Dat Super Mario: Odyssey geweldig is, dat weet iedereen en diens moeders moeder langzamerhand wel. De Italiaan is echter niet de enige klassieke platformheld die dit najaar met een nieuwe game komt. Hoewel de rivaliteit tussen Sonic en Mario al jaren geleden beëindigd werd, concurreren ze nog steeds met elkaar om het budget dat jouw portemonnee toestaat. De vraag is dus nu of Sonic Nintendo bij kan benen.
Voor het eerst in jaren is het vooruitzicht van een nieuwe Sonic-game zonder twijfel een positieve. Sonic: Mania maakte alle beloftes van een echte tweedimensionale Sonic-game waar en werd bejubeld door zowel pers als gamers. Zou het Sonic Team nu eindelijk gelukt zijn om de glorie van diens titulaire held in ere te herstellen?
Gotta go fast!
Wanneer Sonic: Forces uit de startblokken schiet, doet het direct denken aan de betere driedimensionale Sonic-games van de afgelopen jaren. Games als Sonic: Generations en Sonic: Colors, die niet meer probeerden om de serie te vernieuwen, maar het simpelweg tweakten om fans niet af te schrikken.
De camera zit net als in deze games achter Sonic, terwijl deze over een grotendeels lineair pad rent, vijanden ontwijkt, dan wel vernietigt, ringen verzamelt en gaten in de weg overbrugt. Zoals het een game van The Blue Blur betaamt, focust Sonic: Forces zich op het leveren van een gestroomlijnde ervaring, waarbij je het level in een lange sprint kunt uitspelen als je je niet laat stoppen door een vijand of obstakel. Ondanks dat zijn er wel verschillende paden om te verkennen, waarbij sommige alleen bereikbaar zullen zijn voor zij met de snelste reflexen. Voor Sonic-fans zal dat ongetwijfeld als muziek in de oren klinken.
Fanservice
Nu lijken fans sowieso een belangrijke rol te hebben gespeeld in de beslissingen die werden genomen tijdens het ontwikkelproces van Sonic: Forces. Niet enkel presenteert de game een sterrencast met karakters als Knuckles, Rouge, Chaos, Zavok, Espio en Silver die de revue passeren, maar de game zit ook tjokvol verwijzingen naar diens historie en running gags van de serie. Spelers die al sinds jaar en dag blauw over rood verkiezen zullen dan ook een incidentele glimlach zo nu en dan niet kunnen onderdrukken.
De meest prominente invloed van fans komt natuurlijk tot uiting middels de gimmick van Forces: het maken van je eigen karakter. De Sonic community is berucht om zijn original characters en de vreemde achtergrondverhalen die er soms mee gepaard gaan. Gelukkig blijft het hier allemaal wat beschaafder. Spelers kunnen uit zeven diersoorten een eigen held maken, die vervolgens kan worden aangekleed en een stem kan worden gegeven, alvorens hij of zij zich aansluit bij de verzetgroep die tegen Eggman strijdt nu hij de wereld grotendeels onderworpen heeft.
Wie hoopt zijn droomkarakter op deze manier tot leven te wekken, gaat waarschijnlijk van een koude kermis thuiskomen. De character creator van Sonic: Forces is namelijk vrij beperkt als het gaat om de daadwerkelijke uitstraling van je karakter. Twee staarten zoals Tails, een lijf dat meerdere kleuren heeft of een flinke bos haar zijn allemaal geen beschikbare opties, waardoor je al vrij snel in een zekere hoek wordt gedreven. Je karakter kan zich desondanks wel onderscheiden van de massa, maar dat komt voornamelijk door de kleding en accessoires die al spelende en door het behalen van speciale dagelijkse missies ontgrendeld worden.
Het blijft een game
Die gameplay laat zich simpel gezegd verdelen in drie categorieën: Modern Sonic-levels, Classic Sonic-levels en Avatar-levels. Over het eerste soort hebben we het al even gehad aan het begin van deze recensie. Je ziet Sonic van achteren terwijl je over een grotendeels lineair pad rent, die zo nu en dan een vertakking heeft. De nadruk ligt heel erg op platformen op hoog tempo en snelle reflexen en Sonic heeft beschikking tot zijn kenmerkende homing attack. Zo af en toe schakelt de game even over naar bijvoorbeeld een grind rail of een kleine tweedimensionale sectie, maar voor de rest is dit eigenlijk een volgens het boekje 3D-Sonic-ervaring.
Bijna hetzelfde kan worden gezegd van de Classic Sonic-levels; alleen spelen deze zich volledige zonder de derde dimensie af. Classic Sonic is kleiner dan zijn moderne tegenhanger, moet daadwerkelijk op vijanden springen en moet vaart houden om obstakels te overwinnen. Er zijn zelfs onderwaterstukjes waar je bubbels moet verzamelen om in leven te blijven, net als in de klassieke Sonic the Hedgehog-spellen.
Waarschijnlijk de grootste variabele in deze formule zijn de Avatar-levels. Omdat Avatars verschillende wapens met zich mee kunnen dragen en verschillende vaardigheden kunnen hebben aan de hand van hun ras, moet een level op allerlei manieren te spelen zijn. En wat dat betreft is de game dik in orde. Een bijkomstigheid hiervan is echter dat levels soms de verfijndheid missen van de levels van de moderne Sonic. Het is nooit een hele storende factor en ook als je jouw eigen creatie speelt zit de snelheid er goed in, maar toch is het duidelijk dat deze secties zich niet kunnen meten met die van 'the fastest thing alive'. En helaas is dat niet het enige wat knaagt.
Grijp de was!
Ironisch genoeg voor een game die draait om snelheid, is Sonic: Forces veel te snel voorbij. Ikzelf speelde de game letterlijk in één zitting uit, wat me net iets meer dan vier uur kostte. En dat is toch wel aan de erg korte kant. De game komt langzaam op gang en neemt de tijd om een verhaal neer te zetten, maar eens dat het een bepaalde gebeurtenis passeert, gaat het in turbo. Hoewel ik nooit had verwacht dat ik dit over een Sonic-spel zou schrijven, had het wat mij betreft best wat gas terug mogen nemen om het verhaal en met name de rol van niet-speelbare karakters erin verder uit te diepen.
Die NPC’s zijn een onderdeel van het tweede probleem: de wisselvallige voice acting. Sommige karakters, zoals Sonic en Eggman klinken prima en zoals we van ze gewend zijn. Tails klinkt echter op momenten opgelezen, terwijl ik geen woord geloofde dat uit de virtuele mond van Knuckles kwam. Natuurlijk ga je niet de beste van de beste inhuren voor bijkarakters, maar wanneer ze zo iconisch zijn als dat de helden uit Sonic zijn, is er toch wel een lat die gehaald moet worden. Maar in Forces wil men daar nog weleens de limbo mee doen.
Ook bugs zijn in overdaad aanwezig. Daarmee doel ik grotendeels op de robots van Eggman, maar ook op het feit dat achievements om de een andere reden in het Japans werden weergegeven en dat de controls tot twee keer toe plotseling op hun gat gingen liggen.
Zijn deze gebreken dealbreakers? Absoluut niet. Het feit dat ik Forces in een sessie heb uitgespeeld bewijst namelijk dat ik me er prima mee vermaakt heb. De game heeft zo zijn zwaktes, maar is wel erg leuk om te spelen. En dat is uiteindelijk toch het belangrijkste voor een spel als dit.
Conclusie
Sonic: Forces is niet de grandioze wederopstanding van de ooit zo populaire mascotte van SEGA. Wat het wel is, is een stap in de goede richting en misschien wel de beste driedimensionale Sonic-game sinds Sonic Adventure: Battle 2. De drie verschillende speelstijlen bieden voldoende variatie om het leuk te houden, de controls zijn voor het grootste gedeelte soepel genoeg om de vaart erin te kunnen houden en er is ditmaal geen weerwolf/bestialiteit/zwaard die Sonic weerhoudt van hetgeen dat hij het beste doet: rennen. Een vervolg mag echter wel duchtig langer zijn en meer ruimte hebben voor al de zijkarakters die het introduceert.