Aan beat’em up games is er geen tekort geweest afgelopen jaren. Vrijwel iedere liefhebber is aan zijn trekken gekomen, want de afgelopen jaren is er een Mortal Kombat, een Tekken, een Street Fighter en Dead or Alive uitgekomen. Er is echter zeker nog een reeks die er ook toe doet: Soul Calibur. Het vierde deel kwam in 2008 uit en na vier jaar vonden de makers het wel weer eens tijd voor een nieuw deel. Wij hebben het spel mogen spelen en we zijn tevreden.
Soul Calibur staat vooral bekend om de grote wapens die de vechters bij zich dragen. Als je van realisme houdt, dan ben je absoluut niet aan het goede adres bij dit spel, want na een flinke klap met een bijl of zwaard staat je personage meestal weer vrolijk op. Bovendien is er ook geen bloed in het spel aanwezig. Kijk je daar echter doorheen en accepteer je het, dan kan je een geweldige vechtgame aan Soul Calibur V hebben.
Het vechten zelf is vrij simpel gehouden: je gebruikt slechts vier knoppen, twee om mee te slaan, één om mee te trappen en één voor het blokken. Dit lijkt in het begin niet erg diepgaand, maar uiteindelijk zul je ontdekken dat je met het goed timen van je trappen en slagen enorme combo’s kunt maken en diverse speciale aanvallen kunt uitvoeren. Er zit wel degelijk diepgang in, al gebiedt eerlijkheid te zeggen dat games als Mortal Kombat toch meer bieden.
Daarentegen is dit spel wel behoorlijk toegankelijk. Zowel getrainde gamers als je grootmoeder kunnen in potentie een potje winnend afsluiten. Buttonbashen loont in sommige gevallen namelijk wel, maar uiteindelijk zal een goed geoefende speler hier het antwoord wel op vinden.
Het verhaal in Soul Calibur V speelt zich zeventien jaar na het vorige deel af, waardoor sommige personages het strijdtoneel hebben verlaten en plaats hebben gemaakt voor nieuwe. Zo kom je in dit nieuwe deel onder andere Ezio Auditore (Assassin’s Creed) en Z.W.E.I. tegen. Oude personages als Mitsurugi, Voldo en Cervantes maken ook weer hun opwachting. De nieuwe personages hebben vaak iets te maken met personages uit oudere delen.
Er zijn verschillende modi beschikbaar, waaronder een Story Mode, waarin je met Patroklos speelt. Hij wordt op een kaart neergezet en verplaatst zich via een verplichte lijn naar het einde. De verhaallijn wordt meestal tekstueel uit de doeken gedaan en slechts zelden vind je een goede voice over of tussenfilmpje. Dit zorgt ervoor dat je niet echt meeleeft met het verhaal.
In de andere modi staat het tegen elkaar vechten centraal. Dit kun je met meerdere spelers op de bank voor de televisie doen, maar online is het ook mogelijk de strijd aan te gaan. Het leuke hieraan is dat het wederom mogelijk is je eigen strijders te maken. Bij het voorgaande deel heb ik menigmaal mensen aan het lachen gekregen met creaties als “Zwarte Piet” en “Henk” .
Soul Calibur oogt natuurlijk weer erg fantasierijk en historisch. Je vecht in grote kastelen en op plekken in het verleden. Het is een kleurrijk geheel dat precies bij de sfeer van de serie past, maar echt overtuigen doet het spel vrij zelden. Voor het geluid geldt dat het je eerder op de zenuwen werkt, dan dat het bijdraagt aan je speelplezier. Alhoewel ik dat iets zal moeten nuanceren, want met de muziek tijdens de gevechten is eigenlijk niets mis. Het is de commentator die je vuisten doet jeuken. Telkens dezelfde zin wordt uitgekraamd en zeg nou eerlijk, daar wordt je toch niet goed van?
Conclusie
Soul Calibur V is een game waarmee je je absoluut zult vermaken. Echter laat het wel de nodige steken vallen. Zo valt de Story Mode wat tegen qua sfeer, werkt de commentator je op de zenuwen en komen ook de buttonbashers aan hun trekken. Kijk je daar doorheen, dan houd je een game over die lekker wegspeelt en waarmee je je online lang kunt vermaken. Helaas mag het zich niet bij de top der beat’em up games scharen.