Dat ik niet bepaald ingesteld ben op multiplayer games, is een feit dat ik zo vaak herhaald heb dat het waarschijnlijk doordreunt in de schedels van onze vaste lezers. Daarom was er de nodige verbazing in mijn vriendenkring toen ze hoorden dat ik niet enkel een game tackelde die gemaakt was op samenspel, maar ook actief die multiplayer onder de loep zou gaan nemen met vier man in één kamer (uiteraard met anderhalve meter afstand).
De reden dat ik desondanks een recensie-exemplaar van Shing! verzocht, was mijn aanvaring met het spel op gamescom 2019. Daar speelde ik het spel met twee andere journalisten en een medewerker van ontwikkelaar Mass Creation, waarbij ik opmerkte dat de bijzondere controls – je laat je karakter aanvallen met de rechter analoge stick – aanvoelde als een natuurlijke evolutie van het beat ‘em up-genre. Maar houdt die impressie stand nu ik het complete spel voor handen heb?
Tijd voor actie
Shing! vertelt het verhaal van een viertal krijgers die uit het niets worden aangevallen door yokai: Japanse demonen. Nu is dit niets nieuws, ware het niet dat de monsters ditmaal georganiseerd zijn, zich uitrusten met pantser en gericht de Starseed, de fundering van de fictieve maatschappij van Shing!, hebben gestolen. Het is daarom aan de vier helden om de invasie af te slaan, het volk te beschermen en de Starseed terug te krijgen.
Zoals gezegd uit zich dit gameplay-gewijs in een beat ‘em up, maar niet zoals we die gewend zijn. Combo’s maken met verschillende actieknoppen is er niet bij, maar in plaats daarvan kopiëren de wapens van je krijgers de bewegingen die je maakt met de stick. Zo ga je vloeiend van een uppercut in een juggling combo, om vervolgens met een crash naar onderen meerdere vijanden te vloeren. En zolang als dat er kanonnenvoer is, is dat heerlijk. De beperkingen van dit systeem komen echter al snel aan het licht.
Hard op de rem
Als je vijanden links en rechts trakteert op een koud stuk staal, is Shing! lekker vlot en simpel om op te pakken. Maar eens een boss fight zich aandient gaat we van 100 naar 0 in 0.1 seconde. Bazen vereisen dat je slim speelt, je acties plant en defensief speelt. Dat gaat echter niet zo lekker. Combo’s met je stick zijn niet makkelijk om te onderbreken, daar je het bewegen van een stick meer tijd kost dan het indrukken van een knop. Dat kan een heel groot probleem zijn of een kleine ergernis, afhankelijk van hoe je speelt. Want ik heb ervaren dat Shing! echt een spel is dat profiteert van medespelers.
Als je met vier man speelt kun je het hele veld dekken. Vijanden kunnen effectief worden aangepakt en gedurende een boss fight kun je coördineren om snel resultaat te boeken. Dat is niet als je alleen speelt of zelfs het scherm met één medespeler deelt. Gevechten worden dan plotseling vrij langdradig, met de boss fights als absolute dieptepunten. En dan worden de vijf á zes uur die je nodig hebt om het verhaal te voltooien opeens erg lang.
Conclusie
Shing! is de zeldzame game waarvan ik vind dat je die niet in je eentje moet spelen. De game is gemaakt met het oog op co-op met vier spelers en dat proef je aan alle kanten. Een cijfer eraan hangen is daarom lastig. Want als solo-avontuur is het niet bepaald aan te raden. Het punt hiernaast is dan ook voor de ervaring die je krijgt als je drie vrienden optrommelt. Nog steeds niet héél bijzonder op de besturing na, maar wel de moeite van het spelen waard.