Het reviewen van een remake van een game is in essentie niet bijster veel anders dan het recenseren van een regulier spel. Je kijkt onder andere naar het verhaal, de gameplay, technische mankementen, presentatie en de hoeveelheid content die een game je geeft voor je zuurverdiende centen. Anders dan bij een nieuwe game is een remake echter ook gebonden aan het bronmateriaal. Verbeteringen doorvoeren is natuurlijk een must wanneer je een dergelijk product wederom in de markt wilt zetten, maar als je daar te ver in doorslaat verloochen je mogelijk ook wat de game oorspronkelijk goed maakte. Het vinden van een balans tussen deze twee aspecten is een uitdaging voor elke ontwikkelaar, maar het is ook iets wat moeilijk te beoordelen is, zoals Shadow of the Colossus voor PS4 bewijst.
Al vanaf het moment dat de eerste cutscene van SotC speelt, is het duidelijk dat we te maken hebben met een game die van de grond af aan is opgebouwd voor de PlayStation 4. Wander, onze hoofdpersoon van dienst, reist te paard door een ogenschijnlijk eindeloze vlakte om uiteindelijk aan te komen bij een oude tempel. Hier wordt onthuld dat hij niet alleen reist, maar dat hij het ontzielde lichaam van zijn vermoedelijke geliefde op sleeptouw heeft genomen in de hoop een manier te vinden om haar weer tot leven te wekken met behulp van de eeuwenoude krachten die de tempel hun thuis noemen.
Adembenemend
Deze pakweg tien minuten lange introductie geeft jou als speler de kans om de wereld waarin je mag vertoeven eens goed in je op te nemen. En hoewel je vooral zand en steen ziet, valt niet te ontkennen dat met name de tempel en de beelden die het sieren nog maar nauwelijks te vergelijken zijn met de PlayStation 2-game waar deze release op gebaseerd is. Het licht dat de tempel binnenvalt, de stofdeeltjes in de lucht en de haren van je paard zijn staart zijn verbluffend, al voor je goed en wel iets gedaan hebt. Het is dan ook niet verwonderlijk dat er een photo mode in de game is gestopt om deze aanzichten voor eeuwig vast te leggen. Echt indrukwekkend wordt het echter pas eens je de wereld van Shadow of the Colossus zelf mag verkennen en je oog in oog komt te staan met de zestien wezens die je moet vellen voor de bovennatuurlijke entiteit van de tempel je wens in vervulling laat gaan. Het pad daarnaartoe is helaas een heel stuk minder imposant.
Shadow of the Colossus heeft een behoorlijk grote spelwereld zonder enige laadtijden. En zoals je kon verwachten betekent dit dat er op andere dingen beknibbeld moest worden, dat is immers altijd het geval bij dit soort games. Maar waar veel van de zwaardere games slimme trucjes gebruiken om dit te verbloemen, daar zijn de limieten van Bluepoint’s versie van Team Ico’s game voor iedereen te zien.
Technisch gebrabbel
De lijst van technische mankementen en oneffenheden die ik tijdens mijn speelsessie tegenkwam, is langer dan menig colossi die ik tijdens mijn avontuur moesten vellen. Voor mijn review heb ik daarom besloten om mij te focussen op de meest storende problemen die ik meerdere keren tegenkwam tijdens mijn pakweg acht uur durende avontuur en daaropvolgende New Game+ en Time Attack.
Allereerst zijn er tal van clipping issues, waarbij Wander, zijn zwaard of zijn paard Agro door de omgeving heengaan of anderzijds vreemde taferelen demonstreren. Zo stond ik bijvoorbeeld op meerdere momenten met mijn voet in een stenen traptree, sneed mijn zwaard onbedoeld door stenen pilaren alsof ze van boter waren en omzeilde Agro stenen die hij moest passeren door er simpelweg langs te teleporteren. Stuk voor stuk zijn dit slechts kleine gebreken, maar doordat ze talrijk en veelvoorkomend zijn, doen ze merkbaar afbreuk aan de ervaring.
Hetzelfde kan gezegd worden van de pop-up die je ervaart als je op Agro’s rug de vlaktes doorkruist. Shadow of the Colossus heeft in de meeste stukken van het spel een draw distance (ik zou gewoon kijkafstand zeggen) die varieert van goed tot indrukwekkend. Maar wie zijn ogen richting de grond richt, schrikt bijna van het contrast.
Wie op volle snelheid zijn paard aanspoort, zal met regelmaat ervaren dat de PlayStation 4 het niet bij kan houden. Grassprieten, textures en kleuren zie je letterlijk voor je opdoemen, alsof de flora opbloeit van jouw aanwezigheid. En hoewel dat ergens best interessant zou zijn, is dat duidelijk niet wat hier speelt. Dat is echter nog niet het grootste probleem.
Ga neer!
Agro, jouw trouwe ros, is je enige partner tijdens jouw avontuur in Shadow of the Colossus en helpt je om de spelwereld in hoog tempo te doorkruisen. Zoals net gezegd brengt dat wat technische problemen met zich mee, maar desondanks is het een zegen. Want hoewel de spelwereld van SotC groots en imposant is, is het ook heel erg leeg. Op de zestien giganten die je moet verslaan na, heeft de game geen vijanden die je moet bevechten. Enkel planten en een enkel dier vullen deze vlaktes, waardoor het verkennen ervan verre van uitnodigend is, zelfs al zijn er wat collectables te vinden. Ik betrapte mezelf er dan ook al snel op dat ik de kortste weg naar het volgende doelwit zocht om maar zo min mogelijk tijd kwijt te zijn met reizen. Moge het duidelijk zijn: dat is geen goed teken.
Vechten met de colossi is een waar genot. De meeste torenen boven je uit en zijn net zo imposant als dat ze angstaanjagend zijn. Je hoeft dan ook niet verwachten dat je met je miezerige zwaard op ze in te kunt hakken. In plaats daarvan draait de gameplay om het vinden van de zwakke plek van je vijand, vervolgens uitvogelen hoe je erbij kunt komen, om af te sluiten met een serie zwaardsteken om het beest te vellen. In de meeste gevallen komt dit neer op een combinatie van je omgeving gebruiken en klimmen over het lichaam van de colossus, waarbij je moet letten op je stamina. Een strijd op leven en dood, want Wander is een vrij teer ventje, waarbij je zowel snel als voorzichtig probeert te zijn. En dat alles zorgt elke keer weer voor pure epicness.
Het contrast van deze laatste twee alinea’s is feitelijk kenmerkend voor Shadow of the Colossus in zijn geheel: fantastisch wanneer je de titulaire wezens bestrijdt, maar vlak en zelfs saai op alle andere momenten. Maar valt dat de game wel kwalijk te nemen? Immers is deze remaster gebaseerd op een spel van twaalf jaar en twee consolegeneraties geleden. Hadden fans het geaccepteerd als er opeens extra vijanden in het spel hadden gezeten of als de wereld flink op de schop genomen was om het boeiender te maken? Waarschijnlijk niet. Dat Bluepoint de besturing eindelijk werkbaar heeft gemaakt is immers al heel wat. Dit doet overigens niets af aan de punten die ik gemaakt heb, maar voorziet ze wel van context, waardoor ze minder zwaar wegen.
Conclusie
Shadow of the Colossus is een absoluut prachtige game die zich kan meten met de mooiste spellen die momenteel op de PlayStation 4 te krijgen zijn. Juist daarom is het spijtig dat deze wonderlijke wereld bevuild wordt door technische missers en door een gebrek aan content niet uitnodigt tot verkenning. Als je gigantische monsters velt is SotC nog altijd de bejubelde klassieker die het twaalf jaar geleden was, maar alles er omheen voelt simpelweg niet meer van deze tijd.