SEASON speelt zich af in een spelwereld die wordt geteld in seizoenen. Zo zijn er de Olden Days, Season of Modernity, Golden Season, The War en het huidige seizoen dat verder geen naam heeft. Het einde van een seizoen leidt tot grote veranderingen, waar ze in het dorp Caro, waar de protagonist vandaan komt, erg bang voor zijn. Bij het vierde seizoen was de verandering echter catastrofaal. Een oorlog van ruim tien jaar scheurde de bekende wereld uiteen. Het einde van de oorlog markeerde een nieuw seizoen, hoewel de littekens altijd zullen blijven.
In de game speel je een jonge vrouw die gaat proberen om de wereld te ontdekken en dit vast te leggen in een dagboek. Gewapend met een microfoon en een Polaroid camera gaat ze aan de slag. Om dit te kunnen doen maakt haar moeder een talisman, waarin ze letterlijk haar herinneringen offert aan haar dochter. Ze noteert nog iets in het dagboek en gaat op pad. Op pad naar de ontdekking van de geschiedenis van deze spelwereld.
Een lege huls die foto's maakt
Bij het begin moest ik erg aan dit concept wennen. De gameplay is een soort combinatie tussen Pokémon Snap en de gemiddelde walking simulator. Hij is volstrekt geweldloos en straalt daarmee een heerlijke sereniteit uit. Je fietst van plek naar plek en maakt foto's van wat je tegenkomt. Is het een belangrijk object wat er op de foto staat, geeft de hoofdpersoon er commentaar op, wat als geschreven tekst toegevoegd kan worden in het dagboek. Wanneer je dagboek een bepaalde hoeveelheid gegevens bevat kun je naar het volgende onderdeel.
De game ziet er zeer goed uit. De graphics lijken op die van The Legend of Zelda: Breath of the Wild en daarmee lijkt de game soepel te draaien. Ik merkte echter wel dat de grafische kaart van mijn PC overuren moest draaien bij het spelen, hoewel er geen framedrops waren. De PC-versie heeft nog een probleem waar ik niet helemaal de vinger op kan leggen. Het maakt niet uit welke resolutie je instelt, want hij pakt bijna altijd dezelfde beeldverhoudingen op. Wanneer je een resolutie instelt voor 1920 x 1080 of voor 1920 x 1200 maakt dit geen verschil. Wanneer ik bijvoorbeeld ga van Full HD (1080 pixels in hoogte) naar HD Ready (720 pixels in hoogte) verandert hij de resolutie wel. Ook heb ik niet het gevoel dat het inschakelen van DLSS iets aan de performance doet. Met VSync zijn dit ook de enige grafische instellingen die je kunt veranderen en dat is voor PC-begrippen wat karig.
Het hoofdpersonage hoort denk ik tot de meest kleurloze hoofdpersonages in gaming die ik ken. Het is een jonge zwarte vrouw met kort haar, een bril die van iedereen had kunnen zijn met zulke saaie kleding die door alle genders gedragen kan worden. Ook ben ik geen naam van deze persoon tegen gekomen. De ontwikkelaar heeft er overduidelijk voor gekozen om alle scherpe randjes van het karakter weg te snijden, waardoor je met een nogal levenloos karakter zit te spelen. Hiermee voldoet de ontwikkelaar aan de ongeschreven regel dat de personages politiek correct moeten zijn. De prijs is wel dat je met een compleet kleurloos persoon op pad gaat. Het is niet erg, maar de hoofdpersoon had wat meer vlees op de botten mogen hebben. Nu is het alleen maar een lege huls die rondloopt en foto's maakt.
Lekker een stukje fietsen
Dat de hoofdpersoon een lege huls is, mag de pret niet al te veel drukken. De grafische vormgeving van de game is zeker geen lege huls en ook de personages die je tegenkomt tijdens de reis hebben wel degelijk iets te vertellen over de wereld en over zichzelf. Door het praten met deze mensen en het fotograferen van de omgeving, leer je steeds meer details kennen over de situatie waar de spelwereld zich in bevindt en welke kant de game op zal gaan. Hoewel ik in het begin het niet helemaal begreep, kreeg ik ergens op de helft een idee waarom ik al die foto's zat te maken en in een plakboek plaatste.
Om snel van het ene naar het andere punt te komen is er een fiets. Fietsen is nooit het sterkste onderdeel geweest in gaming, maar in SEASON werkt het verbazingwekkend goed. Wat ik wel jammer vind, is dat ravijnen vaak worden gezien als muren en de laatste keer dat ik met twintig kilometer per uur tegen een muur aan knalde, stapte ik niet alleen van mijn fiets af. Dit komt een beetje raar over, maar is niet onbegrijpelijk, omdat de makers als doel hadden een geweldloze game te maken. Dus animatie voor iemand die van een fiets valt, hoort hier niet bij. Het komt weleens voor dat je de fiets kwijt bent, maar dan kun je via het pauze-menu de fiets oproepen zonder verdere problemen.
Zoals altijd met walking simulators is deze game erg gericht op het verhaal en ben je relatief weinig tijd aan de game kwijt. Persoonlijk was ik ongeveer acht uur bezig om hem uit te spelen, daarmee heb ik alles netjes afgerond. Dit lijkt kort, maar ik heb eigenlijk nooit een game van dit genre gespeeld die langer bezig was om zijn verhaal te vertellen.
Conclusie:
Waar bij veel games het uiteindelijke doel is dat je gewelddadig moet zijn om je doel te bereiken, is het in SEASON: A Letter to the Future de uitdaging om van alle belangrijke locaties de juiste foto's en geluidsopnames te maken. Daarmee heeft deze game zeker een functie. Hoewel het hoofdpersonage totaal kleurloos is en dit het verhaal van de game in de weg staat, is de spelwereld dit allesbehalve kleurloos. Liefhebbers van walking simulators zullen deze game zeker kunnen waarderen. Het heeft iets prettigs en rustigs. Het is wel direct duidelijk dat hij niet voor iedereen is.