De laatste Sonic-game die in mijn opinie goed was, stamt alweer van twee consolegeneraties geleden. Ondertussen kregen we games als Colours en Generations die op zich best aardig waren, maar ook vele, vele misbaksels. En toch hoop ik telkens weer dat ook egels altijd op hun pootjes terecht komen. Gezien het feit dat Sonic het juist van zijn voetenwerk moet hebben, zou je denken dat dat geen probleem zou mogen zijn.
De eerste scene van de game stemt enigszins hoopvol. Jij als speler bestuurt Sonic, Amy, Tails en Knuckles terwijl je Eggman het vuur aan de schenen legt. Dit doe je door ouderwets snel te rennen en niet tegen obstakels aan te botsen. De karakters vergen wel wat gewenning, gezien hun beruchte make over. Maar wanneer tijdens de tweede cutscene Sonic zijn kenmerkende bijdehandse arrogantie vertoont, lijkt de verandering puur cosmetisch te zijn. Dan stort plotsklaps de weg in en daarmee ook het sprankje hoop.
Everybody was kung fu fighting
Eggman heeft namelijk een leger antieke robots opgeknapt en Sonic en kornuiten moeten vechten voor hun leven. Nu is dat niets nieuws. Wat dat wel is, is dat Sonic opeens robotkont schopt terwijl hij als een Bruce Lee wannabe over het scherm springt. Dat het afbreuk doet aan Sonic zoals het door de jaren heen is opgebouwd, is al erg genoeg, maar de hit collision en het vechten zelf zijn beide matig op zijn best. Vechten bestaat namelijk uit niets meer dan hersenloos op de aanvalsknop rammen, waarbij je hooguit een keer je energiezweep gebruikt om schilden weg te trekken.
Die energiezweep is een nieuw speeltje van Tails. Onze vier helden gebruiken deze zweep echter voor meer dan te vechten. Ze kunnen hiermee bijvoorbeeld aan rails hangen of objecten uit de weg trekken. De vijanden ermee trakteren op een beetje Fifty Shades Of Pain-actie zit er echter niet in.
Zzzzzzzzzzzzzzzzzzz…..
Wat er ook niet in zit, is enige vorm van diepgang in de karakters of het verhaal. Blijkbaar ging Big Red Button Entertainment er vanuit dat gamers die tegenwoordig nog een Sonic-game kopen over beperkte cognitieve vaardigheden beschikken. Waarom zouden ze het anders nodig vinden om Sonic ''bounce pad'' te laten zeggen op het moment dat hij zo’n ding raakt of Spin Dash op het moment dat, je raadt het al, je al een Spin Dash aan het doen bent.
En het gaat maar door en door en door en door en door en door en door en door en door en door en door en door en door en door en door en door en door en door etc. Elke paar seconden herinnert de game je eraan wat het is dat je dient te doen, alsof het vreest dat je acute alzheimer hebt ontwikkeld en daardoor net zo dom bent geworden als de nieuwe versie van Knuckles.
Echo…cho…ho…oooo
Moge het duidelijk zijn dat ik niet te spreken ben over van de karakters zoals ze in Sonic: Boom worden neergezet. De spelwereld an sich is echter nog veel erger. Om de verschillende levels met elkaar te verbinden, moet je rondrennen in een HUB-wereld. En hoewel deze wereld behoorlijk groot is, is het tevens leeg en saai.
Het handjevol NPC’s dat je al tegenkomt kun je echter net zo goed als onderdeel van de omgeving beschouwen. Ze bewegen nooit en ga er vooral ook niet van uit dat ze iets interessants te zeggen hebben. De wereld ligt wel bezaaid met ‘’puzzels’’ waarvoor je de unieke vaardigheden van de vier personages nodig hebt. Sonic kan op ramps rollen, Tails kan zweven, Amy kan hoger springen en Knuckles kan klimmen. Niets dat we niet eerder gezien hebben, maar zelden zo slecht.
Conclusie
Sonic: Boom – Rise Of Lyric is op zijn best als je gewoon doet wat Sonic hoort te doen: rennen. Helaas doe je dat vooral tussen de levels door wanneer je de game de speeltijd oprekt door je een halve marathon te laten rennen tussen de levels door. Stop echter vooral niet, want dan ga je nog dood…van verveling, waardeloze gevechten en hersendode one-liners.