Sega Superstar Tennis

Iedereen die vroeger wel eens een paarse kubus in z’n huiskamer had staan, kan zich vast nog wel herinneren dat er rond die tijd ook een tennis-game verschenen is. Deze behoorde toe aan Nintendo’s grootste icoon Mario. Nu Sega met haar eigen tennisgame - waar haar eigen populaire personages een grote rol in spelen - op de proppen komt, gaat men die twee games al snel vergelijken. Maar of dat terecht is?

Voordat ik die vraag ga beantwoorden werp ik eerste even een blik op mijn oude vertrouwde kladblokje, die me altijd vergezelt wanneer ik een game aan het spelen ben voor een recensie. Hier komen meestal de dingen op te staan die me opvielen of die ik van tevoren niet verwacht had. Alle aspecten die er níét opstaan waren dus precies als verwacht, en ik kan je nu alvast vertellen dat ik slechts één ding opgeschreven heb.

Dit betekent dus dat de game voor de rest geheel in de lijn der verwachting lag. Het gevoel dat ik van tevoren bij deze game had was een gevoel van tennis dat niet draait om zo diep mogelijk gaande gameplay, maar om een simpele variant dat puur draait om de fun. Nu ik de game zelf gespeeld heb blijkt dit wel aardig te kloppen: er is een knop voor gewoon terugslaan en eentje voor het maken van een lob-balletje. Verder kun je met de analoge-stick je poppetje besturen, in tegenstelling tot het welbekende Wii Sports, en bepalen naar welke kant van het veld je de bal speelt.

Een simpele, maar zeker ook vloeiende en doeltreffende manier van tennissen, die op het eerste gezicht lichtelijk eentonig lijkt. Het is echter minder eentonig dan het lijkt door de verschillende types personages die in de game verwerkt zitten. Vanzelfsprekend heeft Sega zijn game volgepropt met personages uit bekende franchises. Denk bijvoorbeeld aan hun grootste icoon Sonic of het populaire aapje AiAi uit de Monkey Ball-serie. Behalve dat ze de functie hebben nostalgische gamers te lokken, zijn ze ook opgedeeld in verschillende groepen qua manier van tennissen. Zo is Sonic heel snel, speelt Amigo met allerlei effectballetjes en is Dr. Eggman, de grote vijand van Sonic, een perfect zwaargewicht met een krachtige arm.

Maar dat is niet het enige dat er voor zorgt dat de game niet te snel eentonig wordt. Want behalve de trucjes van zoveel mogelijk bekende characters in je game stoppen en die van een verschillende speelstijl voorzien gebaseerd op het uiterlijk, heeft Sega nog een belangrijk element van de gameplay van Nintendo overgenomen, wat hier de “Super Star Skills” genoemd wordt. In principe komt het er op neer dat je door het maken van lange rally’s Super Star Skills verzamelt die je, wanneer je er genoeg hebt, om kunt zetten in een special move. Om weer even het voorbeeld van Sonic erbij te pakken: zijn ballen maken opeens de gekste bewegingen en loopings, waarbij als pluspunt genoemd kan worden dat de ontwikkelaars goed gekeken hebben naar het personage.

In totaal zitten er zo’n zestien verschillende personages in de game verwerkt met allemaal een eigen special move, waarvan de helft ongeveer vrijgespeeld moet worden, hetgeen voor de nodige variatie zorgt. Voor het oog wel te verstaan, want de gameplay zelf verandert niet erg veel door een ander personage te kiezen en helaas zijn er ook niet zo veel verschillende tennis-type’s. Het schept daarintegen wél een heel echte Sega-sfeer, waar ook de vele bekende locaties uit de games hun bijdrage aan leveren. Zo zul je onder andere op een kerkhof spelen dat regelrecht uit de House of Dead-serie geplukt is en een tot tennisveld omgetoverde parkeerplaats. Hierbij kan ik ook melden dat de soundtrack dik in orde is. Het is, wederom, een lust voor het oor van de nostalgische fans door al die bekende deuntjes van vroeger.

Tot nu toe was het dus inderdaad aardig vergelijkbaar met de tennisgame van Mario en op dit moment in de recensie zou ik dan ook zeggen dat de game vrijwel een kopie is van eerder genoemde, maar dan met andere personages. Gelukkig heeft Sega daar iets aan gedaan en heeft naast de normale modi – die bestaan uit gewoon een los potje spelen, een toernooi houden en een paar andere spelletjes spelen voor de multiplayer – nog een optie toegevoegd. Deze is ter vervanging van de story mode die niet in een tennisgame thuishoort, de zogenaamde Super Star Modus.

In deze mode is het de bedoeling dat je met elk personage een hele rits aan mini-games speelt. Met Sonic bijvoorbeeld – ja, het is en blijft toch een universeel voorbeeld – voltooi je grotendeels je missies door ringen te pakken terwijl je aanvallen van robots ontwijkt en met AiAi is het de bedoeling dat je ballen, waar hij normaal in opgesloten zit, door ringen heen mept. In deze mini-games zitten veel variatie en zijn in principe allemaal leuk om te spelen, hoewel het gros niet al te veel van je vaardigheden vereist. Wel is dit een redelijk originele manier voor een tennisgame om personages, speelvelden en verscheidene tracks te unlocken, maar verwacht niet dat je tennisvaardigheden er op vooruit zullen gaan.

De oplettende lezer heeft al in de vorige alinea gezien dat de mini-games “in principe” leuk zijn om te spelen, hier komt namelijk het enige woord dat ik op m’n kladblokje heb geschreven om de hoek kijken. Op het witte papier is met een zwarte pen in grote, duidelijke letters, die dik onderstreept zijn, gekrast: laadtijden. Dit heb ik met grote ergernis neergepend toen ik voor de zoveelste keer achttien seconden (!) moest wachten voordat ik een mini-game van meestal ongeveer negentig seconden kon spelen. En dat is jammer, want ze zijn leuk om te doen en geven een verfrissende draai aan de game, maar die ergernis haalt wel een groot deel van het speelplezier weg. Daar komt bij dat het allemaal niet zo lang duurt en je dus in je eentje al snel uitgespeeld zult zijn.

Gelukkig beschikt deze game dan ook nog over multiplayer, waar je pas echt ziet waarvoor deze game eigenlijk bedoeld is. Hij is niet bedoeld om je in je eentje urenlang mee te kunnen vermaken, het gaat om de fun met anderen, waardoor dit een geschikte party-game is. Activeer een tweede, derde of zelfs vierde controller en ga lekker met je vrienden een toernooi houden of gewoon een grappig potje dubbelen zonder al die serieuze regels bij tennis. En voor het geval je geen vrienden hebt of ze kunnen niet of je hebt een tekort aan controllers, dan bestaat gelukkig ook nog de mogelijkheid om online te gaan.

Om even terug te komen op de vraag die ik in het begin van de recensie stelde: ja, deze game is inderdaad te vergelijken met Mario’s variant op de Gamecube. De populaire personages die de hoofdrollen spelen, de simpele doch soepele manier van tennissen, de lichte verschillen tussen de tennisstijlen, de toevoeging van de special moves, de omgevingen die uit vroegere games geplukt zijn, de tracks die uit vroegere games geplukt zijn en het multiplayer aspect (hoewel je met de Gamecube niet online kon) zijn nagenoeg hetzelfde. Jammer genoeg voor Sega ligt het grootste minpunt van de game, namelijk de laadtijden, bij het enige dat ze wél zelf verzonnen hebben: de Super Star Modus. Toch zijn de mini-games leuk om te spelen en houden je in je eentje ook nog wel een tijdje bezig. Al met al is deze game vooral bedoeld als party-game en is het een prima optie voor wanneer je een keer iets anders wilt doen dan je vrienden neerknallen.