Op het moment dat Shinobido 2: Revenge Of Zen aan mij toegewezen werd, had ik daar gemengde gevoelens bij. Aan de ene kant zijn ninja’s ontzettend tof en is het feodale Japan een zeer interessante setting. Aan de andere kant heb ik een ontzettende hekel aan stealth-games, iets wat Shinobido beweert zijn. Gelukkig viel het stealth gehalte reuze mee.
De titel verraadt eigenlijk een belangrijk deel van het plot. Jij neemt de controle over een ninja genaamd Zen die wraak wilt nemen, simpel he? Verwacht dan ook niet bijzonder veel van het verhaal. Je vlam wordt gedood en wanneer jij wraak poogt te nemen faal je en word je voor dood achtergelaten. Je wordt gevonden door Zaji, een overlevende van de Asuka Ninja clan. Onder zijn begeleiding word je sterker om zo uiteindelijk alsnog zoete wraak te krijgen. Ninja’s schijnen nogal iets met wraak te hebben.
In de inleiding gaf ik het al aan, Zen is niet bepaald het blijf-in-de-schaduw-en-hoop-dat-niemand-je-ziet type ninja. In plaats daarvan weet Zen zich prima te redden met hack-and-slash actie en leuke ninja tools als rookbommen en vergif. Toch loont het zich om je onopgemerkt door de levels te verplaatsen. De game’s sterkste aanval, chimatsure sappo, kan enkel gebruikt worden op vijanden die je niet of pas net gezien hebben. Dus wie de kunst van de ninja verstaat zal al snel vijandelijk bloed met liters laten vloeien.
Wie je vijand is bepaal je meestal zelf. In de naam van de Asuka ninja clan kun je missies van een drietal facties aannemen. Elke opdracht benadeelt een factie terwijl je opdrachtgever profiteert. Het doel uiteindelijk een van de facties al winnaar uit de bus van deze oorlog te laten stappen. Het aantal verschillende missies en levels is vrij klein, waardoor je al snel dezelfde missie speelt in een ietsjes andere omgeving, en das zonde. Aan de andere kant leer je zo de maps uit je hoofd kennen en kun je na verloop van tijd in slechts seconden tijd de kill scoren. De bijbehorende XP boost is een leuk extraatje om je stats mee omhoog te halen.
Shinobido 2: Revenge Of Zen speelt zich af na het deel voor de PSP, al oogt het vaak hetzelfde. De omgeving oogt vaak plat en geplakt en als je heel dicht bij een object gaat staat zijn de grafische details om te huilen. Gezichtanimaties kunnen er nog wel mee door, maar daar kijk je zo vaak naar. De lijst van technische mankementen stopt hier echter niet. De AI van de tegenstanders is bedroevend, waardoor slechts enkele missies je tot nadenken verplichten. Het is op deze schamele momenten dat je terug grijpt naar je ninja tools. Hierbij moet je denken aan zaken als rookbommen en werpsterren, maar ook giftige sushi of een opwindeendje. Deze zaken kun je kopen in de shop, maar ook zelf maken door middel van alchemie.
Het voordeel aan hulpstukken die je zelf maakt is dat je ze kunt aanpassen naar jouw speelstijl. Hiervoor moet je echter wel het principe achter de alchemie kunst begrijpen, en ik heb dat niet kunnen ontcijferen. Wat ik ook niet heb kunnen ontcijferen is een tweetal keuzes in de besturing. Over het algemeen verloopt deze vlot en vloeiend, waardoor je helemaal kunt laten gaan, maar soms frustreert het. Bijvoorbeeld als je per ongeluk de rear-touchpad aan raakt. De game schakelt dan onmiddellijk naar first person met soms onbedoelde dood als gevolg. Het andere probleem ligt wederom bij de hulpstukken. Deze gebruik je met de D-pad, wat een shuriken in iets brein implanteren terwijl je rent onmogelijk maakt.
Al met al kent Shinobido 2 heel wat ruimte voor verbetering en heel wat minpunten. Toch heeft het iets speciaals, een X-factor als je het zo wilt noemen. Ik persoonlijk had moeite de game los te laten en heb soms tot in de ochtendstond gespeeld, dan doe je toch ergens iets goeds.
Conclusie
Shinobido 2: Revenge Of Zen is geen revolutionaire game, noch een technisch wonder. Wat het wel is, is een vloeiende adrenaline kick die af en toe geremd wordt door domme design keuzes. Wie plezier boven techniek stelt doet er goed aan om deze game even te proberen en te kijken of de X-factor ook op hem of haar overslaat.