In vele bekende films komen robots voor. Neem nu de Optimus Prime uit Transformers, C-3PO en R2-D2 uit Star Wars en Sonny uit I, Robot. Wat op het eerste zicht sciencefiction lijkt, is al bij al niet helemaal waar. De verhalen uit films zijn inderdaad niet mogelijk, maar onze metalen vrienden zijn niet helemaal een toekomst of fantasiebeeld. Er wordt al een hele tijd onderzoek gedaan over hoe robots zullen functioneren in ons dagelijks leven. Ze zouden bijvoorbeeld sommige huishoudelijke taken over kunnen nemen van de mens. Eén ding is zeker: robots zijn altijd een bron van inspiratie geweest. Zo ook in Sola to Robo: Red the Hunter.
Het verhaal speelt zich af in de Shepard Republiek. De republiek bestaat uit eilandengroepen die boven de wolken zweven. Het is een plek waar kat –en hondachtige wezens in vrede met elkaar leven. De bevolking vervult hun dagelijkse werk met het gebruik van robots. Jij speelt met Red, een hondachtige die zijn brood verdient met jagen. Zijn zus Chocolat helpt hem coördineren. Terwijl hij bezig is met een opdracht, wordt hij gevraagd om een belangrijk document terug te halen dat gestolen is en aan boord ligt van een groot luchtschip, de Hindenburg. Daar aangekomen vindt hij een mysterieus voorwerp, iets dat lijkt op een medaillon. Het schip wordt aangevallen en Red probeert te ontsnappen. Dan ontmoet hij de katachtige Elh. Red, Chocolat en Elth besluiten samen verder te reizen, om zo het mysterie van het medaillon te ontrafelen. Al snel komen ze op het spoor van een complot met de bedoeling om wereld te vernietigen met de hulp van een oud wapen.
Het klinkt als een typische Japanse game en dat vermoeden klopt. Het verhaal komt wel traag op gang omdat je je vaak door lange dialogen moet worstelen. Daarnaast is er geen sprake van aangrijpende plottwisten, waardoor het verhaal wat oppervlakkig blijft. Wel is de hele stijl van het spel een plezier om naar te kijken. Zowel de verschillende gezichtsuitdrukkingen zijn tof om naar te kijken, ook grafisch ziet het er mooi uit.
Uiteraard moet een spel ook een goede gameplay hebben. Daar doet SolatRobo het tevens goed. Red wordt steeds vergezelt door Dahak, zijn eigen robot. Met zijn lange armen kan het verschillende voorwerpen oppakken zoals kisten en zelfs vijanden. De opzet van het vechtsysteem is simpel. Om je tegenstander te verslaan til je hem op en gooi je hem weg. Eventueel kun je hem tegen een andere vijand gooien om ze beide schade toe te brengen. Een combo kun je maken door ze weg te gooien of ze op te pakken van in te lucht en hard tegen de grond te smakken. Soms ben je verplicht om een andere tactiek toe te passen door de door hun afgevuurde projectielen te vangen en terug te werpen. Later in het spel krijg je nieuwe vaardigheden tot je beschikking. Hoewel de gevechten bijzonder kort zijn, gaan ze niet echt vervelen en blijven ze leuk. Het moet wel gezegd worden dat de gevechten weinig uitdaging bieden. Waarschijnlijk zul je nooit het game-over-scherm te zien krijgen, dat wilt al wat zeggen… niet?
Om de zoveel tijd krijg je een ‘puzzel’ voorgeschoteld. Deze zorgen voor afwisseling, maar zijn wederom te makkelijk. Het hoeven geen ware breinbrekers te zijn, maar wel van zo’n soort waar je wat meer je hersenen voor moest gebruiken. Helaas ontbreekt dat. Om puzzels op te lossen of om apparatuur in werking te stellen, ben je regelmatig genoodzaakt om uit je robot te stappen en te voet verder te gaan.
Toch blijf je het grootste gedeelte van je avontuur in je mechanische kameraad zitten. Wordt dat dan niet saai na een tijdje? Het antwoord is ‘nee’. Je Dahak kan verbeterd worden door P Crystals te verzamelen. Het upgraden gebeurt in een vak dat bestaat uit verscheidene hokjes. Daar moet je modules in plaatsen die je Dahak bijvoorbeeld meer kracht geven. Door die eerder vernoemde crystals te verzamelen maak je nieuwe hokjes vrij, zodat je er meer modules in kunt plaatsen. Het is eens een compleet ander systeem, zo valt op dat Solatorobo veel doet om zich te onderscheiden van andere games die zich vastklampen aan een traditioneel concept. Aan het upgradesysteem hangt wel een groot nadeel. Je robot wordt sterker, dat is leuk, maar zo wordt het spel nog makkelijker. Als je het toch wat ‘moeilijker’ wilt houden, kun je beter van de upgrademogelijkheden afblijven.
Al bij al valt er bijzonder veel te beleven. De missies zijn lekker afwisselend en zijmissies zorgen voor meer spelplezier. Natuurlijk is het je eigen keuze of je zijmissies doet of niet. Af en toe ben je wel verplicht, omdat Red voor sommige hoofdmissies een bepaalde rang moet hebben. Met de quest points die je daarmee verdient kun je weer verder. Het ene moment bevind je je op vaste grond, waarna je wat later in de lucht vertoeft en zelfs meedoet aan races à la Mario Kart. Er is zeker genoeg te doen. Verrassend genoeg is de game na tien uur spelen, als je alle opdrachten gedaan hebt, nog niet voorbij. Er is namelijk nog een tweede verhaal dat zijn opwachting maakt. Alles bij elkaar kan het spel zo’n 25 uur in beslag nemen. Zelfs nog langer als je je aan de multiplayer waagt. Daar race je door de lucht met vier andere spelers. Dat is zeker vermakelijk, mede omdat er heel veel verschillende parcours en vliegende robots inzitten.
Conclusie
SolatoRobo: Red the Hunter is een typische Japanse game met mooie graphics en een toffe stijl. Het verhaal komt echter traag op gang en is wat oppervlakkig. Daarnaast zijn de dialogen vaak te lang. De gevechten zijn daarentegen van korte duur, maar juist daarom blijven ze boeiend en leuk. Helaas zijn ze net zoals de missies en puzzels veel te makkelijk. Het upgraden van je robot is ook fijn, maar kan alles zelfs nòg makkelijker maken. Voor de uitdaging moet je het alvast niet spelen. Toch is er enorm veel afwisseling te vinden in de missies. Zelfs als je alles hebt gedaan, ben je nog vele uren zoet.