooien, waarmee je de vijand uit balans brengt. Je stormt dan zonder oog voor eigen behoud op hem af, hakt erop los tot je energie is aangevuld en neemt weer afstand. Dat werkt echter niet eeuwig, daar de projectielen zoals gezegd ooit opraken. In die situaties heb je nog een paar andere opties: SAS en Brain Field.
Teamwork makes the dream work
SAS is een technologisch wonder waar elk OSF-lid mee uitgerust is. Hiermee kunnen leden met elkaar praten via breinberichten en hun krachten delen. Zo kun je bijvoorbeeld je zwaard een elektrische lading geven of jezelf tijdelijk uitrusten met supersnelheid. Door deze gaven juist in te zetten kun je bepaalde vijanden het hoofd bieden en met een beetje geluk hun zwaktes uitbuiten voor een vernietigende finisher. Maar wil je écht veel schade doen, dan moet je uitwijken naar het Brain Field.
Brain Field is een soort supermode bovenop een supermode. In combat kun je omschakelen naar Brain Drive, waarbij je snelheid en kracht toenemen. Over wanneer deze mode activeert heb jij als speler geen inspraak. Brain Field doet hetzelfde, maar voert je krachten zover op, dat je tot wel tien keer zoveel schade doet als normaal en (na voldoende upgrades) tijdelijk onkwetsbaar bent. Dat klinkt fantastisch, ware het niet dat de gebruiker zijn brein ook te lijden heeft onder diens boost. Dus hoe langer je het gebruikt, hoe groter de kans wordt dat je het bewustzijn verliest te midden van een gevecht. En tenzij een bondgenoot je daarna op de been helpt, is dat een directe game over.
Op hoe groot de kans op die helpende hand is, heb je zelf invloed. Niet enkel door je bondgenoten in een gevecht in leven te houden, maar vooral ook door hoe je buiten gevechten met ze omgaat. Tussen verhaalsegmenten door trek je je terug naar een hub, waar je kunt praten met bondgenoten en ze cadeaus kunt geven. Doe dit genoeg en je krijgt unieke dialogen, die gepaard gaan met bonussen. Denk hierbij aan een offensieve of defensieve hulpactie in gevechten, zelfs wanneer ze niet naast je vechten, of die erg handige revive. Het doet een klein beetje denken aan de social links van een Persona-game, maar dan veel minder diepgaand en divers. Spijtig, want ik had graag een band willen opbouwen met de meeste van deze karakters (fuck you Shiden) en ze op een meer organische manier leren kennen.
Conclusie
Scarlet Nexus is niet dé tekenende RPG die Final Fantasy VII, Kingdom Hearts 2 en Persona 5 voor respectievelijk de PSX, PS2 en PS4 waren, maar is wel een degelijke action RPG voor zij die daar van houden. Verhaaltechnisch steekt het aardig in elkaar, al is de sidecontent wat aan de magere kant. Een adequaat en verrassend fijn gevechtssysteem compenseert dat echter ruimschoots.