Weinig games kennen zo’n opmerkelijk ontwikkelproces als South Park: The Stick of Truth. De game werd tijdens de E3 van 2012 aangekondigd, toentertijd nog door uitgever THQ. De game zou op 9 december van het jaar 2012 verschijnen, maar op 5 november werd bekend dat de game 2012 niet ging halen. April 2013 was de nieuwe richtlijn. In januari ging uitgever THQ echter failliet, waarna het hele voortbestaan van The Stick of Truth in het geding kwam. Ubisoft zag wel brood in de game en kocht de rechten van THQ. Vervolgens werd de game nog welgeteld drie keer uitgesteld, waarna South Park: The Stick of Truth begin maart dan toch eindelijk verscheen voor de PC, Xbox 360 en PlayStation 3. Heeft al dit uitstel de game goed gedaan? Of hadden ze er überhaupt nooit aan moeten beginnen?
South Park: The Stick of Truth vertelt het verhaal van een nieuwe jongen die verhuist naar South Park. Hier leert hij al snel Paladin Butters kennen die de nieuwe jongen verwelkomt en vervolgens voorstelt aan Cartman, die heerst in het Koninkrijk Kupa Keep (KKK), wat in de achtertuin van de familie Cartman is gesticht. Cartman maakt je snel duidelijk dat er een heuse oorlog gaande is tussen de mensen en elven om de Stick of Truth, want wie deze stok bemachtigd, is de baas over het hele universum. Het wordt hoog tijd om je met deze oorlog te bemoeien en de stok tegen al het kwade te beschermen.
Een hele oorlog tussen namaak-elven en mensen om een stok is natuurlijk waanzin, maar in de wereld van South Park kan het niet gek genoeg. Nog nooit is een serie of film zo goed omgezet naar een game. Dat Trey Parker en Matt Stone, de hersens achter South Park, persoonlijk betrokken zijn bij het ontwikkelproces, is aan alles te zien. De grappen, voice-overs en algehele stijl ademen South Park. Het enige wat ontwikkelaar Obsidian Entertainment hoefde te doen, was het South Park-universum omzetten naar een game. Al snel werd besloten om de succesvolle serie in een RPG jasje te steken. Een turn-based RPG jasje om precies te zijn.
In South Park: The Stick of Truth draait het namelijk grotendeels om jouw personage, welke continu aan te passen is. Niet alleen het uiterlijk, maar ook al je accessoires. Alleen je naam en je klasse is niet aan te passen. Aan het begin van het spel kies je tussen een Warrior, Mage, Thief of Jew. Ja, je leest het goed, je kunt ook voor jood spelen. Elke klasse heeft zo zijn eigen specialiteiten. Als warrior gaat het om brute kracht, terwijl je als wizard vooral neppe spreuken lanceert. Dit alles doe je in een turn-based opzet. Wanneer het tot een gevecht komt, ben je om en om aan de beurt. Door het uitgebreide arsenaal aan speciale vaardigheden, items en wapens is geen enkel gevecht hetzelfde. Om extra diepgang te geven aan de gevechten, besloot Obsidian Entertainment om time-events in gevechten te verwerken. Door op het juiste moment op de knop te drukken kun je een aanval grotendeels afweren of een eigen aanval juist optimaliseren. Dit kleine spelelement zorgt ervoor dat de gevechten, die zich grootschalig aandienen, net iets langer interessant blijven. Overigens zul je de opzet van de gevechten grotendeels zelf moeten uitvogelen. De tutorial is zeer kleinschalig. Voor de doorgewinterde en zelfstandige gamer is dit wellicht een verademing, maar hierdoor kom je soms ogenschijnlijk laat achter de mogelijkheden die je hebt om een gevecht goed voorbereid in te gaan. Denk alleen al aan de add-ons voor je wapens en de verschillende potions die je jezelf kunt toedienen.
Ondanks de gebrekkige tutorial is South Park: The Stick of Truth overigens niet moeilijk te noemen. Al snel besloot ik de game op de hoogste moeilijkheidsgraad te zetten, omdat ik er na een paar gevechten wel achter was dat de drempel wat laag lag. Op hardcore werden sommige gevechten wel wat pittiger, maar nimmer werd frustratie mij de baas. Ondanks dat ik vaak vergat potions te gebruiken, betere wapens te selecteren of mijn armor te vernieuwen, waren negen van te tien gevechten een peulenschil. Wellicht dat een extra moeilijkheidsgraad hier in de toekomst uitkomst kan bieden, om te zorgen dat er voor de gamer die wat meer uitdaging behoeft ook wat te doen is.
Naast de gevechten is het vooral rondlopen door South Park, wat geen straf is. Nimmer werd de wereld van Cartman en co. zo goed in kaart gebracht. Op elke plek en in elk gebouw gebeurt er wel iets en dat maakt het verkennen van het bergstadje verrekte aantrekkelijk en verslavend. De stad bulkt van collectibles, zoals Chinpokomon. Alles wat je vindt heeft wel een verwijzing naar één van de honderden afleveringen van South Park. Naast de gevechten tegen alles en iedereen, moeten er soms ook kleine puzzels worden opgelost. Dit doe je met behulp van je buddies, die soms obstakels voor je kunnen verwijderen. Ook kun je met pijl en boog items kapot schieten om een doorgang te maken. Als klap op de vuurpijl kun je ook gebruik maken van de Nagasaki: een gigantische scheet die grootschalige objecten weet te verpulveren. Het moet gezegd worden dat de puzzels hier en daar wat onduidelijk zijn door de 2D-wereld. Hierdoor is de diepte soms slecht waar te nemen, waardoor je soms wat langer bezig bent voordat het kwartje valt.
Dat het spel goed speelbaar is en de nodige diepgang kent is natuurlijk mooi meegenomen, maar de ware kracht van South Park: The Stick of Truth ligt natuurlijk in de humor. Matt Stone en Trey Parker hebben alle grappen uit de kast getrokken en het bestaan van de serie in het zonnetje gezet. Voor de doorgewinterde fan van de serie is het een feest van herkenning en zullen de tranen over de wangen rollen. Dat de makers geen blad voor de mond hebben genomen is aan alles te zien. Zo vecht je met omstreden Nazi-koeien die continu geluidsfragmenten van Hitler uitkramen en zul je een abortus bij een man moeten uitvoeren. Ook zijn er de nodige scènes aanwezig waarbij het anaal inbrengen van een dildo je missie is. Voor de Europese versie van South Park: The Stick of Truth is veel van dit gecensureerd. Je zult een scherm te zien krijgen met een ironische tekst over wat je nu eigenlijk mist. Het is kwalijk om te zien dat Ubisoft heeft besloten sommige scènes te censureren, aangezien South Park juist voor vrijheid van meningsuiting staat. In de serie komt ook niemand er genadig van af. Voor Europeanen die niet willen importeren is het aanschaffen van de PC-versie ook een oplossing. Deze is namelijk wel censuurvrij.
In loop der jaren heeft Obsidian Entertainment heel wat games geproduceerd en de ontwikkelaar heeft inmiddels een naam opgebouwd die in één adem wordt genoemd met technische mankementen. Ook South Park: The Stick of Truth is niet geheel vrij van problemen. Zo hapert de game flink wanneer je door de stad sprint en valt het geluid soms even weg. Deze problemen lijken met de laatste patch wel bijna verholpen te zijn, maar toch zijn de problemen nog aanwezig. Ook zijn de laadtijden soms net iets te lang en liep het spel een enkele keer vast, maar deze kleine technische mankementen staan allen in de schaduw van de positieve punten die de game rijk is.
Conclusie
South Park: The Stick of Truth is een game die je, als je ook maar iets om de serie geeft, gespeeld MOET hebben. Het is zonder twijfel de beste game ooit die direct aan een serie is gelinkt. De gameplay is goed doordacht en past in het plaatje, alhoewel de moeilijkheidsgraad wel iets omhoog had gemogen. De game kent enkele technische mankementen, maar deze zijn ogenschijnlijk te verhelpen met wat patches. Het is aan te raden de Amerikaanse versie van de game aan te schaffen, aangezien de Europese censuur een doorn in het oog is. Op dit vlak heeft Ubisoft de plank volledig misgeslagen. South Park met censuur is namelijk een grap op zichzelf.